Kalbimdeki sen

Bir perşembe sabahı saat 8:00'ı gösteriyordu uyanmıştım ve anlam veremediğim bir şekilde mutluydum, evet artık ona inanıyordum ve ne olursa olsun vazgeçmiyorduk, birçok sorun yaşamıştık ama elinde sonunda o sorunları, problemleri beraber çözüyorduk ve çok mutluyduk. Geçmişimizde çok fazla enkaz vardı ve bu enkazlar her seferinde karşımıza çıkıyordu. Umudum çok kırılmıştı çaresiz kalmıştım, yorulmuştum ama o beni iyileştiriyordu, hayla anlam veremiyordum bir insan nasıl bu kadar iyi gelebilir? Aslında bunların bir önemi yoktu, onun bana her bakışında o gözlerindeki mutluluğu kalbimde hissediyordum, evet o mutluydu ve beni seviyordu. Geçmişinde okadar kötü şeyler vardı ki bunları kaldırmak çok zordu bunu biliyordum, o güzel gözlerin altında yorgunluk ve bıkkınlık yatıyordu. Ama her şeye rağmen onu asla bırakmazdım çünkü onun içindeki küçük kız mutluydu, ve onu daha çok mutlu etmek istiyordum, onu asla bırakıp gidemezdim çünkü bana güveniyordu, elimi tutmuştu. Ona her baktığımda içindeki korkuyu hissedebiliyordum evet gitmemden korkuyordu, bana her zaman "hiç gitme olurmu" diyordu ben bu masum bakışlara o güzel tebessümü bırakıp gidemezdim ki, çünkü o her mutlu olduğunda, güldüğünde bende mutlu oluyordum o bir kere ağlasın dünyam başıma yıkılıyordu çaresiz kalıyordum, onu nasıl iyilestireceğimi düşünüyordum ve her şeye rağmen o sadece yanında olmamı istiyordu evet buna ihtiyacı vardı, ve ben bunu anlıyordum. Her kavga edişimizde ağır sözler söylüyordu, kafası karişıkken, doluyken bana patlıyor ve bana kızıyordu. Ama onu anliyordum beni o kadar çok severken bunları duymak biraz zor geliyor evet ama her tartışmanın sonunda "özür dilerim kalbini kırdım" diyordu aslında anlıyordum, yorgundu çaresiz kalıyordu ve ne yapacağını bilmiyordu her şeye rağmen asla gitmicektim ondan yeterki o iyi olsun dedim hep çünkü okadar çok aşık olmuştum ki onun gülüşlerine,kızışlarına,tebessümüne, her şeyine tutulmuştum ve asla ondan vazgeçemezdim. Gerçek aşk bumuydu bilmiyordum ama ona olan hislerim çok derinlerdeydi, her anımda onu düşünüyordum. Çalışırken,gezerken,dersteyken, uyurken bile her zaman aklımda sadece o vardı "acaba iyimi , mutlumu , günü nasıl geçti " aklımda hep bu düşünceler dolaşıyordu, ve bundan çok memnundum çünkü onu seviyordum uğruna ölecek kadar. Ölüm bizi ayırsa bile belki cennete girebilme düşüncesinde bile onu yanımda istiyordum. Evet bu aşk sonsuzdur ve asla degismicekti belki Birgün yolumuz ayrılacaktır ama asla onu sevmekten vazgeçmicektim. Çünkü ben onu çok başka sevdim.

Okuduğunuz için herkese teşekkür ederim