Bölüm 15

İnsanları henüz tanımazken ne kadar da güzel varlıklardı. Ömrümüzden zaman harcayıp tanıdıkça, nefret ederiz onlardan.

Durmadan bacaklarını sallayan Selim’e ne oluyor manasında bir bakış attı.

-alışkanlık bende, benim kontrolümde olan bir şey değil. Ardından ekledi: senin de hayatında kontrolsüz şeylerin vardır. istemediğin halde yaptığın… Sessizce “maalesef” dedi Fabio…

gözleri dolmuştu. Ağlamamak için çırpınıyordu. Dolmuş bir bardağı kim tutabilirdi ki, eninde sonunda taşacaktı.

-Herkese iyim demekten nasıl bıktım biliyor musun? Rol kesmekten, bir gün her şeyin düzeleceğine inanmaktan, umutlanıp yarı yolda tökezlemekten bıktım… henüz 18 yaşımda yaşamaktan bıktığımı kendime nasıl söyleyebilirim bilmiyorum. Erkekler ağlamaz diyor babam, ağlama diyor, böyle iyileşiyorum anlamıyor…

Selim, cebinden çıkardığı ıslak beyaz bir mendili yanındaki Fabio’ya uzattı.

-Çok güçlü birisin biliyor musun. İmreniyorum sana,keşke bende senin kadar cesur olabilsem, kendimle yüzleşebilsem…

İki yabancı insanın birbirine iyi gelmekten başka şansları yoktur. Her güzel hikaye birbirini tanımayanların içinden çıkar. Fabio, duyduğu gurur verici sözlerden sonra hafif gülümsedi. Ardından ayağa kalkmak için eliyle oturduğu yerden destek aldı.

-nereye gidiyorsun, ne güzel sohpet ediyorduk.

Selim’den aldığı mendili sahibine uzatıp, teşekkür ettikten sonra evinin bulunduğu yönü işaret etti.

-Cesursun dedin ya hani, bunu hakketmeliyim.

-bana bunu kanıtlamana gerek yok, öyle olduğunu zaten biliyorum.

-sana değil, kendime kanıtlamam lazım. Ancak böyle rahat edebilirim.