Bölüm 8

Güneş, yerini muazzam görüntüsü ile ay’a bırakmıştı. Havanın kararmasına rağmen hala okulun önünde Santiago’yu bekliyordu Fabio…

“Galiba beni beklemeden gitti.” Diye söylendi içinden.

Bunları söylerken tam arkasında duran Santiago’nun farkında bile değilidi. Sırtında bir el hissedince birden irkildi.

-sen miydin?

Sesinde kırgınlık vardı. Yüzündeki buruk ifadeyi anlayabiliyordu Santiago…

-özür dilerim, seninle buluşacağımız tamamen kafamdan çıkmıştı. Dersler yoğun ve yorucuydu anlarsın ya…

Santiago konuşurken hiçbir yere odaklanamıyordu fabio. Gözleri, sürekli sağa sola büzülen dudaklarındaydı. Bir karanlık ormanı andıran yeşil gözlerindeydi…

“Anlıyorum” diyebildi sadece yine yenilmişti.

Yine yenilmek istiyordu. Galiba sevmek yenilmeyi gerektiriyordu…

Anlam veremediği jest ve mimiklerle

-bir şey konuşmak istiyordun, pek fazla zamanım yok!. Dedi fabio

“Tanrım ne diyorum ben, kaç saattir dikiliyorum burada trip atmak için mi”

Sessizce güldü Santiago, burnunu kaşıyıp —trip atmakta haklısın

“Bunu duydun mu” dedi fabio. içinden söylediğini sanıyordu

-sana söylemek istediğim şeyi merak ettiğini biliyorum. O günden beridir düşünüp durdum sana haksızlık yaptığımı, hakketmediğin sözler sarfettiğimi anladım.

-Bu konuşmanın sonu nereye gidiyor anlamadım.

-Bak fabio, sana ve hayatına saygı duyuyorum, seni sevdiğimi de az çok biliyorsun. Ama benim sevgim daha çok

Gözleri dolmuştu, yutkundu ve devam etti.—Arkadaş olarak seviyorum. Ve arkadaşımı kaybetmek istemiyorum.