Nasılda acıyı çekeriz hayatımıza dimi?

Sevene değil sevmeyene koşarız hızlı adımlarla, iltifat edene değil laf atana bağlarız kendimizi, bize inanan kim varsa sırtımızı döner; inanmayanlara içimizi açarız dimi?

Nasılda bağlarız kendimizi acılara... Hep karıştırırız, acı mı bu yaşadığımız yoksa bir yalan mı diye düşünür dururuz! Omzunu uzatanlara gözyaşlarımızı, mesaj bile atmayanlara ömrümüzü adarız yalan mı Allah aşkına!

Düşmana gerek yok, depreme gerek yok ki; kendi kendimize yok edeceğiz kendimizi usulca..

Aslında yapacağımız bir şeyi annemiz söylediğinde; inatla yapmadığımız gün başladı bence bu çelişki içimizde!

Hak vermeyi, bizden başkalarının da haklı olabileceğini düşünmeyi, inatlaşmanın öfkeden geldiğini, bazen başkalarının doğrularına da dönüp bakmamız gerektiğini, şans vermeyi, insan olmayı unuttuğumuz için mi acaba bunca sapıtma?

Doğruyu söylediğini bildiğimiz insanlara bile bakış açımız acırcasına...
İnsanların hayatlarına dalga geçer haldeyiz; had sizce, kime göre neye göre bu densizliklerimiz bir bilen var mı, söylesin bence!