31. BÖLÜM - RESİM ATÖLYESİ

Ruhum bugün için o kadar sabırsızlanmıştı ki alarmım çalmadan uyanmıştım. Gözüm kısa sürede karanlığa alışmıştı. Ev sessizdi. Sessizliği koruyarak dolabımı açtım. Okul formamın üstüne bol, gri bir kapüşonlu, yürürken ses çıkarmayan spor ayakkabılar seçtim. Çoraplarımı dahi yatağın kenarında giymiştim. Annem uyanmasın, babam uyanıksa odasının kapısı dahi kıpırdamasın istiyordum. Abimle kahvaltı yapamamak beni üzse de içime gömmüştüm şimdilik hislerimi. Merdivenlerden inip ahşap basamaklara adımımı koyarken tüm bedenimde bir hırs, bir yangın vardı. Elimde tuttuğum küçük çanta içinde kırmızı sprey boya ve yapıştırıcılar savaş hazırlığının en bariz kanıtıydı.

Güç bela kendimi sokağa attım. Sokak henüz uyanmamıştı. Gökyüzü griyle mavi arasında kararsızdı. Kuşlar bile tembelce bekliyordu güneşi. Ben beklemiyordum. Koşar adımlarla yürüdüm. Kaldırımdaki çatlaklara basmadan, başımı öne eğmiş şekilde, sadece adımlarımı sayarak ilerledim. Okul kapısı açıktı. Her zamanki gibi güvenlik kulübesinde kimse yoktu. Beni gören olmadı. Okul binasının içi loştu. Işıklar yanmamıştı henüz. Koridorlardaki lambalar tek tük titriyordu. Duvardaki panolar bile yorgun görünüyordu gözüme.

İlk işim, resim atölyesinin kapısına gitmek oldu.

Kilitliydi.

Kapının tokasını çevirdim, olmadı. Bir kez daha, sonra bir kez daha... Kapı sabitti. Öylece durdu önümde, içeriye girmeme izin vermeyen soğuk bir sır gibi. Yumruğumu sıktım ama kapıya vurmadım. Bu sessizlik, bugün bana hizmet etmeliydi. Birazdan okul canlanmaya başlayacaktı. Koridorun sonunda öğretmenler odasına yürüdüm. Ayak seslerim çınladı. Koridordan geçerken dikkatliydim, görünmez olmak istiyordum ama aynı zamanda fark edilmek de.

Kapının camından içeri baktım. Öğretmenlerin çoğu gelmemişti. İçeride sadece beş öğretmen vardı. Sınıf öğretmenimiz, matematikçi, bir beden eğitimi hocası, edebiyatçı ve… resim öğretmeni! Tam isabet! Kapıyı tıklatıp içeri girdim. Hepsi birden bana baktı. Ama kimse bir şey demedi. Bakışlarını bir bir taradım. Göz göze gelmemeye çalışıyorlardı. Tabii, biliyorlardı her şeyi! Utangaç bir suçluluk, boğazlarına düğüm olmuştu sanki. Konuşurlarsa yüzlerine vuracağımı bildiklerinden mi yoksa kendilerini zaten affedememiş olduklarından mı, bilmiyordum. Ama bakamadılar. Sessizlik, içimi kemiren o çığlığı besliyordu.

Kin mi bu his? Belki de. Belki de sadece kırgınlık. Beni yalnız bıraktıklarını düşündüğüm anların toplamıydı bu bakışsızlık.

Sonunda, sesimi çıkardım.

“Resim atölyesinde eşyalarımı unuttum. Anahtarı alabilir miyim?”

Resim hocası hemen yan taraftaki dolaptan bir anahtar uzattı. Diğerlerinin aksine onun bakışları gayet normaldi. Anahtarı aldım. Kapıyı kapatıp yürümeye başladım. Arkada bir ses yükseldi. Genç bir erkek sesi. Beden eğitimi öğretmeni.

“Yayılan videodan sonra kaydını sildirmemesine şaşırdım.”

Resim öğretmeni tok bir sesle sordu. ''Ne videosu?''

O bilmiyor muydu? Omuz silktim. Arkamdan konuşmuşlardı. Yani yüzüme değil, sırtıma atılmış bir hançer gibiydi bu. O an öfkemi yutkundum. Yüzüm kasıldı, yürümeye devam ettim. Adımlarım hızlandı. Koridoru dönerken gözlerim ıslandı ama akmadı. Gözyaşımı bile içime akıtmak zorundaydım. Bu uzun süredir böyleydi. Atölyeye vardığımda kapıyı hızla açtım. İçeri girer girmez kapıyı tekrar kilitledim. Anahtarı cebime attım. Sanki biri arkamdan gelecekti de bana engel olacaktı. Buna tahammül edemezdim.

Fırçalar masanın üzerinde dağınıktı. Boyalar kurumuştu. Pencereden sızan sabah ışığı masaların üzerinde gri bir örtü gibi yayılıyordu. Her şey yerli yerindeydi.

13. Kırmızı pencere.

Ona doğru yürüdüm. Kalbim hızlı atıyordu. Sanki bir sır beni çağırıyordu. Camın önüne geldim. Her zaman dikkatimi çeken, çerçevesi hafif çatlak olan o pencere. Bakıştım onunla. Kendimi görmekten korkar gibi. Sonra dayanamadım. Etrafını aramaya, bir iz bulmaya çalıştım. Bir yazı ya da not. Ne olursa! Görünürde hiçbir şey yoktu.

Camı açtım. Soğuk sabah rüzgârı yüzüme çarptı. Karşıdaki manzara göz kamaştırıcıydı. Deniz. O uçsuz bucaksız mavi çizgi. Dalgalar, yavaşça kıyıya vuruyordu. Kuşlar uçuyordu. Her şey olması gerektiği gibiydi orada. Huzurlu, sessiz ve bana ait değilmiş gibi. Ama ben hâlâ buradaydım. Hâlâ bir şeylerin cevabını arıyordum. Pencereden başımı çıkarıp aşağı baktım. Kimse yoktu. Köşedeki binalara baktım. Hiçbir iz, hiçbir hareket...

Neydi buradaki şifre? Çıldırmak üzereydim. Son umudum da kırıldığında, camı kapatmak üzereydim ki bir şey dikkatimi çekti. Pencerenin iç kısmına, buğulu camın hemen altına, tükenmezle yazılmış bir yazı vardı. Biraz akmıştı ama hâlâ görünüyordu.

“Yangından kurtulan her şey küle benzer.”

Nefesim kesildi. Gözlerim yazıya takılı kaldı. Parmak izleri hâlâ oradaydı! Buğunun kenarında, sanki biri son anda yazmış ve gitmişti.

Yangın… Gül.

Bu yazı, sadece yazı değildi. Bu bir fısıltıydı. Sessiz bir çığlık. Belki de bir geri dönüş. Bir anda, içimde bir sıcaklık yayıldı. Şimdi ne yapacaktım?

Bu yazı ne anlama geliyor sizce? İpucu neresi?