56.Yuva

Oy sınırı;40*

Merhaba

Size rızzık getirdim bir teşekkür niyetine oyunuzu alırım JDMALXKWÖL.

Ama güldüğüme bakmayın ciddiyim.Siz oy vermeyince aşırı boşa uğraşıyormuş gibi hissediyorum.O yüzden sınırı geçin.

Geçen bölümün sınırı yine geçilmedi ama ben rahat durmadım dedim ki bak onlar geçmeye de yaklaşmışlar(asla duyuru atmadım)bende bir kıyak yapıp bölüm atayım dedim.

Buna alışmayın çünkü bu istisnalar ileride son bulacak.

Yazım hatası varda lütfen kusura bakmayın valla gözümden kaçanlar var.

Ha birde lütfen bol bol yorum yapın.Kalp atsanız bile yeterli ben ona da bir cevap veririm cjsldllwkd.

O zaman yorumları ve oyları bekliyorummm

Keyifli okumalar…

********

Bugün o büyük gün gelmişti.Arazın iple çektiği o gündeydik.Sonunda hastaneden çıkıyordu yeşil gözlüm.

8 gündür hastanedeydik.Bana kalırsa bence bu süreyi iki haftaya taşıyabilirdik ama araz bunu istemiyordu.Doktoru Orkun beye sorduğumuzda son kontrolleri yapmış ve arazın dinlenmek şartı ile ayrılabileceğini söylemişti.

Bunu duyan sevgilimin keyfine diyecek yoktu.Onun evi dışında ki ortamlarda rahat etmediğini biliyordum.Hijyen takıntısı vardı.Ve bu zamanla aşması gereken bir şeydi.

Az önce taburcu olmanın verdiği rahatlıkta son kez yatakta uzanıyordu araz.Vücudunda ki yaraların bazıları özellikle de büyük olanlar iyileşmemişti.Onlara her gün pansuman yapacaktık.Yüzünde ki minik yara izleri dışında bir şey kalmamıştı.

Arazın eşyalarının bulunduğu çantamın fermuarını kapatarak ona baktım.Bu hafta içerisinde sürekli yatarak çok enerji toplamıştı.Bu yerinde durmam istemeyişinden belliydi.

”Hadi bakalım Kızılkurt.Kavuşuyorsun yuvana.”Elimden tuttuğu gibi yatağın boş kısmına çekti beni.Ağzımdan bir şaşkınlık nidası kaçarken o bunu umursamadan beni göğsüne çekti.

”Benim asıl yuvam burası.”Kapı tıklatılınca araza bir şey demeden ayrıldım.Ayça odaya girerken sürekli kapıyı çalıyordu çünkü abisinin ne kadar arsızlaştığının farkındaydı.

”Hey çifte kumrular.İşiniz bittiyse şu hastane illetinden kurtulalım diyorum.”Arazın beni çektiği yerden kalktım.Minik çantayı uzattığımda Ayça aldı elimden.

”Kalk bakalım yeşil gözlüm.Götürelim seni eve.”Araz beni dinleyerek ani bir şekilde kalktığında öne atıldım.

”Ne yapıyorsun araz ?Yavaş olsana biraz!Çıkamadan geri döneceğiz hastaneye.”Ani hareket yapmaması gerekiyordu.En küçük rahatsızlığında onu sürüye sürüye hastaneye getireceğimden haberi olması lazımdı.

”Yavrum tamam bir sakin ol ya.Sizde iyice güçsüz bellediniz beni.”Ona destek olmak için koluna girerken bir yandan da ağzımın içinde söyleniyordum.

”Çok konuşma sen.Daha ne kadar oldu uyanalı ?Rahat durmazsan çıkarmam seni bu hastaneden.”

”Emir büyük elden geldi abi,dikkat et derim.”Önümüzde yürüyen Ayça’nın sözlerine araz da benim gibi güldü.Asansörü kullanarak aşağı inerken ben hala arazın kolundaydım.Yavaş yavaş acele etmeden ilerliyorduk.Ayça hemen araza bulaştı.

”Abi bu ne yavaşlık ya ?Kaplumbağa ile yarışsan kaybedersin.”Araz mızmız dolu bakışlarını bana sundu.

”Güzelim beni şuna oyuncak ediyorsun ya bir şey demiyorum.”Onun hızlı yürümesine engel olduğum için güya bana söyleniyordu beyefendi.Ama yemezlerdi.Sağlık her şeyden önce gelirdi.

”Sen hiçbir şey deme canım.”Küskün bir şekilde kafasını sağa çevirdi.Isıra ısıra sevmelik bir adamdı.Ya da sadece bana karşı böyleydi.İkinci şıkkın ihtimali yüksekti.

Arabanın yanına geldiğimizde yonca anne bizi orada bekliyordu.O önden inip arabaya eşyaları yerleştirmişti.Arazı dikkat ederek arka koltuğa oturttum.Yanına da yonca anne oturmuştu.

Ayça ile bende ön koltuklara oturmuştuk.Arabayı ben kullanacaktım.Yol akıp giderken herkes sessizdi.Gözlerimi dikiz aynasına çevirdiğimde araz ile göz göze geldik.Bana göz kırptığında yüzüme bir gülümseme yayıldı.Sabır çekerek bakışlarımı yola odakladım.Dikkatimi dağıtıyordu böyle.

”Ama olmaz böyle ya!”diye en sonunda konuştu Ayça.”Ne bu sessizlik ?Abimle yengem dakikalardır bakışıp duruyorlar.Ayol anladık aşıksınız.Ama biz de varız burada yani biraz sohbet de edebiliriz.”Araba da yonca anne olduğu için Ayça’ya uyarıcı bir bakış attım.Utanıyordum kadının yanında.

“Konuş bakalım abicim ne konuşacaksın acaba ?”diye sordu araz.Yonca anne bu hallerimizi gülerek izliyordu.

”Valla orasını bilemiyorum abicim.Konu yengemle konuşmak olunca şakır şakır dökülüyorsun.Bize de sun bu cevherlerini.”

”Onlar yengene özel Ayça’m kusura bakma.”Yanaklarıma kan hücum ederken gülümsedim.Sonra hemen radyoya uzandım.

”Bence biz müzik dinleyelim iyi gelir.”Araz utancımı sakladığımı anladığı için sırıtmıştı.Keyif onun keyfiydi tabi.

Radyoda müzikler bir bir ilerlerken sonunda eve varmıştık.Eşyaların bir kaçını Ayça alırken diğerlerini sonra indiririm diye düşünerek aranda bıraktım.Arazın bir koluna ben bir koluna da yonca anne girmişti.

Binaya girdiğimizde aylar sonra arazla tekrar eve dönmenin huzurunu yaşıyordum.Araz merdiven çıkacak durumda olmadığı için asansöre yöneldik.Bu nokta da arazla kısa bir bakışma yaşamıştık.Sanki ikimizde aylar önce yaşadığımız o ana dönmüş gibiydik.

Evin kapısını açıp içeri girdiğimizde temiz ve ferah bir ortam karşıladı bizi.Yonca anne temizlemişti büyük ihtimalle.Eşyaları vestiyere bırakıp arazı salona yönlendirdim.

”İstersen odana da geçebilirsin.Uyumak istersen ?”Araz olumsuz yönde kafasını iki yana salladı.

”Yok güzelim uyu uyu içim daraldı.Biraz oturayım.”O oturmak istemişti ama ben yine de onun koltuğa uzanmasını sağladım.Sırık gibi olan boyundan dolayı ayakları dışarı taşmıştı ama yapacak bir şey yoktu.

”Oğlum ben şimdi sana en sevdiğin yemeklerden yapacağım,güzelce doyurursun karnını.”Yonca anne tülbentini boynunu açık bırakacak şekilde bağlayıp mutfağa girdi.

”Güzelim ayakta kalma geç otur şuraya.”Arazın isteği üzerine onun baş ucunda olan tekli koltuğa gidip oturdum.Ayça da karşıda ki koltukta oturmuş telefona bakıyordu.

Telefonum çaldığında cebimden çıkarıp arayana baktım.Babam arıyordu.Vakit kaybetmeden cevapladım aramayı.

”Efendim baba ?”Araz babamın aradığını anladığında dikkatini buraya verdi.

”Kızım hastaneden çıkış yaptınız mı ?”

”Evet çıktık baba.Evdeyiz şuan.Ben birazdan karargâha yanına geleceğim zaten.”Arkadan gelen seslerden anladığım kadarı ile yoğun bir ortamdaydı.

”Tamam kızım ben şimdi kapatıyorum gelince uğrarsın yanıma.”Babamla vedalaştıktan sonra telefonu kapatıp masaya koydum.

”Araz ben şimdi karargâha geçeceğim işlerim var bir de babamın yanına uğrayacağım.Bir kaç saat sonra gelirim zaten.”Çantamı ve telefonumu alıp kalktım.

”Yavrum biraz daha dursaydın.”Eğilip arazın yanağına çok minik bir öpücük bıraktım.

”İşleri çok boşladım.Sen olmayınca fazla işler de bana kalıyor.Merak etme sen beni çok özlemesen döneceğim hemen.”

”Kendini fazla yorma tamam mı ?Artan işleri de diğerlerine ver bir işe yarasınlar.”Elimi alnına götürüp asker selamı verdim.

”Emredersiniz komutanım.”

Onları salonda bırakıp koridora çıktım.Mutfak kapısından içeri bakıp yonca anneye seslendim.

”Anne ben çıkıyorum askeriye de bir kaç saatlik işim var.”

”Tamam kızım işin bitince gel yemek yiyelim.”Onu onayladıktan sonra evden çıktım.Artık aktif hayatına kaldığım yerden devam edecektim.

*****

Araz

Yattığım koltukta sağa dönerken ofladım.Hastane de yatarken tek umudum eve gidip rahatlamaktı.Ama burada da bir şey yapmama izin verilmiyordu.Benden sürekli yatmamı bekliyorlardı.

Bu konu da en katı olan iki kişi vardı;Annem ve sevgilim.

Minelanın bu halleri yok mu bu halleri…Ona bir kez daha aşık olmamı sağlıyordu.En küçük ağrımda iyi misin diye sorması,Sanki işte yorulmuyormuş gibi birde bulduğu her boşlukta yanına gelmesi,bana olan bakışları,dibimden ayrılmaması…

Ona hayran olma sebeplerim say say bitmezdi yani.Fazla hayran olunası bir kadındı.

Bundan bir ay önce zaten ona karşı olan aşkımdan hiçbir şüphem yoktu.Ama esir düştüğüm o günlerde anlamıştım aşkın gerçek anlamını.Sevdiğinden uzak kalıp umutlarının her geçen nasıl yitip gittiğini görmek ağır gelmişti bana.

Yalan yok o patlamadan sağ çıkmayacağıma emindim.Ama o kurtarmıştı beni.Bırakmamıştı.Belki de ölüm döşeğinde iken hissetmiştim onun yanımda olduğunu ve savaşmıştım her şeye rağmen.

Minelanın bana karşı bakışlarında oluşan tek şey artık sadece aşk değildi.Korku da vardı.Benim her an ellerinden kayıp gitmemden deli gibi korkuyordu.Bunu en iyi hastane odasında kabus gördüğü an anlamıştım.

Kim bilir ben yokken neler yaşamıştı ?O anları hatırlamasın diye sormuyordum ama içten içe perişan olduğunu yıkım yaşadığını biliyordum.Bedeni çökmüştü mesela.Bunların hiçbirini o üzülmesin diye söylemiyordum.

Bende çökmüştüm.Hem ruhen hem bedenen.Çünkü küflü bir taş odada günlerce aç susuz kalmıştı.Bana koyan şey bu değildi elbette.Beni yitiren şey düşüncelerdi.

Deli gibi minelayı düşünmüştüm.Sonra ailemi,timimi hepsi bir bir düşmüştü zihnime.Acaba o patlamadan kurtuldular mı ?Beni aramaya başladılar mı ?Minelama üzülmüş müdür ?Aileme haber gitmiş midir ?

Ve en çok kalbime dokunan tek bir soru vardı.

Acaba beni şehit olarak anmışlar mıdır ?

Bedenimi orada bulamadıklarında belki parçalandığımı ya da çok uzaklara yuvarlandığımı düşünmüş olabilirlerdi.İhtimaller bitmezdi.

Şimdi bin defa şükrediyordum rabbime.Şehitlik mertebesinde anılmak her askerin isteyeceği şeydi elbette.Ama varımı yoğumu bu dünyada yalnız bıraksaydım olmazdı.Ben onlarla ömrüm yettiğince vakit geçirecektim.

Asker olurken tüm bunları göze almıştım.Ben bir yemin etmiş bir söz vermiştim.Vatan sana canım feda! demiştim.Hala öyleydi.Sözümden dönecek adam değildim.Ama ardında sevdiğinin seni beklediğini bilmek…sanki elinizi kolunuzu bağlıyordu.Atlatmıştık çok şükür.

“Ya abi oflayıp durmasana anladık sıkılıyorsun!”Ayak ucumda ki koltukta oturup dakikalardır telefon bakan ayçaya göz devirdim.

”Sonunda abinizin de burada olduğunu anlayabildiniz demek Ayça hanım ?”Bu sefer göz deviren taraf o oldu.Koltuktan taşan ayağım ile dizine vurdum.

”Abiye göz devrilmez,çok ayıp!”

”Kardeşe de göz devrilmez,çok ayıp!”İnadına bir kez daha göz devirdim.

Şu sıralar yatmaktan bir hayli sıkılmıştım.O yüzden başta Minela olmak üzere bu ikili ile uğraşmaktan çekinmiyordum.

Özellikle Minela ile uğraşmak terapi gibiydi.Hele o utanması yok mu…insanı günaha sürüklerdi.İradeliydik elhamdülillah.

Yaptığım bu arsızlıkları bilerek yapıyordum.Valla çok hoşuma gidiyordu o halleri.Hele insan içinde olunca daha da kızarıyordu.

”Ohooooo!Sen yine daldın gittin!Tahmin edeyim yengemi düşünüyorsun ?”Sırıttım.

”Doğru cevap.”

”Ya benim abim büyümüşte aşk meleği mi olmuş ?He benim ponçik abim!”Anında yattığım yerde dikleştim.Yüzüme en ciddi ifademi büründüm.

”Kızım bana bak ponçik monçik diyorsun ama öyle olmuyor!Yengenin yanında öyle söyleyeyim deme sakın!”Ayça minik bir kahkaha attı.

”Tamam abi,sırf karizman çizilmesin diye sana ponçik demeyeceğim,Ponçik abim!”İnadına bunları söyledikten sonra bir kahkaha attı.Kendimi tutamayıp bende güldüğümde tekrar telefona dönüp bir şeyler yazmaya başladı.

İki elimi başımın altına yerleştirip rahat bir pozisyon alırken ayağımın ucu ile tekrar Ayça’nın dizine vurdum.Kafasını kaldırıp bana baktığında hayırdır anlamında kafamı salladım.O da bana aynı şekilde karşılık verdi.

”Pişt!Saatlerdir kiminle yazışıyorsun sen bakayım ?”Sorduğum soru ile hızla yerinde dikleşip telefonu aceleci bir şekilde kapatıp arkasına sakladı.Hareketlerinden dolayı kaşlarım çatılırken o bir şeyler anlatma derdindeydi.

”Şeyle ya işte eee,okuldan şeyle Sena ile!Hah evet Sena ile!”Yalan söylediğini bariz bir şekilde anlamıştım.Üstüne gitmemek için bunu ona söylemesem de kurcalamadan edemedim.

”Okuldan Sena diyorsun yani ?”

”Aynen öyle abicim.Hem başka kim olabilir ki yani ?Kimse olamaz değil mi ?”Yavaş hareketlerle kafamı salladım.

”Öyle öyle.”Eğer başka bir durum varsa o bana anlatır diye düşünerek kurcalamaya bıraktım ve eski pozisyonuna döndüm.

”Selam söyle o zaman Sena’ya.”Sena’nın kim olduğuna dair bir fikrim yoktu.Ayça’nın son kez hareketlerine bakmak için söylemiştim bunu.

”Ta-tabi söylerim bunu.”

Yattığım yerden tavanı izlemeye başladım.Bunalıma girmiştim ama beni dinleyen yoktu ki.

”Senin mezuniyet geçti mi yoksa ?”Tarih algımı kaybetmiştim bu yüzden Ayça’nın mezuniyetine yetişememekten o kadar korkuyordum ki.Sözüm vardı benim ona.Ne olursa olsun o gün yanında olacaktım onun.

”Yok abicim normalde bir hafta sonraydı.Ama Rize de ki hava koşullarından dolayı beş gün daha ertelendi.Var yani biraz daha.”İçimi rahatlama kaplarken tekrar bakışlarımı tavana çevirdim.

Ayça da tekrar telefonu eline alırken ben bir kaç dakika sonra uzandığım koltukta doğruldum.Koltuktan destek alarak kalktığımda uyuşan ayaklarıma huysuz bir bakış attım.

”Abi dur niye kalktın ?Uzansana nereye ?”Ayçaya arkamı dönüp yavaş adımlarla ilerlemeye başladım.

”Abdest alıp namaz kılacağım Ayça.Buna da bir şey demezsiniz diye düşünüyorum ?”

”Tamam abim,yardıma ihtiyacın olursa beni çağırırsın.”Salondan çıkıp banyoya ilerlerken anneme görünmemiştim.Hasta olabilirdim ama sonuçta ayakta duracak gücüm vardı bu namaz kılmama engel değildi.

Şükür namazı kılacaktım.Yaşadıklarım ve daha bir çok şey için şükredecektim.Ve hakkımda hayırlısı neyse onu isteyecektim Rabbimden.

******

Minela

Bu hayatta en büyük eziyeti kime çektiriyorsun diye sorsalardı hiç düşünmeden ayaklarıma derdim.Her yere koşturmaktan onları çok yıpratmıştım.

Mesela bugün o kadar yorulmuşlardı ki şimdi merdivenin kenarlığına tabiri caiz ise yapışmış bir şekilde destek alarak çıkıyordum merdivenleri.Asansöre binebilirdim evet ama istemiyordum.

Ayaklarıma hüzün dolu bir bakış attım.Gerçekten onları çok seviyordum.Hakları ödenmezdi.Ama ayak oldukları için bu çileye bir ses çıkaramıyorlardı.

Sanırım sağlığı sıkıntılı olan tek şey ayaklarım değildi.Zihnimde az problemli değildi.Yoksa şuan ayaklarım için ağlayacak raddeye gelmemin başka bir açıklaması olamazdı.

Dairenin olduğu kata ulaşmam için kalan son beş basamağa kaşlarımı çatarak baktım.Tüm gücümü toplayıp üç adım da tüm basamakları çıktığımda bu çile de bitmişti.Biraz kendime geldikten sonra gidip kapıyı çaldım.Kapıyı açan kişi ayçaydı.

”Ay sonunda gelebildin yenge.Bizde yemek için seni bekliyorduk.”İçeri girip çantamı vestiyere bıraktım.

”İşler uzadı ya.Beklemeyip yeseydiniz keşke.”

”Hadi biz yerdik de abim sen olmadan yemezmiş,böyle söyledi.”Gülümseyerek salona giriş yaptım.Benim yeşil gözlüm bıraktığım gibi koltukta uzanıyordu ama suratına bakılırsa sıkıntıdan patlamak üzereydi.

”Ben geldim.”Bakışları sesimi duyar duymaz bana kaydı.Adamın beni görmesi ile yüzü aydınlanmıştı resmen.

”Hoş geldin.”

”Hoş buldum.”

Koltuğa geçip oturduğumda derin bir oh çektim.Böylelikle de ayaklarımın çektiği eziyete bir son vermiştik.

”Yavrum çok yorgun duruyorsun.Hani yormayacaksın kendini ?”

”Ya hazır gitmişken artan işleri de halledeyim dedim.Hem iyi oluyor bu benim için.Boş durmak bana göre değil.”

Aynen değil!Sabahtan beri yorgunum diye söylenen de bendim zaten!

Sen bir sus iç ses zaten yorgunum!

“Eee ne yaptın ben yokken ?”Dirseklerimi dizlerime yaslayıp öne doğru eğildim.Araz uzandığı için yüzlerimizi böyle eşitlemiştim.

”Sevdiğim kadın gitmeden önce beni yatağa mahkum ettiği için bir şey yapamadım açıkçası.”Anlaşılan benimki sürekli yatmaktan dolayı fazlası ile dolmuştu.

”Ama yeşil gözlüm durumları sende biliyorsun.Ben her şeyi senin vücut sağlığın için yapıyorum ?”Tatlı tatlı bakışlar atarak ellerimi yanaklarıma yaslamıştım.Bu sırada derin bir nefes verdi.

”Beden sağlığını geçtim de benim kalp sağlığım ne olacak bu gidişle acaba ?”Kıkırdadım.Kaynana gibi söylenmesi bile tatlıydı.

”Duyduğuma göre ben yokken yemek yememişsin ?”

”Canım istemedi.”

”Senin canın ne istiyor ki ?”

”Seni.”

Bir an öyle donup kaldım.Seni demişti.Demek ki adamın canı beni istiyordu.Şimdi canı isteyeni de doyurmak gerekir-

Ay ne diyorum ben!

”Offfff!Araz şöyle yapıp durma!Yalnız değiliz utanıyorum görmüyor musun ?”Güldü.O gülünce benim de tüm sinirlerim gidiyordu ya.Şimdi daha iyi anlıyordum onu.Çünkü ben güldüğümde o da anında yumuşuyordu.

“Kızım sofra hazır gel yemek yiyelim!”Koltuktan kalktığımda arazın da ayaklanmaya çalıştığını gördüm.Omzundan tutup onu aşağı bastırdım.

”Olduğun yerde kal kızılkurt!Sen burada uzanarak rahat bir şekilde yiyeceksin.”Bu sefer yavru köpek bakışları atan taraf oydu.

”Ne yani siz orada mutfakta topluca yerken ben burada yapayalnız başıma hasta halimle mi yiyeyim ?”Gözlerimi kısıp ona baktım.Bir yönden haklıydı.Hepimizin masada yiyeceğini düşünürsek sevdiceğim burada tek kalacaktı.

”Bekle burada geleceğim.”Odadan çıkıp mutfağa girdim.Ayça sofrayı kurmuştu bile.

”Anne size ayıp olmayacaksa ben arazla yesem olur mu ?Beyefendi tek başına yemek yiyemem diyerek nazlanıyorda.”Yonca anne gülerek araz için hazırladığı tepsiye benim tabaklarımı da yerleştirdi.

”Tamam kızım.Buraya koydum ikinizin de tabaklarını.Hepsi bitecek.”Tepsiyi elime alıp mutfaktan çıktım ve tekrar salona girdim.Araz sırtını koltuğun kenarına yaslayarak doğrulmuştu bile.Beni elimde tepsi ile görünce gülümsedi.

”Bana yemek mi yaptın hatun ?”Evin reisi rolüne bürüdüğünde ona ayak uydurdum.

”Buyur bey.En sevdiklerinden.”İkimiz de gülmeye başladık.Kenarda ki sehpalardan büyük olanı alıp iki koltuğun arasına yerleştirdim.Tepsiyi de üstüne koyduğumda minik soframız hazırdı.

”Bunlar bitecekmiş.Yonca annenin kesin emri.”Bu sefer bende yemek yiyeceğim için araz nazlanmadan kendi yemeğini kendi yedi.

Yemek boyunca bol bol sohbet ettik.Kaybettiğimiz günlerin telafisini her geçen gün yapıyorduk.Yine yaptık.O beni güldürürken bazen de utandırıyordu.Ama sonunda yine gönlümü alıyordu.

Tabağımı bitirmeyecek gibi olduğumda araz zayıfladığımı,onun yokluğunda kendime iyi bakmadığımı söylemişti.Sonrasında ise kalan tabağımı bana zorla yedirmişti.Yemekten sonra hep beraber salonda çay içil sohbet etmeye devam etmiştik.Hava iyice karardığında beni de üstümde ki yorgunluktan dolayı bir uyku bastırmıştı.

Araz bu durumu fark ettiğinde dinlenmem gerektiğini söyleyerek beni zorla eve yollamıştı.Eve gittiğimde salonda oturan abimi görmeyi beklemiyordum.Buraya gelirken bana haber vermemişti.Ama benim karşı daire de olduğumu biliyor olmalıydı.

Kendimi banyoya atıp rahatlatıcı bir duş aldıktan sonra odama geçmiştim.Uyku o kadar bastırmıştı ki Saçlarımı bile kurutmadan kendimi çoktan uykunun kollarına bırakmıştım.

********
Finitoooo

Bölüm tam istediğim gibi olmadı açık söyleyeceğim cjskdlwl.Ama önümüzde mi bölümde telafi edecek sahnelerim var o yüzden sorun yok.

Zaten bu gereksiz ve sıkıcı sahneleri kitabı düzenlerken siliyorum tabi siz düzenli halini okuyamıyorsunuz.Ama düzenli halinde okuyamadığınız bir çok sahne var.Keşke size oraları okutabilseydim.

Bu arada yine soruyorum bölümü nasıl buldunuz ?????

Araz artık tamamen iyileşsin diyen kaç kişiyiz ?Valla bence de iyileşsin gına geldi artık be fıwmlckw.

Neyse neyse sabredin az kaldı az.

Çooooook eğlenceli bölümlerimiz var önümüzde bir an önce o bölümleri okutmak istiyorum size.O zaman kitabımız eski neşesini geri kazanıyor diyebilir miyizzzz

Keşke eski oylarını da geri kazanabilse.Eskiden oy sınırını geçmeniz için bu kadar duyuru yapmıyordum arkadaşlar.Bir kere söylüyordum geçiyordunuz.

Ne olduysa sezon finalinden sonra oldu.Sanırım bir aylık arada beni unutanlar oldu.Çok üzücüüüüü

Neyse ben yine bir şekilde ayaktayım 😌

Söylememe gerek var mı bilmiyorum ama oy sınırını geçmeniz lazım.Bir kaç Sefer istisna gösterdim ama bu bir alışkanlık olmasın.

Yorumları bekliyorummm

Sizi seviyorummm))))

Yıldıza basmayı unutmayın 💕✨