“Siz kimsiniz ve öğrencilerime hangi hakla bağırabiliyorsunuz?” Sesim kararlıydı, ama içimde büyüyen öfkeyi bastıramıyordum. Karşımda duran adamın çatık kaşlarına, taş kesilmiş ifadesine anlam vermeye çalıştım. Derin bir sessizlik vardı. Yanıt vermesini beklerken yüzünde tek bir mimik bile oynamadı; bu donukluk, öfkemin içine ince bir tedirginlik serpiyordu. Sonra, ağır bir hareketle elini bana doğru uzattı. Bakışlarımı, hiçbir duygu taşımayan gözlerine kilitledim. “Merhaba,” dedi duru bir sesle. “Okul müdürü Aren Kara.”

Yarım kalan bir aşkın, kırgınlıkların ve umutların hikâyesi…