SERKAN AKBABA'DAN SİZE MESAJ VAR

“Merhaba ben Serkan. Bu hikâyenin en kötü karakteri... Bazen yaptıklarımız üzerimize bir yük gibi biner. Acı ile dolup taşar bütün bedenimiz ve o pişmanlıklarla dolu hayatınız başlar.

Bu planı kurarken çok tereddütte kaldım. Çiçek şimdiki hâliyle Farah, benim çocukluk aşkımdı. Çocukken ne anlarsınız aşktan değil mi ama öyle olmuyor. Onun için yapmadığım şey yoktu. Onun için ölümü bile göze almıştım.

En son gözümü açtığımda bir hastanedeydim. Yanımda sadece ailem vardı. Arkadaşlarım yoktu. Çiçek yoktu. Ölümü bile göze aldığım kız yanımda yoktu. Aileme sordum bilmediklerini söyledi ama bana yalan söylemişlerdi. O zaman anlamamıştım ama şu an anlıyordum. Beni bu yaşananlardan uzak tutmak istemişlerdi.

Yurt dışına gittim. Kimseyi görmedim. Orada sayısız estetik oldum. Bunlar olurken kafam da kuracağım bir hayatı planlıyordum. O hayatın başrolleri başta Çiçek olacaktı sonra etrafındaki insanlar... ama bir şeylere ters gitti. Ben bu planı kurarken sonunu böyle tahmin etmemiştim.

Farah, Serkan’ı hiç terk etmemiş... Farah, Serkan için hep savaşmış ama defalarca susturulmuş. Bunları duyduğumda yaptığım şeylerin pişmanlığı üzerime doluştu. Artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağının farkındaydım. Ben Çiçek’i kaybettiğim gibi Farah’ı da kaybetmiştim.

Şimdi ise ölüm burnumuzun ucunda. Alevler her yeri sararken kendi canımı bir anlık düşünmeyip, Farah’ı düşündüm. İyi değildi. Onu bu hâle biz getirmiştik. Aklıyla oynamıştık. Hep sevdiğim Çiçek yoktu karşımda hatta Farah’ta yoktu. Çiçek korkardı alevlerden. Farah korkardı öldürmekten ama artık korkmuyordu.

Bir şarkı var bilir misiniz? Şimdi size o şarkı sözlerini mırıldanacağım.

Belki de yanlıştı doğrularım

Aşkını sevgini sorguladım

Yolların kapalıydı zorlamadım

Öldürdüm çiçeğimi yaşatamadım...

İşte bu şarkı tam olarak beni anlatıyor. Doğru sandığım şeyler yanlış çıkmıştı. İnandığım gerçekler tamamen benim hatamdı. Ben kendi ellerimle öldürmüştüm Çiçek’i. Kendi ellerimle toprağa vermiştim. Ve geri dönüşü olmayan yola girmiştim.

Şimdi size küçük bir tavsiye vermek istiyorum. Sevdiğiniz insanlara sıkı sıkı sarılın. Çok geç olmadan onların yaralarını dinleyin. Onların yaralarını dinlerken nasıl bir şey yapabilirim diye çözüm üretin. Eğer o hata size yapılmışsa dinlemeden sorgulamayın. O yarayı da dinleyin. Gurur yapmayın. Sevdiğiniz insanı öldürmeden önce harekete geçin. Bir de hem Çiçek’in hem Farah’ı yalnız bırakmayın. Onun mezarına çiçekler bırakın. Kendinize iyi bakın. Bizim hikâye dört küçük çocuğun resminin yanmasıyla bitti. Başka evrende belki mutlu oluruz.”