28. BÖLÜM - SARIL BANA

Sokağın ucunda titrek sarı bir sokak lambası yanıp sönüyordu. Yalın adımlarla yürüdük Beyazıd’la; kelimeler hâlâ havada asılı, ikimiz de sessizliği koruyorduk. Hafif topallayan adımlarım yerle uyumsuz bir ritimde ilerliyordu ama Beyazıd durmamıştı. Onu takip etmek dışında bir seçeneğim de kalmamış gibiydi.

Derken Timur bir motorun önünde durdu. Beyazıd yanında. Gövdesi mat siyah… Üzerinde tek bir çizik bile yok. Farları geceyi yaran bir çift göz gibi ışıldıyordu. Egzozu yeni cilalanmış gibi parlıyordu, metalik soğukluğu uzaktan bile belli oluyordu. Krom kaplı detaylar, motorun güçlü gövdesine zarif bir dokunuş katmıştı. Deri sele, iki kişilik ama dardı. Tam motorun yanına varmıştım ki arkamızdan yankılanan bir ses geceyi yardı.

“Şerefsizler orada! Yakalayın!”

Her şey hızlandı. Timur bir anda önümde belirdi. Elindeki siyah kaskı bana doğru uzattı ama vermedi. Doğrudan başıma geçirdi. Parmakları çenemin altındaki kemeri seri bir hareketle bağlarken, gözleri benimkine kenetlendi. Nefesini burnumda hissettim. Anahtarı, Beyazıd’a fırlattı. Konuşurken bakışlarını hiç çekmedi gözlerimden.

“Ablana götür onu. Gerisi bende.”

Beyazıd bir refleksle havada yakaladı anahtarı, hiç zaman kaybetmeden motora atladı. Kendi eldivenlerini giymişti, bakışları kararlıydı. Göz göze geldik. Hiçbir şey demedi. Timur, bana döndü. Sesi bu kez yumuşaktı ama içinde bastırılmış bir acele vardı.

“Binebilir misin?”

Cevap vermeme bile izin vermedi. Belimden tuttu, bir anda yerden yükseldim. Kucağında sadece fiziksel değil, duygusal bir yük gibi taşıyordu beni. Motorun arka selesine nazikçe oturttu. Parmakları belimde birkaç saniye fazladan kaldı. Sonra çekildi. Beyazıd hâlâ motorun aynasından bana bakıyordu. Motorun altı titredi. Gaza hafifçe dokunduğunda arka teker bir daire çizdi. Sarsıldım. Ama ellerimi beline koymadım. Motorun arkasından tutundum. Direndim. Biraz ilerleyip ani fren yaptı. Göğsüm istemsizce Beyazıd’ın sırtına değdi. Soğukkanlı sesi, motorun uğultusunun içinden kulağıma sızdı.

“Sarıl bana!”

Kollarım zorla da olsa onun beline dolandı. Sertti… Tuhaf biçimde sıcak. Göğsüme bir ağırlık çöktü. Güvende hissetmiyordum ama beni koruyacağından da emindim. Bu tezat ruhumu perçinliyordu. Beyazıd gaza bastı ve motor bir kurşun gibi fırladı.

Tam o an, gözüm Timur’a döndü. Altı, belki yedi çocuk sokağın başından ona doğru koşuyordu. Kimileri zincirli kemer sallıyor, kimileri taş tutuyordu. Ama o yerinden kıpırdamadı. Sadece durdu. Göz göze geldik, saniyeler içinde birbirimizi okur gibi.

Kaç...

Diyemedim. İçimde yankılanan bir şey vardı. Hâlâ kanayan bir vicdan ya da hiç tanımadığım bir acının yankısı. Çocuklar Timur’un etrafını sardı. Yumruklar konuşmaya başladı. Bir tanesi çenesine denk geldi. Timur’un başı yana savruldu ama düşmedi. Sadece geri adım attı. İçimde tuhaf bir kıpırtı yükseldi.

Sanki bir parçam ona çarpan yumrukla ezilmişti. Beyazıd’ın sokağı dönerken hâlâ gözüm ondaydı. Adrenalinin yerini çaresizlik aldı. Bağırmak istedim. Geri dönmek. Ama Beyazıd hızı artırdı. Rüzgâr artık gözlerimi yaşartıyordu.

“Timur...” dedim fısıltıyla. Sesim motorun uğultusunda kayboldu.

Beyazıd bunu duymuş muydu bilmiyorum ama vücudu bir anlık kasıldı. Belki rüzgârdandı belki benim titrediğimi hissetmişti. Kaskın içi dar, kulaklarım uğulduyordu. Yüzümde hâlâ kurumuş kanın yanma hissi vardı. Cam kesiğinin sızısı değil de içeriden bir şey daha çok acıtıyordu.

Bu his... Daha önce tanımadığım türdendi.

Kime yükseliyorsunuz? Timur mu, Beyazıd'cı olan kimse yok mu fdasgsgs