77. BÖLÜM - MORLUK

Şişenin ucu Beyazıd’a dönmüştü. Timur’un gözlerinde sinsi, karanlık bir ışık yanıyordu. Bir an bile tereddüt etmeden, derin bir nefes aldı ve dedi ki:

“Baban… aslında düşündüğün kadar iyi biri değilse?”

Ne saçmalıyordu bu?! Gözlerim hızla Beyazıd'a döndü. Beyazıd, önce ne söyleyeceğini bilemedi. Gözleri şaşkınlıkla, sonra bir anlığına donuk donuk baktı. Sanki dünyanın tüm ağırlığı omuzlarına çökmüştü. O an, gözlerindeki kararlılığın altında, sakladığı kırılganlık belirmişti. Dayanamadan Timur'a döndüm. Göz göze geldiğimizde istemsizce kaşlarım çatıldı. “Ne yapmaya çalışıyorsun?” diye fısıldadım içimden. Anlamıştı bakışlarımdaki manayı, gözlerini çekti benden. Bunu neden yapıyordu? Timur’un bu tavrı, bir sorudan çok, düşmanlığın en bariz haliydi. Durduk yere ona bulaşıyordu!

Timur, sessizliği bozdu yine. Sesi sertti.

“Ya da Gül’ün ölümünde babanın parmağı varsa?”

Timur resmen Beyazıd’ın damarına basıyordu. Bile bile canını acıtıyordu! En sevdiği iki insanla... Beyazıd’ın elleri kasıldı, yüzü kızardı ve gözlerinde öfkeyle karışık bir acı vardı. Nefes alışverişi hızlanmış bütün odayı doldurmuştu!

Ve sonra birden… Ayağa kalktı.
Beyazıd sehpayı fırlattı! Sadece sehpa değil, üzerine koyduğumuz her şey, şişeler, kutular, kağıtlar etrafa saçıldı. Oda darmadağın oldu. Kırılan camlar, yere düşen eşyalar.
Beyazıd ilk defa kontrolünü kaybetmişti... Nabzım hızlandı! Gözlerim anın şokuyla büyüdü. Ne yapacağını bilemiyordum. Beyazıd’ı daha önce hiç böyle görmemiştim. Damarları belirginleşmiş, elleri titremeye başlamıştı.

Nejdet ayağa kalktı. “Beyazıd!” dedi, sesi titrek ama sert. “Dur, sakin ol!”

Beyazıd, bir adım attı Timur'a doğru, nefes nefese kalmıştı. Ellerini yumruk yaptı. “Anlamıyorsunuz beni…” diye fısıldadı, gözleri bir saniyeliğine bana takıldı. Timur yeniden araya girdi, biraz alaycı, biraz meydan okurcasına: “Gerçekler acıtır.”

Timur’a sertçe döndüm. “Yeter artık, Timur!”

Beyazıd yanımızdan hızla uzaklaştı. Kapıyı öyle sert kapatmıştı ki bütün ev sarsılmıştı. Beyazıd’ın evi terk etmesiyle, içimde tuhaf bir boşluk hissettim. Haftalardır bastırdığımız, belki de farkında olmadığımız o fırtına nihayet patlamıştı. Timur ise hiç konuşmadan, adeta gölgelerle bütünleşmiş gibi yan odanın kapısını çekip gitti yanımızdan. Nejdet, Merve ve ben birbirimize baktık, gözlerimizde kelimeler kayboldu. Hangi yöne bakacağımızı, ne yapacağımızı bilemiyorduk. Ama içinde büyüyen o öfke, beni durdurmadı. Timur'un gittiği odanın önüne koştuğumda, kalbim deli gibi atıyordu. “Ne yapmaya çalışıyorsun böyle?” diye bağırmak istedim ama boğazım düğümlendi. Elim kapı koluna değdiğinde, soğuk metalin verdiği sarsıntıyla derin bir nefes aldım.

Odaya girdiğimde, karanlık, ağır bir bulut gibi gözlerime çöktü. Gözlerim hemen odanın içinde ışığı aradı. Titrek bir el hareketiyle duvardaki anahtara dokundum ve ışık açıldı.

Gördüğüm manzara…

Timur, gömleğini çıkarmıştı. O güçlü, her zaman dimdik duran adam, şimdi gözlerimin önünde yaralı bir savaşçı gibiydi. Bedeninde morluklar, çizikler, kabaran izler vardı! Sanki bütün bu karanlığın yükü, tenine kazınmıştı. Kollarında, sırtında, göğsünde donuk renkler, kabarık morluklar vardı; yaşamın acı tokadını defalarca yemiş gibiydi. Kim yapmıştı ona bunları?! Yoksa... Babası mı? Kim bilir ne kadar canı yanmıştı! İçimde beliren sızıyla sadece yutkundum.

Yaraları, sadece fiziksel değildi, biliyordum. Onun içindeki fırtınanın dışa yansımasıydı bu. Gözleri biraz olsun bana döndüğünde, teslim olduğunu gözlerinde okudum. Ne kadar güçlü görünmek istediğini ama aslında ne kadar kırılgan olduğunu... görmüştüm artık.

“Timur…” dedim, sesi titrek, kalbim darmadağın. “Bunu… kim yaptı sana?”

Cevap vermedi. Sadece hafifçe başını eğdi. Kendi acısıyla baş başaydı. Onun sessizliği, benim için binlerce kelimeye bedeldi. Siyah kazağı geçirdi üstüne. İçimde hem öfke hem üzüntü vardı. Bu çocuk, bu adam yaşadığı karanlıkla baş etmeye çalışan, çaresiz biriydi aslında... Yine de bu acı, onun etrafındaki herkese zarar veriyordu. Kendine de, bize de!

İçimde yeniden yükselen bir şey vardı: onu koruma isteği. Ama aynı zamanda, bu karanlıkla yüzleşmenin zorluğunu da biliyordum. Onun yanına gitmek, elini tutmak istedim. Gidemedim. Çünkü dokunmak, belki de bu yaraları daha derin açmak demekti.

“Bize neden hiçbir şey söylemedin?” diye sordum, sessizce. “Bize güvenmiyor musun?”

Timur, gözlerini bana çevirdi ve o an, belki de en insanî halini gördüm. O güçlü, sert duruşun ardında, birinin onu anlamasını isteyen bir yanı belirdi. Cevap vermedi. Sustu sadece.

Sessizlik odayı kuşatırken, içimde bir karar doğdu. Bu savaş sadece dışarıda değil, içimizde de sürüyordu. Ve ben, onun bu savaşı tek başına vermesine izin veremezdim. Yavaşça yanına yaklaştım. “Birlikte göğüs gereceğiz buna. Artık yalnız değilsin, Timur! Lütfen ne olduğunu anlat bana!” Gözleri biraz olsun yumuşadı. Ama acısı, morlukları hala tazeydi.

Artık emindim. Hiçbirimiz göründüğümüz gibi değildik! Yaralıydık, kanıyorduk. Geçmiş bizi kesiyordu. Boğazlıyordu. Ve hepimizin savaşı kendine özgüydü!

Ulan yazdığım şeye üzüldüm