Bazen gözlerine baktığımda acılarımı yutup ona sarılmak isterim ama ben ona gidemeyeceğim kadar tükettim kendimi. Ruhumun derinliklerine kadar kendisini işlemesine rağmen ona gitmemeyi öğrendim.. Hayatta her zaman verilecek bir cevap olurdu. Bu ya olumsuz yada olumsuz olmak zorundaydı ama benim bir cevabım yoktu. Geleceğin kesesine girmiş olan bütün cevaplarım beni bilinmezliğin yuvasında bırakıyordu sadece. Şıklarım silinmiş bana da sadece ilerlemek kalmıştı. "Ben kaybolmam Hazar, ben senden başka hiçbir yerde kaybolamam." Daha fazla kelimelerimizin bizi sıkıştırmasına izin vermeden sadece izledik birbirimizi. Ben onun ormanında o ise benim toprağımda can bulmuş gibiydi. Kalp atışlarımız kendini fısıldamalarını sadece birbirine karışan evrenden anlayabilirdim. Onun bende olduğu kalbimden bilebilirdim. Rüzgar usul usul eserken saçlarım yüzünü okşuyordu. Tam elimi kaldırıp engelleyecek iken tuttu elimi tekrar tuttu ve avuçlarının arasına gömdü "Bırak saçların özgürlüğünü yaşatsın bana." Yakında…..

Bazen kaybedilen her şey denizin ıslak yalayışlarında bulabilirdim. Sevdiğimi kalbimde var edebilirdim.

⚽🏆 *Teknik direktör: Kadın. Yıldız futbolcu: Adam.* İkisi de sahaya hükmetmeyi biliyor. Ama aynı sahaya hükmetmeye çalıştıklarında? İşte o zaman kıvılcımlar sadece çimde değil, kalplerde de çakıyor. Reva Adar—soğuk, disiplinli, zirveyi tek başına fethetmiş bir kadın teknik direktör. Saruca Kurtan—skandalıyla takım dışı kalmış, yeteneği kadar hırsıyla da patlamaya hazır bir forvet. Bu ikili aynı takımda: Biri kontrolü bırakmayan, diğeri söz dinlemeyen. İlk düellolar bakışlarla, sonra sözlerle başlıyor… Peki ya sonrası? Kim çizgiden çıkacak, kim direnmeye dayanamayacak? Kırmızı kart gibi yasaklı hisler, taktik tahtasına sığmayan çekim... Ve sadece biri galip çıkabilir. Ya sahada… Ya kalpte. ⚠️ Bu hikâyede gol sadece fileyi değil, gururu da deliyor. *Gücü elinde tutan her zaman skora yazılmaz.*

"Bu gece farklı olsun istiyorum." dediğim an, "Bu gece sen nasıl istersen öyle olsun." diye karşılık verdi bana. Bense ilk kez bu gece çok farklı olsun istiyordum. "Birlikte nefes alalım," derken ona mümkünmüş gibi biraz daha yaklaştım. "Bir kadınla sevişiyormuşsun gibi değil de kadınınla sevişiyormuşsun gibi dokun bana," dedim dudaklarına dudaklarımı bahşetmeden hemen önce. "Bu gece istediğim sadece bu." dedim.

Bir anda boğazımdaki düğüm daha da sıkılaştı, gözyaşlarımı bastıramıyordum artık. Ne olduğunu anlamadan, tutmaya çalıştığım her şey çözülüverdi, gözyaşlarım akmaya başladı. Özal bunu fark ettiğinde kaşlarını çatarak hafifçe güldü. "O kadar sinirlisin ki ağlıyorsun," dedi alaycı bir sesle. "Cevap ver, Nehir. Başka biri olduğunu düşündüğün için mi üzgünsün?" Yüzümü kavradı. Elinin sıcaklığı buz gibi tenimi yakıyordu. Baş parmağı gözümün hemen altını okşadı. Yaşın bıraktığı ize dokunduğunda içimdeki tüm kırgınlıklar, öfke ve acı daha da derinleşmişti. Sonunda, belki de biraz yumuşamış gibi gözüküyordu; tutuşunu gevşetti ama yüzümden ellerini çekmedi. "Bu yüzden kaçtın demek."

"Ben seni sevmiştim..." diye fısıldadım çaresizce. "Ben seni o tenime dokunduğunda canıma kıyacak kadar sevmiştim... Ben kızıma, kızımızın adını koyacak kadar sevmiştim seni. Kızımı sana emanet edecek kadar çok sevmiştim seni. Oysaki ben kızımı kimseye emanet edemem ki... Ben seni unutmamak için sevdiğin şeyleri yitip içecek kadar sevmiştim seni... Kışın her akşam senin de içtiğini düşünüp sıcak çikolata içecek kadar sevmiştim. Oysaki ben sevmezdim ki sıcak çikolata..."

Dalia, hayata tutunmaya çalışan genç bir kız; Baran ise geçmişin karanlık gölgelerinde kaybolmuş genç bir adam. Dalia, üniversiteye yeniden hazırlanırken ailesinin yükünü omuzlamaya çalışan, kırılgan ama güçlü bir kızdı. Baran ise, çocukluk travmalarının ağırlığı altında ezilmiş, hayattan kopmuş bir gençti. Dalia’nın yaşamı, kuzeni İzel ile birlikte tesadüfen Baran’ın evine gittiklerinde kökten değişir. Baran, çocukluk travmalarıyla baş edememiş ve hayatını sonlandırma noktasına gelmiş genç bir adamdır. Dalia, Baran’ı hayata tutundurmayı başarır, ancak bu karşılaşma sadece Baran’ın değil, Dalia’nın da kaderini değiştirir. Bir, iki… Aç kapıyı, Üç, dört… Gir içeri, Beş, altı… Bak etrafta, Yedi, sekiz… Bir umut var hala, Kurtar boynu ipte kalan, Ruhu göğe uçmakta olan bedeni. !!UYARI!! Bu hikaye intihar ve dram konulu olacaktır. Psikolojiniz kaldırmıyorsa ve kötü etkilenecekseniz lütfen okumayın. İyileşip öyle okuyun. :))

Leyal, başka biriymiş gibi davranacak kadar çok naçar kalmıştı. Artık yalan ağzına değil, tüm benliğine yuva yapacaktı ve bu konuda yalnız da değildi. Mükemmellik içinde yaşadığı sanılan aileler, gerçekleri kimselere duyurmamak için ant içmişti. Sırlarıyla gömülmeye hazır olan bu insanların ortalarına düşmüş olan Leyal, bu yakaya adımını attığı andan itibaren artık İlay`dı. Ve en az onlar kadar dibe batmıştı. "Sahi, neden buraya Veda Yakası diyorlardı? Veda etmesi en kolay yer olduğu için mi yoksa adımını attığın anda arkanda bıraktıklarına çok kolay veda ettiğin için mi?" ©pluton6m 2023

DİKKAT: İkinci kitap buradan yayınlanmayacaktır. Devamını Wattpad’de bulabilirsiniz. "Yok olacak kadar azalan bir insan, en tehlikelisidir." Aylar önce kurtlar sofrasına bir sandalye çekmiş, kanlı bir ziyafetin içine oturmuştum. Senelerce bastırılmış bir açlıkla doluydum; iştahla intikam yemeğinin önüme serilmesini bekliyordum. Fakat bir süre sonra anladım ki, burası acıkınca oturulan bir masa değildi. Aksine, burası güçsüz olanın sofraya serildiği, üstüne de kadehlerin tokuşturulduğu bir masaydı. İntikam yemeği hiçbir zaman gelmeyecekti; çünkü burası zaten intikamın ta kendisiydi.

Sessiz bir çığlıktı Azize’nin çığlıkları…