7. Bölüm

İçeri girmesi ile fabio dahil herkes şaşa kalmıştı.Santiago okulu bırakmış sanıyordu herkes ve öyle biliyorlardı. Fabio utanıyordu bakmaya yere bakıyordu sürekli gözleri. Ama nasıl da özlemişti. Birbirine kırgın olmasalar koşup sarılacaktı ama böyle bir şeyi aklının ucuna bile getiremezdi. Aklının ucuna bile getiremediği şeyi Santiago yaptı ve gidip sarıldı. Donup kaldı fabio ne yapacağını bilemiyordu eli ayağına dolanmıştı. “Özür dilerim” dedi sessizce utanıyordu hala …asıl ben özür dilerim. Sana öyle şeyler söylememeliydim çok özür dilerim. Fabio utangaç bir tavırla “ hiçbir önemi yok” dedi.Hayat bazen hiç beklenmedik bir anda güzelleşebiliyor ve bunu sadece insanlar birbirine yapabilir. İşte hayatın cilvesi de buydu Her zorluğun ardında mutlaka güzel bir şeyler saklıydı ve bu zorluk güzel olan şeyi daha da güzel kılıyordu.Santiago utana sıkıla fabioya dönüp,

okuldan sonra konuşabilir miyiz tabi konuşmak istersenFabio mutlu olduğunu gizlemek istiyor gibiydi Fakat bunu yapmakta bayağı zorlanıyordu Başıyla evet anlamında onayladı. Ardından gözlerini ondan saklamaya çalıştı…Zaman su gibi akmaya başlamıştı. İkisi de bir an önce derslerin bitmesini bekliyordu.