"Konuşalım mı? Tanışırız." dedi.
Başımı ona doğru çevirdim ve gülümsedim.

Tek içimde kırıklarla yaşamıyordum artık.
Bakışlarım da insanlara kırık bakıyordu.
Karşı karşıya otururken,
Hiç fark edilmeyen bir insan olmuştum.

Yıllar geçmişti.
Ve benimle tanışma isteğini,
Şimdi mi açıklıyordu bu insan?
Olup bitenleri,
Anlamanın zorluğunu
Çekmeye başladım.
Ve hiç cevap vermeden,
Elimdeki kitaba sarılarak,
Kaçar gibi oradan ayrıldım.

Artık bu tür insanlar beni boğuyordu.
İçimde sakladığım ruhum daralıyor
Ve nefes almak için çırpınıyordu.

Yakınlarda bulunan bir parka gittim.
İnsanlara inanma ve güvenme gücünü,
Kaybetmişcesine de kaçıyordum.

Sanki bütün kötülüklerden uzaklaşmış
Ve huzura doğru yürür gibi yürüyordum.
Sonra da bulduğum o huzuru, kendim tadıyordum.
Kimseleri o huzura katmadan, kendimce yaşıyordum.

Ama neden kendimi paylaşamıyordum?
İnsan bu...
İnsan bir hırsız gibi,
Bir anlık huzurunu kaçırmaz mı?

Evet, insan her şeyi elinden almaya çalışır.
En çok da seni, senden almaya çalışır.

Yazan: Feride Gerdelmann