Aşkı Manuş'tan Öğrendim - Bölüm 3

Senin için sevdim bu şarkıları
senin için ezberledim hepsini.
Bir gülüşüne sakladım kendimi
bir bakışında yandım sessizce.

“Beni bırakıp gitme bir yere”
derken bir başkası,
ben gitmiştim çoktan
ama senden değil,
bana bıraktığın boşluktan.

Aşkı senden öğrendim…
Adını fısıldarken öğrendim yanmayı,
gülüşünü hatırlarken öğrendim eksilmeyi.
İçimde bir yangın,
senin adını anınca büyüyor hâlâ.

Yazmamdan dökülen saçlarım gibi
dağıldım yokluğuna…
O gün bugündür
kendimi toplamaya çalışıyorum
senin hiç fark etmediğin parçalardan.

“İki gözümün çiçeği” dedim sana içimden,
ama sen duymadın.
Çünkü hep gözlerini kaçırdın
ben sana en çok bakarken.

Bir sokak lambasının altına gömdüm gözyaşımı
geceyi örttüm üstüne,
sana anlatamadığım her şey orada kaldı.

Kaç mevsim geçti üstünden,
kaç cümle sustum içime…
Oysa ne çok isterdim
bir gün dönüp sorsan:
"Sen de iyi misin?" diye...

Ama sen hep gidendin.
Ben hep kalan.
Sustum…
Bekledim…
Ağladım…
Unutmadım.

Ama öğrendim.
Gidene değil,
arkasından yürüyene yakışırmış sabır.

Ve şimdi,
kendi kalbimin içinden
kendimi geri alıyorum.

O gece çalan Manuş şarkısına
yeniden sarılıyorum.
Çünkü artık o senin değil,
benim hatıram.

Seninle başlamıştı içimdeki tüm yangınlar
ve seninle yanmayı sevdim ben.
Bir şarkının nakaratında gizli kalan
adını sakladım, kimselere söyleyemedim.

Ağzımdan çıkmayan her kelime
boğazımda düğüm oldu…
Sen bir gülüşte cennet kurdun,
ben o cennette sürgün oldum.

“Bu havada gidilmez,” diyordun bir zamanlar
ama ben en soğuk günümde
senin sırtını dönüp gidişine
kar bile olamadım…

Gitmek kolaydı,
kalmak acıydı.
Sen kolayını seçtin,
ben acıya alıştım.

Hani "aşk mezara kadar" diyordun ya
ben seni içimde defalarca gömdüm
ama mezar taşına hiç adını yazmadım.
Çünkü hâlâ içimde yaşıyordun
hâlâ bir yerlerde nefes alıyor gibiydin.

Belki de,
yıllar sonra bir gün
göz göze geldiğimizde
sen hiç hatırlamayacaksın
bense içimden
"işte beni unutan adam" diyeceğim...

Yine de söyleyemediklerimi
her gece Manuş'un sesine emanet ettim
çünkü ben konuşamadım
ama onun her şarkısı
beni biraz daha sen yaptı.

"Akşamdan akşama zor geçer," derken
her akşam seni geçiremedim içimden.
Her sabah
biraz daha eksik uyanıyorum artık.
Çünkü artık
ne adını içime almaya gücüm var
ne unutmaya cesaretim...

Bir zamanlar
senin varlığınla dolan kalbimde
şimdi
boşluk yankılanıyor.
Ve o yankının sesi
senin “gitme” dediğin zamandan
çok daha gerçek…

Ama seni sevdiğim kadar
kendimi unutmuşum meğer…
Şimdi artık geri dönüyorum kendime
yavaş yavaş toparlıyorum
senin darmadağın bıraktığın benliğimi.

Ve son olarak —
yine aynı geceden kalma bir cümleyle bitiriyorum:

> Kendine iyi bak.