Aşkı Manuş'tan Öğrendim - Bölüm 2

Sen gideli ne kadar zaman oldu bilmiyorum,
ama her gece hâlâ aynı şarkı çalıyor kulağımda.
“Olmuyor... ne yapsam olmuyor…”
Ve inan, olmuyor.
Kimse senin gibi kokmuyor,
kimse gülüşün gibi içime sızmıyor.
Sana benzeyen ne varsa
sadece daha çok acıtıyor beni.

Ben seni sevmenin ne demek olduğunu
gözlerinden düştüğüm an anladım.
Yalvarmadım.
Sesimi kısıp içime ağladım.
Çünkü sen, gidişinle bile nazlıydın.
Ben seni uğurlarken öyle suskundum ki,
sanki bir ömür sustum,
bir daha konuşmamak üzere.

“Bir de bakmışsın ki ben gelmişim,” diyordu Manuş...
Ama sen hiç bakmadın ki,
gelip gelmediğimi bilemedin.
Oysa ben her gece yorganın altına gizlediğim özlemle,
adını sessizce fısıldadım.
Duymadın.

Sen giderken ben,
kendi içime gömüldüm.
İçimde senin adını taşıyan bir mezar kazdım,
başucuna da “bir zamanlar aşktı” yazdım.
Ama işte ne tuhaf,
o mezara her gece yeniden doğdum.
Her gün yeniden öldüm.

Seninle başladığım her cümleyi
şimdi yalnızlıkla bitiriyorum.
“Unutursan kahrolurum” diyordu ya,
Sen unuttun.
Ben kahrolmadım.
Ben alıştım.
Çünkü en büyük ceza,
unutulan değil,
unutamayandır.

Ben seni bir şiirin en can yakan yerinden sevdim.
Mısra başında değil,
noktasında.
Sana susarken
içimdeki çığlıkları susturdum.
Ve bu suskunlukla büyüdü içimdeki hasret.
Köklendi.
Derinleşti.

“Takvim sorup n’olur karalar bağlama…”
diyecek gücüm kalmadı artık.
Sen çoktan başka bir takvimde yaşamaya başladın.
Ben hâlâ o eski takvimde
seninle başladığım günü
yırtıp yırtıp tekrar yaşıyorum.

Ben bir kadın olarak
kendi gidişimde kaldım,
çünkü sen zaten benden önce gitmiştin.
Beni yalnızlığınla baş başa bırakmıştın,
ben sadece senden gidişimi tamamladım.
Ama unutma,
asıl giden bendim belki,
ama asıl terk eden sendin.