Yine sadece iki kişi…
Yine sesimi duyan yok.
İlk panomu iki kişi gördü, sadece biri destek olmaya çalıştı. İkincisini attım, belki daha çok kişi okur, belki hisseder, belki birileri “yalnız değilsin” der sandım. Ama hayır. Yine sadece iki kişi. Gören iki kişiden biri baktı, ama bir kelime bile etmedi.

Ben artık gerçekten çok yoruldum. Ciddiyim. Bu sessizlik, bu görmezden gelinme hali psikolojimi gerçekten kötü etkilemeye başladı. Bir şeyler paylaşırken içim titriyor. Çünkü artık biliyorum, çoğu zaman kimse dönüp bakmayacak bile.

Ben bu kurguyu kalbimle yazıyorum. Bu sadece bir hikâye değil, bu benim içimde yıllardır taşıdığım bir şey. Ama kimse okumuyorsa, kimse hissetmiyorsa… neye yarar?

Gerçekten yalnız mıyım bu platformda? Yoksa sadece görünmez miyim?
Bilmiyorum artık.