Habil ve Kabil`in hikayesinde bir kötü vardı ama bu hikaye melek maskesi takan iblislerle doluydu. Sonunda hepsi de cehennemlik oldu. Ama en çok ben yandım. Gidenler kurtuldu, kalanları acı içinde bıraktı. Ölen bir kere öldü, kalanlar her gün ölmeye devam etti. Günahlarımızın bedelini ödemek için yanacağımız o cehennem başka bir gerçeklikte değildi. İçimizdeydi. Hiç bulamayacağımız kadar derinde; ve kaçamayacağımız kadar bize aitti. Yine de, tüm bu acı ve kedere rağmen küllerimizden doğan bir sabırla en sonunda biz de kurtulduk. Ve bu defa kurtulanlar gidenler değil, kalanlar oldu.

“Diz çök!” Sesi Kaos’un her yerinde yankılanırken toprağa bağlı ağaçlar bile köklerinden titredi. Etraftaki herkes bir bir dizlerinin üzerine çökse de bir kişi ayaktaydı. Tüm bedeni diz çökmek için arzuyla bükülmeye çalışıyor, zihni ve ruhu yerle bütünleşmek istiyordu. Var olan tüm hücreleri adamın sözlerine itaat etmek için çırpınsa da o mutlak bir kudretle direnmeye devam etti. “Asla!” Kaos’un ortasında hakim olan karanlık enerji tüm varlığı yiyip bitirmeden önce adam acımasızca gülümsedi. “O zaman…” Tüm bu kıyametin ortasında yavaşça kalkan parmaklar, karşısında tir tir titreyen kıza döndü. “Öl.” Ama o, ölmedi. Ve bu; hiçbir kehanette yazılı değildi.