Cem Adrian ile ağladım bu gece - 1. Bölüm

Bir kadının kalbi en çok neyle yanar biliyor musun?
Hatırlanmayan bir gülümsemenin suskunluğunda.
Gidenin bir daha hiç dönmeyeceğini bile bile,
kapıda beklemeye devam ettiğinde.
Ben seni…
Kül gibi taşıdım içimde.
Her adımımda savrulan, her nefesimde yanan…

“Yana yana”
diyor bir şarkıda —
sanki ciğerimi biliyor.
Sanki beni izliyor gece yarısı,
cam kenarında ellerimi ovuştururken,
sensizliği yorgan gibi üstüme çekerken.
Sanki içimde bir şey kanıyor da,
adı yok, tarifi yok,
ama izi hep orada duruyor.

Sahi,
neden bıraktın?
Bir orman gibiydi kalbim seninle.
Köklerin vardı,
yeşeriyordun ben güldükçe.
Sonra bir gün sustun…
Sözcüklerin yerine
sessizlik geldi.
Ve ormanım —
bir kibrit gibi
tutup yaktı kendini.
Sen fark etmedin ama
ben…
ben o yangının içinde
gözlerini koruyarak yürüdüm.

“Şiirler hep dargın, dualar şifasız…”
Oysa ben dua etmeyi de seninle öğrendim.
Sen gülerken şükretmeyi,
sen susunca sabretmeyi,
sen gidince ölmeyi…
hepsi senden yadigâr.
Ama hiçbir dua
seni geri getirmedi.
Ne ağlayışım duyuldu
ne de içimdeki çocuk affedildi.

İçimde…
bir cümle asılı kaldı:
“Ben seni çok sevdim.”
O kadar çok ki,
küle döndüm seninle beraber.
Benliğimi unuttum.
Geceleri saymayı bıraktım.
Rüyalarımı sensizliğe gömdüm.
Her sabah uyanmak,
biraz daha eksilmek demekti artık.
Sanki her gün,
bir parçam daha dökülüyordu yere —
kül gibi.
Geri toplanması imkânsız,
rüzgârla savrulan…

Ve bu gece,
Cem Adrian bir şarkıdan fazlasıydı.
Benim içimdeki kadının çığlığıydı.
Sensizliğe anlattığım ilk sitemdi.
Bir adamın sesiyle,
bir kadının içindeki yangını gökyüzüne savurdum.

Ben seni…
küle dönen umutlarımda bile,
yine de çok sevdim.