Giriş - Ben kimim?

Bazen sadece cesaretlenmeniz için küçük bir dokunuşa ihtiyaç duyarsınız. O dokunuşun sahibi sayesinde burdayım.

Gönül isterdi başka platform ama olsun:)

...

Nefeslerim düzenli, gözlerim kapalı ve kalbim benliğime yabancı. Bir odada bedenim yatıyor; ruhum ise sessizce uyanmamı diliyor.

Gıcırdayan bir kapının sesi kulaklarımı dolduruyor. Adım sesleri zihnimde yankı yapıyor.

Yabancı ve ürkütücü bir ses... Çok uzak gibi gelen ama yanı başımda olduğunu hissettiğim bu ses, sessizce mırıldanıyor:

"Güzel leydim, artık uyanmalısın. Kalkmalı ve bu savaşıma ortak olmalısın."

Başka bir ses daha duyuyorum. Bu, bedenimin bulunduğu odadan değil, zihnimin derinliklerinden geliyor. Zihnimdeki bir odacıktan yükselen o ses şöyle diyor:

"İlge’m... Güzel ve acımasız İlge’m. Beni bıraktığın gün bile canım, şu anki kadar yanmazdı. Sen benden uzakta, korkunun kollarındasın. Bir ipin üzerindesin; aşağısı cehennem... Ve ben seni o ipten çekip alamıyorum. Buna ne gücüm yetiyor ne de senin rızanı duyabiliyorum."

Zihnim yeniden bir buhar gibi bulanıklaşıyor ve karanlığa gömülüyor. Bedenim hâlâ işlevsiz. Hayat ise her zamanki gibi anlamsızca zamanın saliseleri arasında süzülüyor.

Ben kimim?

Neredeyim?

Ne zaman uyanacağım?

Belirsiz bir yakın gelecek ve bilinmez bir benlik...

Zaman geçiyor ve zihnim tekrar aydınlanıyor. Bu kez yalnız bedenim var. Gözlerim hâlâ kapalı.

Bu sefer konuşanlar yok. Sadece ben ve bu korkutucu bilinmezlik...

Konuşuyorum, ama dudaklarımı kıpırdatmadan ve tek bir mırıltı bile çıkarmadan:

"Adım ne benim? Ben kimim? Neden öylece yatıyorum?"

Bu bilinmeyen her şey büyük bir karmaşa...

Bir ses duyuyorum. Bedenimin bulunduğu odanın dışından geliyor. Bir darbe sesi... Biri duvarları yumrukluyor. İlk yumruk darbesiyle göz kapaklarım, bir tiyatro perdesi gibi yavaşça açılıyor.

Ben kimim?

...

Güzel bir yolculuk olması dileği ile.