59. BÖLÜM - UFAKLIK

Hava kararmıştı. Motor, bizim evin önünde yavaşlayıp durduğunda rüzgar hâlâ saçlarımda dolanıyordu. Kaskın içinde nefesim buğulanmıştı. Timur motorun üzerine hafifçe eğildi ve yüzüme baktı. O rahat ve kendinden emin gülümsemesiyle elini uzattı.

"Timur Kulata turizmin sayın yolcuları bizi tercih ettiğiniz için teşekkür eder, yeniden bekleriz." dedi. Elinden tutup motordan inerken gülümsedim.

"Kask sende kalsın."

Kaskı çıkarmak için ellerimi kaldırdım ama söylediklerini tam anlayamamış gibi baktım.
"Neden?" dedim.

Gözlerini kaçırmadan cevap verdi. "Çünkü… her gün sevgilimle okula gideceğim."

Ne demek istediğini anladım ama kalbim bu cümleyi anlamaktan daha çok hissetti. Bir saniye bile sürmedi; beynim yanıt veremeden kalbim cevapladı. Sessizce. Bir anlığına tutulup kaldım. Gülümseyemedim bile. Sessizce başımı eğip kaskı çıkardım, sadece ''Görüşürüz.'' diyebildim. Timur, dikleşip bir elini havaya kaldırdı, "Yarın görüşürüz, ufaklık," diye seslendi. Ufaklık mı? Motor uzaklaşırken arkasındaki stop lambası, gecenin içinde bir yıldız gibi sönüp gitti. Elimde tavşan kulaklı kask, kapıya doğru yürüdüm. Ne garip bir gündü. Derin bir nefes verdim. Kapıyı sessizce açtım, salonda ışık açıktı. Abim kanepede oturmuş, telefonda bir şeyler izliyordu. Göz ucuyla bana baktı, sonra kaskı fark etti. Kaşlarını kaldırdı.

"O da ne?"

Hemen arkamı döndüm, sanki yakalanmışım gibi.
"Şey… kask işte."

"Sevgili mi yaptın kız yoksa?" dedi, gülümseyerek. "Beyazıd mıydı neydi o mu?"

Gözlerimi devirdim, ayakkabılarımı çıkartırken.
"Hayır abi ya, sevgili falan değil. Sadece… arkadaşım bıraktı işte. Timur."

Abim başını salladı, o klasik 'hmm' ifadesiyle. Sonra beklenmedik bir şey söyledi.
"Yarın akşam gidiyorum."

O an olduğum yerde durdum. Cümle hemen midemin altına oturdu.
"Gerçekten mi?" dedim, sesim fazla yumuşak çıkan bir şaşkınlıkla. Bana baktı, gülümsedi ama gözlerinde o tanıdık veda burukluğu vardı.
"Evet, minik kuşum. İş çağırıyor."

Bir şey diyemedim. Sadece kaskı elimde biraz daha sıktım. Sessizlik arasında kalbim sıkıştı, beni boğdu. Gitmesini hiç istemiyordum. Özellikle de şimdi, her şey böylesine karışıkken. Ona doyamamışken... Abim kalktı, yanımdan geçerken omzuma dokundu. Abim tam o sırada dönüp bir daha baktı bana. Yüzüme değil de, sanki yukarı… saçlarıma. Kaşları çatıldı.
"Saçlarına ne oldu senin?" dedi, sesi ciddiydi. "Ne ara kestirdin?"

Bir an duraksadım. Elim istemsizce saçlarıma gitti. Yeni kesilmiş uçları hâlâ garip hissettiriyordu parmak uçlarıma.
"Bugün," dedim basitçe. Gözlerimi kaçırarak, sanki suç işlemişim gibi. Abim kaskı işaret etti sonra saçlarıma bir daha baktı.
"Benden ne saklıyorsun, Ada?" dedi yavaşça. Yüzünde hafif bir endişe vardı ama o abilik baskısıyla bastırıyordu. Bugün olanlar zihnimin bir köşesinde hâlâ yankılanıyordu lakin abimin varlığı, o sesleri susturabiliyordu.

Omuz silktim. "Bir şey olduğu yok abi. Sadece… değişmek istedim. Bazen içinden çıkamayınca, dışını değiştiriyorsun ya hani."

Bir an sustu. Gözlerini benden ayırmadı. Sonra gözlerini kıstı hafifçe.
"Senin içini kim bu kadar karıştırdı, minik kuş?" dedi.

Gülümsemeye çalıştım ama beceremedim. Gözlerim dolmadan önce, "Saçlarım güzel olmuş ama değil mi?" diyebildim.
Abim yavaşça başını salladı. "Sen her halinle güzelsin. Ama gözlerin hâlâ yorgun. Hadi git dinlen. Konuşuruz sonra."

Odamın kapısını aralarken içimden sadece bir cümle geçti: Bu şehirde herkes birilerine veda ediyor ama ben hâlâ kime gerçekten merhaba diyeceğimi bile bilmiyorum. Şimdi ise bana bu şehirde tek iyi gelen kişi gidiyordu. O an… bilmiyorum. İçimde bir şey kırıldı sanki. Her kırık kesti her zerremi. Uzun zamandır bastırdığım, görmezden geldiğim, halının altına süpürdüğüm ne varsa… hepsi bir anda göğsüme battı. Abime döndüm yeniden. Abimin gözlerinde o bakışı görünce… O hep güçlü, her şeyi bilen, ben daha bir şey demeden anlayan bakışı… Bir şey demedi. Yargılamadı. Üstüme gelmedi. Sadece… fark etti.
Ve o fark ediş yetti. Bir adım attım. Sonra bir adım daha. Hiçbir şey demeden sardım kollarımı ona. Göğsüne yüzümü yasladım. Küçükken ne zaman korksam sığındığım, o tek yere. O da başta ne olduğunu anlayamadı, elleri havada kaldı birkaç saniye. Sonra yavaşça sarıldı bana. Sanki ben hâlâ o küçük kız çocuğuydum. Dizlerini yaraladığında ağlayan, bir kabus gördüğünde abisinin yatağına koşan Ada…

Dayanamıyor abi dedim içimden. Sadece içimden. Boğazım düğümlenmeye başladı. Burnum sızladı ve gözlerim buğulandı. O, saçımı okşarken başını eğdi.
"Minik kuş," dedi yine, yavaşça. "Yalnız değilsin. Ne olursa olsun, ben buradayım. Varken de, yokken de."

Bazen sadece bir sarılma, kalbin yamalarını tutar.
Yaralarına merhem, acısına ağrı kesici olur.
Ve bazen “Ben buradayım,” sözü bir insanın yaşaması için sudan, ekmekten, nefesten daha kıymetlidir.
Çünkü insan yalnızlıktan değil, anlaşılmamaktan ölür. Belki hissedilmemekten...
Görülmediğinde eksilir, duyulmadığında silinir. En çok acıtan da budur ya. Vücudun yarası iyileşir ama kalbin...
Sonra biri gelir.
Sadece bakar…
Sessizce anlar.
İşte o an, bir ömrün en hayati saniyesidir.
Yaşamak, büyük devrimler istemez. Bazen yaşamak; bir elin saçına dokunuşu, bir omuzun varlığı, bir “Yanındayım,” fısıltısıyla mümkün olur.
Ve o fısıltı… tüm çığlıklardan çok daha fazla şey söyler.

Herkes bir omuza ihtiyaç duyar bu hayatta