21. BÖLÜM - ZAAF

Yukarıdaki melodiyle dinlemenizi öneririm. Ağlatırsam sizi şimdiden özür dilerim çünkü ben ağlayarak yazdım...

Bazen bir çocuğun gözyaşı, sevgi görmediği için değil; o sevgiyi başkası kolaylıkla gördüğü içindir. Benimki de öyleydi. Bir gün okul çıkışı bir babanın kızının başını sevgiyle okşadığını gördüğüm an başladı. Adam, kızının alnına usulca bir öpücük kondurmuştu. Küçücük bir dokunuştu belki ama benim içimdeki boşluğa tokat gibi çarpmıştı. O an gözlerim doldu. Nedensiz gibi görünen, bir ömrün eksikliğini taşıyan bir sızının yavaşça yüzeye çıkmasıydı bu.

İnsan bazı şeyleri hiç yaşamasa da neyin eksik olduğunu kalbinin kıyısından hissediyordu demek.

Babam hep vardı, evdeydi. O kadar... Varlığıyla yokluğu arasında yalnızca bir gölge farkı vardı. Belki gölgeler bile daha çok iz bırakırdı. Oysa "var" olan biri neden bu kadar "yok" gibiydi? Yokluk yoktur çünkü hiçbir şeyin yokluğu, bir şeyin yokluğu kadar yer tutmaz. Ama bazen "var" dediğin kişi yokluğuyla ezer seni. Bir soruyu bile cevapsız bırakarak değil, sorunun kendisini unutturarak. Babam da öyleydi işte. Kızının saçına dokunmayan, okşamayan, yumuşak ses tonunu hiç kullanmayan bir adam. Belki de bu yüzden onunla ilgili en net anım, kapıyı açıp içeriye hiç bakmadan geçtiği andır. Beni görmediği, yüzüme gülümsemediği binlerce gün... Oysa ben de bir gün, başımı yaslayacak bir omuz, gözümün içine bakıp “baban burada,” diyecek bir ses duymak isterdim.

Ben hiçbir zaman babamın prensesi olamamıştım. Neden olamamıştım? Neyim eksikti? Güzel mi değildim? Zeki mi değildim? Ya da istediği gibi... Sadece fark edilmek istemiştim. Asla fark edilmedim. Ne sesimi duydu ne hislerimi. Sadece durdum. Sessizce. Onun yanında değil, onun gölgesinde. Ve ne zaman bir baba, kızını alnından öpse, saçını okşasa; ben içimden bir sayfa daha yırtıyordum. Belki o sayfada “baba” kelimesi bile hiç yazmıyordu.

Bu yüzden her işimi kendim hallediyordum. Dövülsem de itilsem de, dışlansam da hiçbir şeyden haberleri olmuyordu. Sormazlardı da zaten. Bir nasılsına muhtaç ederlerdi insanı. Ben de zamanla onlara benzemiştim. Sorar gibi bakmazdım kimseye, izin istemezdim. Bir çiviyi çakmak gerekiyorsa da kendim çakardım, kalbimdeki sızıya merhem gerekiyorsa da kendim bulurdum. Alışmak değil belki de, mecbur kalmaktı bu. Bazen çocuklar ihtiyaç duyduklarından değil, ihtiyaçlarını fark edecek kimse kalmadığı için büyürler. Ben de öyle büyüdüm. Dikkat çekmeden, göze batmadan, kimseye yük olmadan. Kendime yetmeyi öğrendim çünkü yetmeseydim eksikliğim yüzüme çarpılacaktı.

Kimseye güvenmemek değildi bu, güvenmeyi deneyecek vaktimin olmayışıydı. Babam hep uzaktaydı. Sanki aynı evde başka hayatlar yaşıyorduk. O bir koltukta susarken, ben başka bir odada düşlerimi bastırıyordum. Belki de en çok bu yüzden güçlü görünmek zorundaydım. Çünkü zayıflarsam, düşersem tutacak bir el yoktu. Hiç olmadı. Kendi yemeğimi ısıttım, işlerimi kendim hallettim. İçim ağlarken yüzümü yıkayıp onlara gülümsedim. Çünkü ağlamak bile bir lüks gibiydi bazen. Ve alışınca, kimseye ihtiyacın kalmıyordu. Ya da öyle sanıyorsun. En korkuncu da bu ya zaten... Bir gün biri “Yardım edeyim” dediğinde, ona hemen inanmak. Güvenmek. Bilmediğin, daha önce hissetmediğin o duygunun esiri olmak... Sevgi ya da ilgi kırıntısı gibi. Ne de olsa mahrum bırakıldığı her duygu zaafıdır, insanoğlunun.

Böyleydi işte. Babam... Ne eşine sevgi gösterirdi ne çocuklarına. Paramızı verirdi, o kadar. Sonra 'neyinizi eksik ettim ben sizin,' derdi. Sevgi göstermezdi. Sevgi zayıflık, eksiklikti belki de onun için. Ağladığımızda bile 'zırlama,'' derdi. 'Bir yerin mi ağrıyor? Biri bir şey mi yaptı?' demek bu kadar mı zordu? Biraz şefkat göstermek...

Abim bunu erkenden fark etmiş olacak ki yurt dışına kaçmakta bulmuştu çareyi. Bu huzursuz, yuva demeye bin şahit gereken evden kaçarak...

İşte tam bu yüzden. Ailem hiçbir şeyimi bilmezdi. Dertlerimi, üzüntülerimi, başıma açılan belaları...

Ve ben hep güçlü olmak zorunda bırakılmıştım çocuk yaşta.

Baba, kaderin %70'ini şekillendirir.