37. BÖLÜM - EFSANE

Kalabalığın içinde utançla süzülerek adımlarımı hızlandırdım. Gözüm hâlâ Beyazıd’daydı ama yüzümü onun bakışlarından kaçırmak ister gibi yere eğmiştim. İçimdeki panik dışıma taşmasın diye dudaklarımı sıktım, nefesimi tuttum neredeyse. Abime ulaşana kadar geçen o birkaç saniye, ömrümden yıllar götürmüştü. Nihayet yanına vardığımda elimi uzatıp arabanın camından içeri seslendim.

“Abi! Ne yapıyorsun ya? Kapat şunu!”

Gülerek başını çevirdi bana. O kadar keyifliydi ki, sanki tüm bu utanç verici an sadece benim için bir felaketti, onun için festival havasındaydı.

“Ne var kız, ne bağırıyorsun? İbo’dan utanılmaz, gurur duyulur!” deyip parmağıyla direksiyona ritim tuttu. Yüzümü ellerimin arasına gömmek istedim. Çevreden geçen birkaç öğrenci hâlâ dönüp arabaya bakıyordu. İçlerinden biri videoya mı aldı ne?!

“Abiii…” dedim dişlerimin arasından, “Burası okul! Okul! Şu an herkes sana bakıyor.”

O sırada arkamdan topuklu ayakkabı sesi geldi. Dönmemle birlikte o tanıdık ama yeni yeni alıştığım yüzü gördüm. Beyazıd’ın ablası, gözlüğünü göz hizasına indirmiş, doğrudan abime doğru yürüyordu. Saçları hâlâ sımsıkı toplanmış, adımlarında bir kararlılık vardı. Durup arabaya eğildi, camdan içeri bakarak konuştu.

“Sen hâlâ cevap vermedin.”

Abim, onu görünce hafifçe arkasına yaslandı, sanki uzun zamandır beklediği bir sahne nihayet başlamıştı. Kaşlarını kaldırarak konuştu.

“Dağ ayısı falan deyince… konunun benimle alakası olmadığını sanmıştım.”

Ablası kaşlarını çattı. Dudak kenarı hafif yukarı kıvrıldı. “Demek lafı yedik ama sindirdik, ha?”

“Yok ya, lafı değil, tonlamayı beğenmedim. Tekrar dene.”

İkisi arasında garip bir kıvılcım vardı. Göz göze geldiklerinde sanki konuşmaları kelimelerden çok mimiklerle ilerliyordu. Abim sırıttı, başını yana eğerek.

“Dün için üzgünüm. Sen hâlâ sinirli misin bana?”

“Sinirli değilim,” dedi abla, gözlüğünü tekrar alnına iterek. “Sadece adam seçmeyi biliyorsun diye düşünüyorum.”

“Vay be,” dedi abim, yavaşça kafasını sallayarak. “İlk kez bir kadın müzik zevkimi taktir etti. Hoşuma gitmedi desem yalan olur.”

Ablası bir anlık duraksadı, sonra küçük bir kahkaha attı. “Neyse… İbrahim Tatlıses dinlediğin için gözüme girdin.”

Abim, fırsatı kaçırır mı? Elini göğsüne götürüp abartılı bir şekilde eğildi.

“Ne mutlu bana… Demek ki dağdan inişin de bir adabı varmış.”

Ben aralarında dikilirken gözlerim bir ona bir ötekine gidiyordu. Tuhaf bir diyalogdu. Üstü kapalı, bol ima dolu ama kesinlikle gergin değil. Hatta garip bir şekilde... eğlenceliydi?

“Ada,” dedi abim, bana dönerek, “kızım tanıştır bizi de şu ablan rahatlasın. Etkilendi benden belli ki.”

“Ne?!”

Beyazıd’ın ablası ise kahkaha attı. Nece anlaşıyorlardı bunlar? Tabii y kuşağı dili ve edebiyatından anlamıyordum ben.

''Ayşenur ben.''

Abim hâlâ çok rahattı. “Ben mi? Ben hâlâ Şemmame’deyim. Duygusalım da bugünlerde. Şaka bir yana, ben Emir.”

Ablası başını iki yana salladı ama o gülümsemesi yüzünden hiç gitmedi. Sonra bana dönerek, “Neyse Ada, abini sevdim. Kendi çapında bir efsane.”

Ben hâlâ ne yapacağımı bilemeden orada dikilirken, abimin camını kaldırmasıyla müzik biraz azaldı ama içimdeki utanç hâlâ bangır bangırdı. Hem Beyazıd’la yaşadıklarımın üstüne bu sahne… Gerçekten bugün bana fazla geliyordu. Ama fark ettim ki, her ne kadar olaylar karmaşık olsa da, abimin dünyası başka bir frekansta akıyordu. O frekans, bu kasvetli okulda bile nefes aldırıyordu bana.

Ama yine de… Şemmame mi abi ya? ŞEMMAME?

Ayşenur ablayla vedalaştıktan sonra bütün haşmetimle arabaya bindim.

''Yavaş! Kapıyı yavaş kapat. Bebeğimi inciteceksin.''

Göz devirdim. “Bu bir araba, abi. Canlı değil,” dedim burun kıvırarak. Direksiyona sarılmış şekilde gözlerini kısmış bana baktı, sonra eliyle ön konsolu okşar gibi yaptı.

“Senin için değil belki ama onun bir ruhu var. Dinleyişinden anlamalıydın. Şemmame çalarken bile gıkı çıkmadı. Bir huzur yayıyor, hissetmiyor musun?”

Kemerimi takarken başımı koltuğa yasladım.

“Ben daha çok rezil olmuş gibi hissettim ama neyse.”

Abim kahkahayı patlattı. “Efsaneydik be! Tüm okulun gözü bizdeydi. Hiç değilse insanlar seni artık yalnız biri sanmaz.”

Ona doğru dönüp kaşlarımı çattım.

“Sanmasalar ne olacak? Okulda rezil olmanın bin bir farklı yolu var, sen sağ ol, hepsini hızlandırdın.”

“Sen bana sonra teşekkür edeceksin,” dedi, sanki az önce bir hayır işi yapmış gibi iddialıydı. “Bugün senin için sosyal çember açıldı. Bir kızın abisi böyle cool giriş yaparsa gerisi gelir. Gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki... birazdan okulda adın ‘Şemamme’ olarak anılacak.”

Başımı çaresizlikle yana eğip camdan dışarı baktım.

“İnşallah şu an seni biri tanımıyordur…”

“Hiç sanmam,” dedi özgüvenle. “O kadar karizma yaydım ki, az önce yanımızdan geçen güvenlik bile bakış attı.”

Elimi ağzıma götürüp gülmemi bastırmaya çalıştım ama içimdeki kahkaha direnemedi. Belki de bu saçma, gereksiz an, günün tüm ağırlığını biraz olsun hafifletmişti. Onun garipliği, Beyazıd’ın gerginliğine; ablasının bakışlarına ve okulun karmaşasına bir mola gibi gelmişti.

Abim bir anda sesi kısarak başını bana doğru eğdi.

“Bu arada... o çocuk senin sevgilin mi?”

“Kim?” dedim şaşırarak.

“Şu gri arabanın içinde seni izleyen serseri.”

Bakışlarım önce arabayı sonra Beyazıd'ı buldu.

“Yani Beyazıd'ı mı diyorsun?

“Her neyse, dünde yanındaydı bu.” dedi. Ne diyeceğimi bilemeden abime baktım. Sırıtıp tekrar önüne dönerek arabayı çalıştırdı. “Bak ben olsam… onunla aramı iyi tutardım. Yakışıklı, arabası güzel, ablası gü- yani, havası var.”

“Abi!”

“Tamam, tamam... kardeşimsin diye söylüyorum. Belli ki senden hoşlanıyor. Hem... gözü senin üstündeydi. Ben anlarım.

“Delisin sen,” deyip başımı cama yasladım. Ama itiraf etmeliyim ki gülümsüyordum.

Ağğ