Aşkı Manuş'tan öğrendim - Bölüm 1

Seninle tanışmadan önce aşkı sadece kitaplarda okumuştum,
birkaç dize, birkaç film repliği,
belki bir çayın buharında kaybolan bir bakış...
Ama sen geldin.
Ve aşk,
Manuş Baba’nın bir şarkısı gibi
göğsümün ortasında ince ince çalmaya başladı.

“Beni bırakıp gitme bir yere,” diyordu o...
Sen daha adımı ezberlemeden,
ben senin yokluğuna ağlamayı öğreniyordum.
Bu havada gidilmez diyordu —
ama sen öyle bir gittin ki,
ardından dört mevsim sustu şehir.

Her sabahın sabah olmadığı,
her akşamın çöküp üstüme yorgan gibi bastığı
bir ömre döndüm...
İçimde sen, dışımda sessizlik
ve kulağımda hep aynı mırıltı:
“Aşk mezara kadar…”

Ben seni orada sevdim.
Henüz hiçbir şey yaşanmamışken,
her şeyin içinde sen varmışsın gibi.
Senin gözlerinde yandım,
ama sen başka bir rüzgarla söndürdün beni.

“İki gözümün çiçeği” diyordu ya,
ben her gece yazmamdan dökülen saçlarımı tararken
gözyaşlarımı sakladım.
Ben seni,
gözlerindeki o eski parıltıya rağmen sevdim.
Sen her gün biraz daha az hatırlarken beni,
ben her sabah yeniden adını ezberledim kalbime.

Şimdi içimde bir çığlık var,
senin sesinle başlayan,
ama hiçbir zaman sonu gelmeyen bir çığlık.
Yüzüm gülmüyor,
gülüşüm sana dargın çünkü.
Ve her şeyin sorumlusu,
Manuş’un o içimi parçalayan şarkıları.
Çünkü her satırında seni anlatıyor.