7. BÖLÜM - KAN RENGİ

Bazı olaylar insanın üzerinden hafif bir rüzgârın saç uçlarını okşaması kadar belirsiz geçer. Ama bazıları... İçine işler. Orada kalır ve daha önce hiç sormadığın soruları sana dayatır: “Neden ben?'' Bu cümle zihnimin kuytularında yankılanıyor, sessizliğin ortasında bir çığlık gibi beliriyordu. Elfin’in elleri kollarımı sıkıca sarınca yüzüne odaklandım.

‘’İyi misin? Betin benzin attı!’’

Başımı sallamaya çalışarak dudaklarımı araladım.

‘’Nasıl? Ama…’’

Sustum. Ona güvenemezdim.

‘’Nasıl öldü?’’

“Gül… Bir yangında öldü. Cesedi bulunmadı ama… O yandı. O ateşte, biz ölümüyle yandık.”

Yandı.

Yandı.

Sözcük zihnime sızdı, damarlarımdan geçti, ciğerime saplandı. İçimde bir şeyler yerle bir oldu. Dışarıdan belli olmuyordu belki ama ben, oracıkta yıkıldım. Sanki biri göğsümün ortasına bir taş koymuştu da nefes almam yasaklanmıştı artık. Elim titredi. Midemden yukarı çıkan o tuhaf sıcaklık, boğazıma düğümlendi.

O notlar? Kitabın içindeki o satırlar, cümleler…

Kim yazdı bütün bunları? Kim benimle oynuyordu? Benimle dalga mı geçiliyordu yine? Yoksa ben mi kafayı yiyordum? Kalbim kulaklarımda boğuk bir sesle atmaya başladı. Sonra derin bir çınlama. Korktum. Belki ilk kez bu kadar. Bu okuldan değil, insanlardan değil gerçeklikten korktum. Gül’ün ölmemiş olma ihtimali ve bunu biliyor olmamın yüklediği sorumluluktan korktum. Ders zili çalmıştı. Elfin gözlerimin içine bakarak ‘’Seni sınıfına götürmemi ister misin?’’ dedi. Ayakta bir hayalet gibiydim, kıpırdamıyordum asla. Ellerimde illegal bir işin kirli izleri duruyordu. Görünmüyordu belki ama saatlerce yıkama isteği uyandırıyordu içimde. Bir yanda soğuk gerçek diğer yanda inkâr edilmez ipuçları. Hangisiyle çıldıracaktım? Ayağım geri çekildi. Koşmak istedim. Ama nereye? İçimden bir ses bağırıyordu: Kaçamazsın. Artık çok geç.

Elfin koluma girdiğinde hiç itiraz etmeden beni yönlendirmesine izin verdim.

‘’Aç mısın? Tansiyonun düşmüş olabilir.’’

Aklım almıyordu hâlâ hiçbir şeyi. İkinci günden bu yaşadıklarım neyin nesiydi? Kime güvenmeliydim? Ne yapmalıydım?

‘’İyiyim iyiyim. Teşekkür ederim.’’

Sınıfa nasıl geldiğimizi anlayamadan beni sırama yerleştirmiş ve gülümseyip uzaklaşmıştı. Ben ise tüm dersi başımı sıraya yaslayarak geçirdim. Ölçtüm tarttım her şeyi. Hiçbir şeye bulaşmayacaktım. Gerekirse notları yerlerine koyacak ve hiçbir şey bilmiyormuş gibi hayatıma devam edecektim.

İçimden bir ses yapmamam gerektiğini söylüyordu. Burada olmamam, kimseye bulaşmamam. Benim için en iyisi bu olacaktı.

…

Bugün partinin olduğu gündü. Kumsal partisi. Lakin ondan önce dün beceremediğim işi tamamlamam gerekiyordu. Notları yerine koymak. Okulun koridorlarından yürürken ayaklarımın çıkardığı sesler dışında her şey sessizdi zihnimde. Ama kalbim hâlâ dünkü notun sesini taşıyordu: Gül bir kere açtı. Bir kere yandı.

Elimde kitap yoktu bu defa. Ama sırtımda taşıdığım çantanın ağırlığı bir kitaptan fazlaydı. Orada, en dipte, not hâlâ duruyordu. Kıvrılmış, bekliyordu. Tıpkı ben gibi. Önceki gün bulduğum yerin yakınlarına gittim. Kitabı bulduğum, notu aradığım o rafa doğru ilerledim usul usul. Bu sefer yalnız değildim. Kütüphanede birkaç öğrenci vızır vızır geziniyordu. Bazıları ödevlerini yetiştirmenin telaşındaydı, bazılarıysa yalnızca oradaydı. Raflara yaklaştığımda üzerime düşen bakışları hissettim. Henüz biri bir şey dememişti ama sanki her adımım izleniyordu. Parmak uçlarım raftaki kitaplara değdiğinde hemen geri çektim. Şimdi zamanı değildi. Beni izleyen gözler varken o notu yerine koyamazdım.

Başımı hafifçe eğip kütüphaneden ayrıldım ve koridorun sonundaki atölyeye yöneldim. İlk ders resimdi. Atölyenin kapısını ittiğimde boya kokusu yüzüme çarptı. Yoğun ama tanıdık bir koku. Sınıf bomboştu. Adımımı içeri attım, ardından bir kez daha. Sessizce yerime geçmeden önce gözüm sınıfı taradı. Ve o anda dondum. Duvarın boylu boyunca uzanan pencere dizisini gördüm. Teker teker boyanmıştı hepsi. Hepsi de kırmızı. Bir tanesi farklıydı. Sanki daha koyu bir renkle üstünden bir kat daha geçilmişti. Daha belirgin, daha dikkat çekici… Kaçıncı pencereydi bu? Gözlerimle saymaya başladım.

Bir.

İki.

Üç.

…

On üç.

On üçüncü kırmızı pencere! Zihnimde bir kıvılcım çaktı. Bir önceki günün notu yeniden canlandı: “13. kırmızı pencere.”

Belki o pencere kırmızı değil, kan rengindeydi. Bir şeyin uyarısıydı. Beni uyandıran, başkasını susturan. Yutkundum. Bu pencere, benim için oradaydı. Şimdi ben, olması gereken yerde, olması gereken anda durmuş, bu sıra bakıyordum. Gözlerim camın dışına kaydı. Görünen sıradan bir bahçe ve deniz manzarasıydı. Ama benim için o sıradanlık, artık yoktu. O pencere, başka bir dünyanın kapısı gibiydi. Belki de bu gizemli yolculuk notlarının devamı oradaydı. Belki bu sadece bir semboldü ama kesin olan bir şey vardı: Bu artık rastlantı değildi. Seçilmiştim.

Birden kendimi fazlasıyla küçük hissettim. O pencerenin karşısında bir öğrenci değil, bir tanık gibi duruyordum. Gözlerimi kapattım. Rüzgârın cama değdiği anlarda, içimden bir ses duyulacak kadar şiddetliydi artık: “Doğru yerdesin.”

Gerilim artıyorrr...