Ne çok yazıyorum ben
Şuursuzca arsızca yazıyorum
Utanmadan sıkılmadan üşenmeden
Unutmak için diyeceksiniz
Belki de aşık olmuştur
Neyin kahrından yazıyor bu diyeceksiniz.
Anlatamam ki işte bunu sizlere
Siz insansınız ben değil
Ben melek de değilim
Ben ne olduğumu bilemem, bilmedim de.
Yaşıyorum öylesine
Nefes alıp veriyor, bunu yaşamak sayıyorum
Benim hayattan umudum budur işte
Bir garip geldim bir garip gideceğim
Artık ne kırgınım ne kızgın
Çamurdan yapılmış puttan farkım yok benim
Ama kalbim öyle mi
Ona put demek ne haddime benim
Sürüyle geçseniz karşıma değişmem onu sizlere
Göremiyorum belki onu
İçimde bir yerde sessizce yaşıyor
Arada sıkışıyor, o adamı düşününce atıyor
Çocukluğuma gittiğimde sızlıyor
Ama asla kararmıyor, tertemiz kalıyor
Sanırsın ihtiyar bir bakire
O derece masum ve temiz
Bir 22 yıl daha görecek mi bu gözler bilemem
Masum ve temiz kalacak mı bu kalp
O adam da düşünecek mi beni
Çocukluğumu silecek miyim.
Ne yapacağım sahi ben?

-Ayşe Öztürk
10.4.22