12. BÖLÜM - UCUZ NUMARALAR

Su hâlâ tenimdeydi. Tuzun keskinliği dudaklarıma sinmiş, soğuk cildime işlemişti. O an sadece nefes alabiliyordum. Timur’un çıkardığı gömlek ise hâlâ üzerimdeydi. Siyah, ince kumaş bacaklarıma yapışmıştı. Islaklığına rağmen içinde bir sıcaklık barındırıyordu. Belki de sadece bana iyi gelmeye çalışan tek şey oydu. Derken… Bir şey hatırladım. Cebime koyduğum notlar.

''Ah! Olamaz!''

Bilinçsizce doğruldum. Bacaklarımı hafifçe toparlayıp gömleği aralayınca gözüm istemsizce arada kalan bölgeye takıldı. Kan. Suya karıştığında fark etmemiştim ama şimdi, kumaşla birlikte vücuduma yayılan sıcaklık, o kızıllığı açıkça ortaya koyuyordu. Yüzüm bir anda alevlendi. Kalbim yerinden fırlayacakmış gibi attı. Utancımdan yerin dibine girmiştim. Kızmıştım da. Neden böyle bir şey yapma ihtiyacı duymuşlardı? Kızgınlık, utanç, üzüntü her şey birbirine girmişti. Gömleği hemen geri çektim, dizlerimi göğsüme çektim.

Timur bunu fark etmişti. Ve hiçbir şey dememişti. Hatta gömleğini üzerime örtmüştü. Herkesten saklamaya çalışarak. Gözüme bakmamıştı. Yargılamamıştı. Sadece örtmüştü. O an, kalbimin bir yerine incecik bir ışık düştü. Naiflik, işte buydu. Sessizce korumak… Ses etmeden anlamak.

Titreyen ellerimle cebime uzandım. Notları çıkaracaktım. Onları bir umut cebime koymuştum, lazım olur diye ama cebimden çıkardığım şey, artık o umut değildi. Kağıtlar suyun içinde erimişti. Harfler birbirine geçmiş, mürekkep akmıştı. Satırlar silinmişti. Bir tanesi avcumda paramparça oldu. Diğeri çamura dönmüştü. Bir zamanlar Gül’e ait olduğuna inandığım harflerin yerine şimdi yalnızca bir karaltı vardı. Sanki her şey boşa gitmişti. Gözlerim doldu. Yumruklarımı sıktım. Deniz, sadece bedenimi değil, izi de yutmuştu. Gül’ün izini. Ona dair tek somut parçayı. Sinirle bir tanesini uzağa fırlattım. Diğeri avucumda ezildi.

Derken arkamdan zarif ama sert bir kadın sesi işitildi. “Kavganıza başka yerde devam edin.” Başımı çevirdim. Topuklu ayakkabılar içinde, beyaz keten pantolon ve ince bir gömlek giymiş, orta yaşlarda bir kadın vardı. Gözleri derin, ifadeleri yumuşak ama otoriterdi. Yanıma kadar geldi, diz çöktü. Parmak uçlarıyla koluma dokundu.

“İyi misin?”

Sesinde gerçek bir ilgi vardı. Gözlerim bir an onun gözlerine takıldı. Başımı salladım. Kadın beni nazikçe ayağa kaldırdı. Tam doğrulmuştum ki, arkamdan bir ses… Sesin yumuşaklığı yoktu. Aksine oldukça kırıcı bir tondaydı.

“Yüzme bilmiyorsan ne işin var burada, ha?”

Timur. Sesi karanlık, hiddetliydi. Geri döndüm. Yüzündeki duygu çok karmaşıktı ama sesindeki öfke oldukça netti. Kulaklarımı yaktı.

“Dikkat çekmek için mi buraya geldin? Ucuz numaralarından biri mi bu da? Çok etkilendim(!) Her yerde her olayda sen! Yeter artık!”

İçimden biri oracıkta yere çöktü. Konuşamadım. Sanki beynime çivi çakılmıştı. Onca utancın, kırgınlığın, hayal kırıklığının üzerine bu sözler... Delik deşik etti beni. Gömleğini üzerime seren, canımı kurtaran Timur... Şimdi bana bağırıyordu. Ona hissettiğim bütün yakınlık birkaç cümleyle tuzla buz olmuştu.

Benim bir planım yoktu. Rolüm, niyetim, oyunlarım yoktu. Sadece nefes almaya çalışıyordum. Ama o… Beni sahneye çekmiş gibi görüyordu. Oysa ki ben, sadece hayatta kalmak istemiştim. Kelimeler boğazımda düğümlendi. Ne söylesem eksik kalacaktı. O yüzden sustum.

Timur uzaklaştı. Hala elleri titriyordu. Yüzünde ise hâlâ öfke vardı ama gözlerinde başka bir şey daha… Belki korku. Belki kendinden. Belki benden. Belki geçmişten.

Kadın hâlâ yanımdaydı. Elini sırtıma koydu. "Hadi gel," dedi. "Kendine bir yer bul. Dinlen. Kimsenin sesi, senin değerini belirlemesin."

O cümle... İçimde kanayan bir yeri durdurdu. En azından şimdilik.

Ama artık notlarım da yoktu. Artık sadece ben vardım.

Dengesiz herif Timur...