39. BÖLÜM - ARKADAŞLARIM

Salonun o kendine has havası ter, deri, hafif kan ve motivasyon kokusu burnuma çarparken, ben tek bir kişiye takıldım. Timur. Gözlerine değil, sol yanağına bakıyordum. Sol elmacık kemiği ezilmişti. Morla yeşil arasında gidip gelen korkunç bir renge bürünmüştü. Üzerine azıcık daha darbe alsa, gökkuşağının geri kalan renklerini de tamamlayacak gibi. Abim kolunu göğsünde kavuşturdu, gözlerini kısmış Beyazıd'ı süzüyordu. Ağzından çıkan ilk cümle, iç sesi dışa vurur gibi oldu.

“Her yerden çıkıyor bu çocuk... Yanındaki kim?”

Tam ağzımı açacaktım ki, Beyazıd Timur'a kısa bir bakış atıp “Abisi,” dedi. Timur’un ifadesi bir anda değişti. O ukala, “her şeyin kontrolü bende” havası gitti, yerine hafifçe sırtını doğrultan, gözü temkinli bir versiyon geldi. Saygılı mood, aktifleştirildi.

“Arkadaşlarım,” dedim mırıltıyla. “Yani... üçümüz arkadaşız işte.”

Ben göz ucuyla Timur’a baktım. O da lafın alt metnini anlamış gibi kaşlarını kaldırıp beni süzdü. Sonra gülümsedi hafif acıklı, hafif zoraki bir gülümsemeydi bu.

“Tabii ya!” dedi bir anda, sesi bir oktav yükselmişti. “Üçümüz... çok yakınız biz. Hani, üç silahşörler!”

Ve Beyazıd’ın omzuna kolunu attı. İstemsizce gözlerim büyüdü. Beyazıd’ın yüzüne bakmak istemiyordum ama baktım. Çünkü duramıyordum. O öfke, o şaşkınlık... gözleriyle ‘ben senin yapacağın işi si...’ der gibiydi. İkimizin suratındaki ifade tam olarak şu anlama geliyordu. “Bu şaka mı? Bu çocuk delirdi mi?”

Ama o kadar komikti ki... üç kişi, birisi sahte yakınlık pozunda, ikisi şaşkınlıkla ne yapacağını bilemeden durmuş. Abim ellerini açtı, kafasını sorgularcasına öne eğdi. “Bu arkadaşı iyi benzetmişler ama ha,” dedi, Timur’un ezilmiş yüzüne işaret ederek. Timur hemen ciddileşti, sesi biraz değişti. “Sen bir de karşı tarafı gör abi. Senin kardeşini koruyacağım diye oldu zaten.”

Cümleyi öyle bir kurdu ki... sanki benim için savaşa girmiş gibi! Resmen kahraman ilan etmeye çalışıyordu kendini. Abim gözlerini kısarak bana döndü. Ne diyeceğimi bilemeden bakıyordum ki, o an olan oldu. Beyazıd Timur’un karnına sert bir dirsek indirdi. Timur ses çıkartmamak için dudaklarını bastırırken acıdan gözleri büyüdü, beli öne doğru iki büklüm oldu. Sanki ciğeri sökülmüş gibi nefessiz kaldı.

Ben... gülmemek için dudağımı ısırdım. Hatta biraz dudağımdan aşağıya kadar.

“Of,” dedim sessizce. Allah’ım lütfen, şimdi gülmeyeyim. Timur’un elleri hâlâ karnındaydı. “Sen... ne yapıyorsun şer...” dedi acıyla, sesi sanki bağrından çıkıyordu. Beyazıd sakin ve gamsız bir şekilde cevapladı.

“Onu koruyacak adam mısın, bir test ettim.”

Timur sinirle baktı ve güç bela doğruldu, nefes nefese kalmıştı. “Geçtim mi bari?”

“Yani... şimdilik geçtin gibi.”

Ben dayanamayıp bir kahkaha patlattım. Ne yapayım? Bütün bu saçmalık... tam bir komedi filmiydi. Hem de çekim hatalarıyla dolu.

Abim araya girdi. “Tamam tamam, çocuklar. Ben gidiyorum. Siz birbirinizi daha fazla sakatlamadan işinize bakın.”

Abimi dış kapıya kadar geçirdim. Dönüp bana bir kez daha baktı, gülümsedi.

“Dikkat et kendine,” dedi. “O saçma kavgalara da bulaşma artık.”

“Tamam,” dedim. “Bundan sonra sadece dövüş kulübünde dayak yiyeceğim.”

Ukala tavrıma karşılık burnumu sıkıp gitti. Kapıdan çıktığında, arkamdan Beyazıd’ın sesi geldi.

“Şemamme çalmazsak bu ortam toparlanmaz.”

“Sus!” dedim tıslayarak. “Hiç karıştırma oraları.”

Beyazıd dişleri görünecek kadar sırıtmıştı, ilk defa! Gülümsediğinde karnıma anlamsız bir sancı giriyordu. Saçma. Bu kadar karmaşanın ortasında neyin heyecanıydı bu? Belki de sadece fark edilmenin... Belki de Timur'un bana öyle bakmayışın. Kendime kızdım. Saçmalıyordum. Yine de o gülümseme...

Benimle dalga geçmek bayağı hoşuna gitmişti. Ve nedense... içimde hafif bir “galiba arkadaş oluyoruz” hissi vardı. Azıcık. Çok azıcık.

Arkadaş olsalar çok güzel olur sahi