7. Bölüm

Hani bazı zamanlar olur ya ölmek istersin, bazı zamanlar da yaşamak için çabalarsın, ben onların ortasıyım. Elim kolum bağlı bi şekilde burda ölümümü bekleyecem. Peki ya neden? Bu katilin bizimle ne gibi bi derdi var anlayamıyorum, söylemek istesem annemlere söyleyemiyorum.

Hem söylesem nolucak ki gelirler mi?Bu basit bi plan değil sonuçta bi oyunun içinde değiliz..

A pardon katilin deyişiyle bi oyunun içindeyiz.

Hava esmeye başlayınca çok geçmeden içeriye geçtim. Tek tük kişiler vardı. Merdivenden çıktım ve odaya doğru yürümeye başladım.Zaten bugün yeterince yorulmuştuk.

Odaya geldiğim de Elisa camdan bir yerleri izliyordu. Benim geldiğimi anlamış olacak ki arkasında döndüğü gibi koşarak bana sarıldı.

-"Bade napıcaz kızım biz yaa, burda ölücek miyiz? Bizim bi hayatımız var lütfen birşeyler yapalım. Babam bu okulu açmak için ne kadar çok uğraştı bunu en iyi sen biliyorsun." Dedi.

Aslında haklıydı bizim bi hayatımız vardı yaşamak için elimizden ne geliyorsa yapıcaz.

-"Evet güzelim evet biliyorum ama kendini yıpratma bu kadar, her şey hallolacak, yeter ki sen kendini üzme tamam mı?"

Yavaşça başını sallayarak benden ayrıldı ve dolabına doğru yürüyüp kıyafetlerini aldı.

Bende vakit kaybetmeden banyoya doğru yürüyüp sıcak bir duş aldım ve kendimi suya bıraktım..

Benim bu hayatta en nefret ettiğim şey panik atağımın olması hiç sevmem. Bir keresinde okulda koşu turu vardı, bi nevi yarışma, bende heves ettiğim için katılmıştım ki katılmaz olaydım. Daha ilk turu tamamlamadan yere yığılmış elimi sol göğsüme koyup derin derin nefes almaya çalışıyordum. İşte o günden beri hiç bir şeye bu kadar heves etmedim.

Banyodan çıktıktan sonra havanın soğukluğunu farkedip kalın bi şeyler giymeye karar verdim, dolabıma doğru ilerleyip içinden siyah pantolon ve beyaz boğazlı kazak alıp giyinmeye koyuldum.

Temsili Kıyafet

Aşağıya yemeğe indiğim de çoğu kişi burdaydı, gözlerimle Elisa'yı ararken birinin bana doğru gel işaretini yaptığını gördüm, tabii ki o kişi Elisa'ydı. Hiç vakit kaybetmeden yanına doğru gitmeye başladım.

Kimseye birşey belli etmemek için havadan sudan konuşmuştuk, Elisam zaten benim için yemeğimi getirmişti, hızla yiyip odamıza doğru ilerledik, ona bu akşam depoya gitmemiz gerektiğini söyleyecektim. Oda kapısını açtıktan hemen sonra hızlı bir şekilde kapıyı kapatınca iri gözlerimle Elisa'ya baktım.

-Kızım delirdin mi niye bu kadar hızlı kapatıyorsun kapıyı?

Başını aşağıya eğmiş, dudaklarını büzüp bana baktı.

-Ben..

Hemen söze atladım

-Sen ne? Yoksa sen katilin buraya geleceğinden mi korkuyosun?" Dediğim de başını salladı ve konuşmaya başladım.

-Kızım daha dur, bi destur çeksin yeni geldik biz bu okula biraz zaman versin.

Dedim, ama bende en az Elisa kadar korkuyordum. Siz hiç ölümününüzün bu kadar yakin olabileceğini hissetmiş miydiniz?

Elisa'nın konuşmasına dahi izin vermeden " Akşam deponun önünde buluşalım Berkay'lar orada olmamızı istedi" Dedim. Buna da başını salladı ve yatağına geçip uyumaya başladı ki ben öyle farz ediyorum. Şuan yapabileceğimiz tek şey yarını beklemek.