Umutlar sönmüştü birer birer,
yalnızlıktı hain, yüreğimi ezer.
Bir matem tutturmuştu gönlüm ki
varlığını görende dert ne gezer.
Kimsesizler vardı,
çaresizlik dört bir yanı sardı,
her şey kifayetsiz kaldı,
ayrılık olunca mevsim son bahardı.
Bir tek sen kalmıştın yazdan,
bir tek sen yeşildin en koyusundan,
rüzgâr esince saçların arasından,
gönülde dalgalar oldu en hırçınından.
Sakın gitme bir daha uzaklara,
dalgasız durgun göl olurum sonra...