Sen ayağıma takılan bir pranga gibisin
Sen siyahsın ben ise beyaz, bembeyaz.
Bu irice gözlerim ömrünce  siyahı görmüş olabilir
Ama ne bedenim nede dilim
Siyaha yakışmaz yaklaşamaz.

Sen kendi çöplüğünde çürümeye layıksın.
Ben ise cennetin en yeşil bahçesinde
Ki üzümleri sevdiklerimle paylaşmaya.
Bu beden siyaha dokunamayacak artık
Kirlenmeyecek, boyanmayacak siyahın,
İhaneti ve kahpeliği ile.

Hayat bazılarına siyahı layık gördü.
Onlar ne mi yaptı?
Beyaz kaldı, bembeyaz taa ki seni görene kadar.
Eyy gökyüzünü gündüz maviye,
Gece siyaha boyayan rabb.
Her ümidi olan kırık kalpleri de,
Beyaza boya, boya ki siyaha yakışmasın.

Ayşe Öztürk