3.bölüm:ENKAZ

Merhaba ben kıvılcım doğduğum günden beri hayata karşı hep bir savaş içindeyim… Ben nereye gitmek istesem hayat bana çelme taktı düşürdü; ben güneye gitmek istedim rüzgar ise kuzeye esti... Bazen düştüm bazen ise dizlerimin üstünde süründüm ama ne olursa olsun pes etmedim ve ayağa kalktım. Fakat rüzgar bir gün öyle bir esti ki ben hayata karşı savaşıma başladığım noktadan bile geriye savruldum ve ayağa bile kalkamadım birinin bana bir el uzatmasını bekliyorum ama biliyorum ben hep dizlerimin üstünde kalacağım… Her insanın göğüs kafesinin içinde yaşaması için savaş veren her türlü kötülüğe karşı gelen bir kalbi yok mudur? Benim vardı… Bir kalp için sevgi, şefkat, merhamet gerekir bu duyguları tatmadıysanız sizin bir kalbiniz yok demektir… Bir insan bir kere ölmez mi? Beni defalarca öldürdüler; kimisine arkamı döndüm sırtımdan bıçakladı, kimisine güvendim eline bir silah aldı ve güvenimi parçaladı… Bense hep bekledim ruhumun karanlık tarafından kurtulmak için… Aslında insanlar her gün cinayet işlemezler mi? Bazen bir sözleriyle, bazen bir bakışlarıyla bazen ise sadece yanımızda olmayışlarıyla… Beni defalarca öldürdüler. Her çocuğun bir korkusu vardır değil mi? Her biri başka bir şeyden korkar; benim ise küçüklüğümden beri en büyük korkum insanlar oldu şimdi ise insanlar dışında başka korkum kalmadı eskiden karanlıktan korkardım mesela şuan korkmuyorum çünkü ben karanlığın ta kendisi oldum…

Kazadan 2 hafta sonra

Tek dayanağım hayatta kalmam için tek sebep ailemdi fakat şimdi onlarda yok peki siz bana söyleyin şimdi ben neden yaşamalıyım ki? İşte bu düşünceyle çıktım evden bir hışımla yürüdüm yürüdüm ve oraya geldim lalelerle dolu o uçuruma… Attığım her adımda karşıma anılarım çıkıyordu ve birden bir anı canlandı gözlerimin önünde

Orda küçük bir kız çocuğu duruyordu bu küçük kız bendim. Babam annemin saçlarını örüyordu her zamanki gibi ben ise onların etrafında koşturup topladığım beyaz lalelerden bana taç yapmalarını istiyordum en sonunda annem dayanamıyor elimdeki çiçekleri alıyor beni yanına oturtuyor tacı yaparken bir yandan konuşmaya başlıyor “ bak benim küçük kızım eğer ki bir gün baban ve ben yanında olmassak ve kendini çıkmaz bir yola girmiş gibi hissediyorsan buraya gel ve güzel anılarımızı hatırla eğer ki yanında olamassak ve bizi özlersen yine buraya gel biz seni izliyor olacağız” diyor ve yaptığı minik tacı kafama takıp alnımdan öpüyor…

Annemi dinlemiştim ve buraya gelmiştim lalelerin içine sırtüstü yattım ve gökyüzüne bakarak konuşmaya başladım “Anne, baba bakın ben geldim” tebessüm ederek konuşmaya devam ettim “Hani bana bir çıkmaz sokağa girmiş gibi hissettiğimde buraya gelmemi söylemiştiniz ya anne ben çıkmaz sokağa girmiş gibi hissetmiyorum ben kaybolmuş gibi hissediyorum ruhumun parçaları etrafa saçılmışta kaybolmuş gibi hissediyorum bulamıyorum ruhumun parçalarını yürümek istiyorum evimi bulmak istiyorum ama aslında benim hiç evim yokmuş gibi hissediyorum anne bana yardım edin evimi bulamıyorum” ağlamaya başladım “ anne, aslında o evi ev yapan sizmişsiniz siz gittiniz geriye ne ev kaldı nede o eski kıvılcım” ayağa kalktım yürümeye başladım uçurumun ucuna doğru “benim evimi yıktılar bende o evin enkazında kaldım ve ölmek üzereyim” kollarımı açtım “beni bekleyin anne küçük kızınız geliyor, kıvılcım geliyor…” ve bu son sözlerim oldu kendimi boşluğa bıraktım...