46. BÖLÜM - ÖNCE VE SONRA

Umut ve Elfin yukarıdaki videoda...

Bütün algılarımı yitirmiş gibiydim. Gördüklerim gerçek miydi? Gözlerimi ovuşturma ihtiyacı hissettim birden. Lakin ovuştursam da bir şey değişmemişti.

“O… Elfin…” dedim kısık sesle.

“Elfin mi bu?” dedi, kendi kendine.

“Evet…” dedim yutkunarak. “Bu… O.”

Elfin kameraya doğru başını çevirmişti. Gülümsüyordu. Adamın dudaklarına eğildiğinde ekran titredi. Görüntü dondu. Timur sandalyeye çöküverdi. “O adam...” sesi cılız, neredeyse fısıltıydı.

Timur’un rengi bir anda soldu. Gerçek anlamda... Yani mecazen değil. Yanaklarındaki o hafif pembelik çekildi, beyaz teni sarardı. Dudakları aralandı ama hiçbir şey söylemedi önce. Sanki dili damağına yapışmıştı. Yüzü ekrana dönüktü ama bakmıyordu artık. Görüntü bir anlığına durmuştu; Elfin’in ifadesi oracıkta donmuştu. Adamın üstüne eğilerek gülümsemesi... Birkaç saniye daha ekrana baktık. Sanki birlikte bir uçuruma düşmüştük ama Timur benden çok daha derine çakılmıştı.

“Elfin’in birlikte olduğu adam…” dedi Timur. Sesi öyle bir tondaydı ki, hem boğuk hem de ürpertiliydi. Sonra sustu. Gözleri donuktu. O an, ben bile bir şey söylemeye çekindim. Kim? Diyecektim, diyemedim.

“Etem amca…” dedi sonunda.

“Etem amca mı?” dedim hemen ardından. Adını ilk defa duyuyordum. Merakla yüzüne baktım. Gözlerini kaçırıyordu, o kaçan gözler bile titriyordu. Kalbim hızlanmaya başladı. “O da kim?”

Timur bir şey demedi. Sadece ellerini yüzüne kapattı. Parmaklarının arasından derin bir nefes aldı. Bedeninde taşıdığı yük omuzlarına basıyordu resmen. Parmaklarını çenesine getirdi. Sertçe dayadı. Sonra başını kaldırdı. Ne yapacağını bilemiyor gibiydi. Gözlerim gözleriyle buluştuğunda, ağlamıyordu ama... ağlamaktan daha ağır bir şey vardı o bakışlarda.

“Beyazıd’ın babası,” dedi. Ruhum çekilmişti, o cümleyle.

“Ne?”

Ama sadece bir kez değil. İçimden defalarca söyledim.
Ne? Ne? Ne? Beyazıd’ın babası… Etem. Elfin.
Gözlerim hâlâ ekranın donmuş görüntüsüne takılıydı ama gözlerimin önünde artık başka şeyler vardı. Okuldaki öğrencilerin babasından bahsettiği o anlar...
“Çok iyi adam.''

''Bir sürü vakfı var.''

Boğazım kurudu. Gözlerim istemsizce doldu. Yutkundum. Ama sesim çıkmadı. Kelimeler yoktu. Düşünceler kafamda çarpışıyor, birbirini eziyordu. Bu mümkün olamazdı. Olmamalıydı. Kızı yaşında biriyle birlikte olamazdı! Oğlunun arkadaşıyla! Evli biri kimseyle birlikte olamazdı!

Timur bana bakıyordu şimdi. Yavaşça, hiç abartmadan, hiç yüksek sesle değil… ama içinden bir şeyleri kırarak…

“Sakın,” dedi. “Sakın Beyazıd’a bir şey söyleme.”

Sesi o kadar sertti ki… Hem yalvarıyordu hem de tehdit ediyordu sanki. Ama aslında sadece yorgundu. Dizlerimin bağı çözülmüştü. Yatağımın kenarına oturdum, ekran hâlâ o donmuş sahnede duruyordu. Baktıkça midem bulandı.

“Nasıl…” dedim, ama devamı gelmedi. Gerçekten nasıl? Beyazıd’ın babası. O kadar düzgün, o kadar halk adamı diye anlatılan, adı okullara, burslara yazılmış adam. Bir video. Ve Elfin. Şu an birilerine söylesek kim inanırdı? Kim inanmak isterdi? Timur ayağa kalktı, odamın içinde birkaç adım attı, sonra durdu. Elini duvara yasladı.

“Yıllardır… bir yalana inanıyormuşuz,” dedi. “Bu adam bize ne göstermek istiyorsa onu görüyoruz! Beyazıd babasını ne sanıyor biliyor musun? Gerçekten… bir kahraman. Onu öyle seviyor.”

Onu düşündüm. O mavi gözlerini. Bazen sert, bazen ürkek bakan gözlerini. İçindeki kırılganlığı. Bunu duysa… Bunu izlese… Yıkılırdı.
Kendi elleriyle ördüğü duvar, kendi inandığı şeyler yıkılırdı. Başka bir şey daha vardı içimde... bir yanım, Beyazıd’ın gerçeği bilmesi gerektiğini söylüyordu. Sessizce. Ufacık. Ama baskılı bir ses. Yine de, bakışlarımı Timur’a çevirdiğimde o sesi susturdum. Şimdilik. Çünkü onun gözlerinde hâlâ başka bir şey vardı. Sadece hayal kırıklığı değil, geçmiş. Hatıralar. Kırılmış güven.

“Bu video Gül'ün… nasıl eline geçti bilmiyorum,” dedi yavaşça. “Bu… Ya onun ölüm sebebiyse?”

Timur’un başı aniden kalktı. Göz göze geldik. Belki bu video yüzünden kaybolmuştu. Dizlerimde hâlâ o gerginlik vardı. Düşünceler beynime sığmıyor gibiydi. Kalbim göğsümden çıkacakmış gibi çarpıyordu.

“Timur…” dedim, “Eğer bu video gerçekten doğruysa, Elfin sadece bir parçası. Arkasında başka şeyler de olabilir.”

Başını salladı. “Bunun sadece bir başlangıç olduğunu biliyorum. Oturabilir miyim?”

Sorusuyla yeniden gözlerine baktım. Yere oturmak için izin alıyordu. Bir an şaşkınlıkla başımı aşağı yukarı salladım. Gerçekten bunun için bile izin alacak kadar düşünceli biri miydi? Hafifçe yere çöküp başını duvara dayadı. Gözlerini kapadı. Konuşmadan öylece kaldık bir süre. Sadece ekranın loş ışığı vardı odada. Hava yağmurlu olduğu için kararmıştı.

O an şunu fark ettim: Artık hiçbirimiz aynı değildik.
Ben, Timur… Henüz bilmese de Beyazıd... Bu videodan önce ve sonra diye ikiye bölünmüştü zaman.

Ve bu sır, içimize çökmüştü. Kapanmayan bir yara, adını koyamadığımız bir sessizlik gibi. Bildiğimiz bir şey daha vardı artık. Birileri konuşmasın diye Gül’ü susturmuştu. Şimdi ise biz konuşacaktık.

Elfin'e şaşırdınız mıı?