36. BÖLÜM - DELİSİN SEN

Ders bittiğinde gözlerim hâlâ tahtadaydı ama aklım orada değildi. Kalemim elimde, defterimin köşesine küçük kutular çiziyordum. Matematik öğretmeninin sesi arka planda yankılanan bir radyo gibiydi açık ama dinlenmeyen. Timur hâlâ aklımdaydı. Zil çaldığında, sınıfın gevşeyen havasıyla birlikte ben de toparlandım. Çantaya eşyalarımı koyduktan sonra sınıftan ayrıldım.

Koridor kalabalıktı ama kalabalık tanıdık gelmiyordu. Siyahlar… Neredeydiler? Normalde köşelerde, duvar diplerinde ya da kantin sırasının en önünde dikilen o gölgeli tipler yok olmuş gibiydi. Sahi hepsi birden nereye kaybolmuştu? Bir şey mi planlıyorlardı yoksa benim için? Bu, içimde daha da kötü bir his yarattı.

Biraz daha ilerlediğimde, Beyazıd’ı koridorun sonunda gördüm. Sırtı dönüktü, eliyle telefonuna bir şey yazıyordu. Onun yanına doğru yürüdüm. Anlamlandıramadığım bir kıpırtı vardı içimde.

“Beyazıd?” dedim. Sesim olması gerekenden daha yumuşaktı. Endişemi fark etti mi, bilmiyorum. Başını zar zor kaldırdı. Göz göze geldiğimizde içimdeki kelimeler dağıldı.

“Timur’u gördün mü?” dedim nihayet.

Omuz silkti. “Hayır. Neden?”

“Neden mi? Atölyeye gelmedi. Okulda da yok. Siyahlar da görünmüyor. Bir şey olmuş olabilir.”

Telefonuna tekrar baktı. Yüzü donuktu, soğuk bir mesafe vardı sesinde. “Belki gelmek istememiştir. Onun problemi.”

Şaşkınlıkla yüzüne baktım. “Ciddi misin? Onu orada yalnız bıraktık. Merak ediyorum sadece.”

Beyazıd kaşlarını hafif kaldırarak beni süzdü. “O kendini savunmayı senden iyi bilir. Merak edilecek bir şey yok.”

Midemde bir düğüm oluştu. Sıcak bir dalga içimde yükseldi. Sesim fark etmeden sertleşti. “Tabii ya, unutmuşum! Sen sadece işine geldiğinde insanlara yardım ediyorsun.”

Bu cümlem havada asılı kaldı. Beyazıd başını hafif eğdi ama gözlerini kaçırmadı.

“Uzatma, Ada,” dedi kısık bir sesle.

Bu cümleyle beni yolumdan çevirdi. Bir yabancı gibi yanımdan geçti. Ardında kalan sadece parfümü değil, aynı zamanda içimde bastıramadığım bir ağırlıktı. Arkamı dönüp okulun geniş pencerelerinden dışarı baktım. Güneş, bahçeye doğmuştu ama içim hâlâ karanlıktı. Siyahlar sessizdi. Timur sessizdi. Beyazıd mesafeli… Ve ben, tüm bu sessizliklerin ortasında yine yalnız bırakılmıştım.

Derslerin nasıl geçtiğini gerçekten hatırlamıyorum. Kalem elimdeydi, defter önümdeydi, hocalar bir şeyler anlatıyordu ama hiçbir cümle zihnime tutunmuyordu. Timur’un yokluğu, Beyazıd’ın soğukluğu, Siyahların buharlaşmış gibi ortadan kaybolması… Her şey o kadar garipti ki, sınıftaki sessizlik bile bazen üzerime yürüyormuş gibi geliyordu. Zil çaldığında, çantamı sırtladım ve kendimi okulun çıkışına doğru attım. Kalabalık, derslerin bitişine rağmen beklediğimden daha sakindi. Normalde bu saatlerde bahçede itiş kakış olurdu, ama bugün herkes garip bir durgunluk içinde gibiydi. Belki de sadece bana öyle geliyordu, bilmiyorum. Kafam doluydu.Tam kapıya yaklaşmışken, hoparlör gibi patlayan bir ses havayı delip geçti. Bangır bangır bir müzik... Başımı istemsizce sese çevirdim. Bazı çocuklar da durmuştu.

“Bu ses ne ya?”

“Kim açtı bunu bu kadar yüksek?”

“Abi bu ne ya, halay mı çeksek?”

Şarkıya kulak kabarttım. Tanıdık bir melodi... O ses… o ezgi…

“Şemamme, şemamme.”

Yok artık! Adımlarımı hızlandırıp bahçe kapısından çıktım. Bahçe kapısına vardığımda sesin kaynağını gördüm. Mavi BMW! Donakaldım. Camlar açık. İçeriden İbrahim Tatlıses full volume.

Ve… direksiyon başında oturan kim?

Abim.

Hayır... Gerçekten mi? Hayır! Refleksle elimle yüzümü örttüm. Gözümden önce alnımı, sonra burnumu kapattım. “Yerin dibine girmek” mecazi bir lafken, şu an fiziksel olarak gerçekleşmesini isteyebilirdim. Bazı öğrenciler arabaya bakıyordu. Birkaçı hafifçe gülümsedi bile. Abim ise sanki bu ilgiden memnunmuş gibi cama yaslanmış, parmaklarıyla ritme eşlik ediyordu. Başını bile hafif sallıyordu, o kadar kendinden geçmişti.

“Allah’ım... Lütfen görünmez olayım...”

Tam arkamı dönüp başka bir çıkıştan kaçmayı planlarken, karşıdan gelen gri renkli, sportif bir araba abimin önünde durdu. Camı açıldı, hemen ardından bir kapı. Bir kadın indi arabadan. Uzun siyah saçları at kuyruğu yapılmıştı, gözlüklerini alnına itmişti. Heyecanlıydı, yüzü gülüyordu. Birini görmüş gibiydi. İçimden bir ses, “Bu da kim?” dedi ama tanımam uzun sürmedi. Beyazıd’ın ablasıydı.

Arabadan indiği gibi koşar adım ilerledi.

“İbrahim Tatlıses mi çalıyor?!” Gözleri arkamda bir yerlere bakıyordu. Ben de arkamı döndüm, içgüdüsel olarak. Ve işte... Beyazıd. Allahım! Al beni al! Tam karşımda duruyordu. Ne zaman gelmişti? Nereden çıkmıştı? Hiçbir fikrim yok. Ama oradaydı. Elleri ceplerinde, yüzünde o tanıdık boş bakış… ama bu kez biraz da yorgun gibiydi. Gözleriyle beni süzdü. Belki bir şey diyecek diye umutlandım ama konuşmadı. Sadece baktı. Gözlerim ondan kaçmak istedi ama kaçamadım. O an, her şey biraz yavaşladı gibi geldi. Şemamme hâlâ çalıyordu lakin sanki uzaklaşmıştı. Abim hâlâ camdan dışarı bakıyordu ama artık umurumda değildi.

Ben ve Beyazıd. Aramızda birkaç adım. Ama o adımlar… kilometreydi. Ne diyeceğimi bilmiyordum. “Timur” diyecektim belki, ya da “Az önceki tavrın neydi?” Ama hiçbir kelime çıkmadı. Tam o an ablasının sesi yeniden kulaklarımı doldurdu.

“Sen... sen şey! Ada'nın dağdan inmiş abisisin sen!”

Duyduklarım gerçek mi diye hızla arkama döndüm. Sonra gözüm abime takıldı. Göz göze geldik. Gülümsedi. Elini kaldırdı, başını salladı. “Şemamme!” diye bağırdı bir daha, utanmadan. Umursamadan. Hayatım boyunca unutamayacağım bir andı bu. İki ayrı dünya, aynı okul kapısında buluşmuştu!

Şemamme dinleyin kızlar kfjaskfsfsgadsgas