Cem Adrian İle Ağladım Bu Gece - 2. Bölüm

O gece…
Gökyüzü gözyaşlarımı örttü yıldız yıldız.
Odamın içinde dolaşan bir hayalet gibi,
Sesin yankılandı kulaklarımda:
“Ben seni çok sevdim… belki zordu anlaması sessizliğimden…”

Bir şarkı değil bu…
Cem Adrian’ın sesiyle kanayan,
Benimle birlikte ağlayan bir dua.
Kalbime saplanmış bir bıçak gibi,
“Yalnızlığın çığlığında kayboldum…”

Balkon yoktu odamda ama,
Penceremin demirlerine tutunmuş ellerimde bir titreme…
Bir camın ardından seyrediyordum seni,
Sanki ordaydın.
Sanki birazdan dönecekmişsin gibi.
Ama sadece “Gelme” diyordu bir şarkı;
“Gelme… ben zaten çok geçtim kendimden.”

Beni unuttun mu?
Yoksa hiç hatırlamadın mı?
Adımı hiç fısıldadın mı gecenin kör vaktinde?
Cem’in sesiyle söylüyordum kendi kendime:
“Bana düşlerimi geri ver...
Gerisi hep sende kalsın...”

Her şarkı bir kırık ayna gibiydi.
Ben bakıyordum,
Sen susuyordun,
Zaman acı çekenleri alıp götürmüyordu,
Sadece bekletiyordu bir köşede;
Bir daha sevmemek üzere…

Şimdi yine gecenin tam ortasında,
Kahve değil,
Sigara değil,
Sadece sesinle sustum.
Cem Adrian'la birlikte.
“Ben seni çok sevdim…”
Daha fazla söylemeye gerek yoktu zaten.