Onu ilk kez gördüğümde elinde hiçbir şey yoktu… Sadece sessizlik. Ve o sessizliğin içinde yankılanan derin bir boşluk. Duru, her gün okuldan sonra sırf onu görebilmek için aynı parkın yolunu tutar. Miraç, her gün aynı banka oturur; sessiz, içine kapanık, kırılgan. Bir gün, Duru’ya buruşturulmuş bir kâğıt uzatır. Üzerinde tek bir cümle yazar: “Camdan yapılmış kalbim var, fazla sert bakarsan kırılırım.” Bu cümleyle başlar ikisinin hikâyesi. Kırık kalplerin, suskun geçmişlerin, söylenemeyen cümlelerin arasında yavaş yavaş filizlenen bir bağ. Camdan Kalp, aşkın sadece mutluluk değil, aynı zamanda iyileşmek ve anlamak olduğunu hatırlatan bir roman. Kırılgan ruhlara, derin duygulara ve iç seslere kulak veren herkese…