Ruhumda birşeyler eksik gibi, üşümek gibi bir alışkanlığım oldu son zamanlarda, oysa ben soğuk kış gecelerinde bile penceresinden soğuk havayı evimin odalarına dolduran biriydim,
içimde bir hayat ölüyor gibi, üşüyordum, ve bunu kimse bilmiyordu,
Güneşin doğuşunu umursamadan, gecenin karanlığına sarıyordum kendimi,
ne zaman bunalsam annemi arardım, oda bir süre sonra Allah'a emanet ederdi, Babam ise her zamanki nasihatlerle teselli ederek.
Her şeyin iyi olacağına inandırmaya çalışıyordu, büyüyordum hayatın olağan akışında,
nasıl geçtiğini anlamadığım bir çocukluğun yükü vardı omuzlarımda,
kardeşlerimle yaşadığım bir hayat vardı anılarımda,
sonra zaman zaman onalrıda yitirdiğimi farketmeye başladım,
yaşım ilerledikçe daha da bir duygusal oluyorum muhtemelen.

Ve hayat karmaşık kader döngüsünde, akışını hiç değiştirmiyordurum,
zamana dayalı planlarımın ansızın zamanı gelip duruyordu,
insan birşeyleri planladığında, zaman sanki bir anda geçip gidiyor gibi,
sanırım yalpalamaya başlamıştım, sersemlik gibi bir şey, sanki zamnda sıçramalar yaşıyor,
biranda bir sonraki zaman dilimine ulaşıyordum,

Farkediyorumda, artık anı biriktiremiyorum, gündelik meşgalelerim hep aynı,
sanırım "iki günü aynı olmanın ziyanını" yaşıyorum

Daha önceleri, herşeye daha duyarlı gibiydim, her olaya, eyleme ve kişilere,
Hiç tanımadığım insanlar geçiyor hayatımdan,
yol güzergahımdaki taksiciler, okuldaki öğretmenler, hastanedeki doktorlar, sokaktaki çöpçüler, televizoyondaki haber spikerleri, ve adımımı attığım sağımda solumda var olan herkes, bir şekilde hayatıma dokunup
geçip gidiyorlardı bir sonraki zamana..

şimdilerde
sanki bunca kalabalık içinde karanlıkta kalmış gibi hissediyorum kendimi,
sokaklar daha tenha ve sessiz, kendimi bu koskaca dünyanın içinde bir başına kalmış gibi hissediyorum
ağır bir tarvma geçiriyorum belkide ve hâla üşüyorum