HİÇLİK
Kalın giysilerim yavaşça omuzumdan süzüldü.
Tenime değil… ruhuma dokundu Adar.
Bana değil, içimde sakladığım o çırpınan varlığa uzandı elleri.
Beni sarmadı, acılarımı sardı.
Ve ben, usulca onun koynuna sokuldum.
Ama kalbim... hâlâ diken üstündeydi.
Başımı göğsüne çektirdiğinde, onun kalbinin sesiyle baş başa kaldım.
O kalp hâlâ benim adımla atıyordu belki…
Ama benim içimde o isme dair yankılanan her şey yarımdı.
“Yarın konuşuruz… şimdi sadece uyuyalım,” dedi.
Öylesine sade, öylesine içten.
Ama ben, o kelimelere tutunamadım.
Çünkü içimde susturulamayan bir çığlık vardı.
O çığlık, dört ay boyunca kulağımda fısıldayan karanlık seslere dönüşüyordu.
Artık seni kimse bizden alamaz…
Sen böyle bir adama mı çocuk doğuracaksın?”
O karanlık odalarda, zamanla birlikte aklım da çözüldü.
Her fısıltı bir kıymık gibi saplandı içime.
Sığındığım bu beden, güvende hissettirse de…
İçimde hâlâ o korkunun soğuk nefesi vardı.
Adar’ın yüreği nasıl atıyor, duyuyordum.
Ama ben her atışında, "neden bulamadın beni?" sorusunu tekrar tekrar fısıldadım içimden.
Hem ondan, hem bu şehirden, hem içimde büyüyen şeyden bile.
Ama öylece başımı göğsüne yasladım.
Sanki bütün kırgınlıklarımı oraya bırakabilirmişim gibi.
Ama affetmek… unutmak değildi.
Hele hele, Adar gibi biri için.
O adam, kendi amcasını benim için öldürdü.
İçimdeki o küçük canın, bir katilin elleriyle büyümesini istemiyordum.
O ellerin bana dokunmasından ürktüm, çocuğuma dokunmasından korktum.
Ve sonra Adar, bir babaya dönüşmeye çalıştı gecenin tam ortasında.
Bir ürperti gibi geçtim içimden.
Ama çok değildi, sadece fark etsin diye.
Ben hâlâ tam açılmamıştım ona.
Ben o kadar paramparçaydım içimde.
Beni sardığında hissettiğim sıcaklık,
Dört ayın soğuk duvarlarına çarptı durdu zihnimde.
Sabah geldiğinde konuşacaktım.
Bu sessizliğin içinde biraz daha kalmalıydım.
“Kal, belki bu kez değişir her şey…”
Ve ben hâlâ karar verememiştim.
Çünkü uykunun içindeydim hâlâ, ama bir rüya değil, bir geçmiş beni sarıyordu.
Adar’ın kolları gevşemişti, nefesi ağır ve sakindi.
Kalbi, gece boyunca adımı fısıldamış olabilir… ama ben onun kalbine değil, geçmişine sıkışıp kalmıştım.
Ama onun yorgunluğu, dört ayın yükünü taşımamıştı.
Benim içimde hâlâ dikenli bir sessizlik vardı.
Ayaklarım yere değdiğinde, titreyen bir yalnızlıktım.
Karnımda hissettiğim o varlık, bana "anne" deyişini hâlâ fısıldamamıştı.
Ama ben ona çoktan anne olmuştum.
Odanın köşesindeki pencereye yöneldim.
Gri bir sabah sızıyordu camdan içeri.
İçimdeki karmaşaya uygun, renksiz bir gün.
Koltukta dizlerimi karnıma çektim, battaniyeyi omzuma aldım.
Çünkü Adar’ın kolları artık güven değil, karmaşa demekti bana.
Dudaklarının arasındaki sigaradan yükselen duman, odada süzüldü.
Kokusunu hep sevmiştim bir zamanlar.
Şimdi o koku bile içimi bulandırıyordu.
Çünkü her şeyin içinde bir "keşke" taşıyordu artık.
Aramızda birkaç adımlık mesafe vardı.
Ama o birkaç adım, dört ay gibiydi.
Bir ömür kadar suskun, bir mezar kadar derin.
Camın buğusuna parmak uçlarımı değdirdim.
Hangisi bana daha yakındı, bilmiyordum.
Ama ben hâlâ yalnız hissediyordum.
Çünkü bazı yalnızlıklar, kalabalık bedenlerin içinden gelir.
Ve Adar ne kadar yakınımda oturursa otursun…
Ben ondan uzakta doğum sancısı çeker gibi içime kapanıyordum.
Ama içimde gece hâlâ hüküm sürüyordu.
Ona ait olmayan bir tonda yaklaştı bana.
Adar hiçbir zaman böyle yürümemişti.
Sarsılmazdı, sertti, kendinden emindi.
Ama şimdi ayak seslerinde bir çocuk ürkekliği vardı.
Bir suçlunun iç sesi gibi sessiz.
Yanıma geldiğinde, bana dokunmadan önce durdu.
Sanki o birkaç santimlik mesafe, ikimizin geçmişi kadar uzundu.
Avuç içi, battaniyenin üzerinden usulca koluma değdi.
Bir ten temasının, bir ateş gibi canımı yakmasından korktum.
Çünkü dokunduğunda tüm duvarlarım yıkılacak gibiydi.
Ama ben hâlâ ayakta kalmak istiyordum.
Çökmeyen tek şeyin, yüreğim olmasını istiyordum.
Dokunuşunun reddedilişine hiçbir şey demedi.
Bir adamdan beklenmeyecek bir şey yaptı.
Bütün o heybetiyle, o sertliğiyle, o karanlığıyla…
Bir kadının önünde çöküp kaldı.
Bir dağın çöküşünü izler gibiydim.
Bir savaşçının, kılıcını yere bıraktığını görmek gibiydi bu.
Gururunun kanadını kırıp, kalbini yere serdi.
Göğsümde yıllardır sıkışan o boşluk birden yankılandı.
Sıcak bir şey aktı içimde, hem acı, hem tanıdık.
O ses, beni en derin yerimden çekti.
Ama bu, öfkenin sessizliği değildi artık.
Kırılan bir aynanın çıkardığı o içsel sızı gibiydi.
Bir parçalanmanın değil, bir çözülüşün sessizliğiydi.
Dizlerinin üstünde duran o adamın,
bir zamanlar amcasını öldürecek kadar gözü kara,
ama şimdi gözümün içine bakamayan kadar mahcup olduğunu gördüm.
içimde hâlâ kalan sevginin de sesi gibiydi.
Ve bir an sonra alnı, dizime yaslandı.
Ama varlığıma, yüküme, kırgınlığıma…
Sıcak, sarsak, yorgun bir nefes.
Zaman gibi, keder gibi, bir annenin yutkunduğu gözyaşı gibi.
dedi, sesi boğuk, neredeyse duyulmayacak kadar kısık.
“Dört ay boyunca, her yer senin adını söyledi bana.”
Her kadını sen zannettim, her gölge sen gibi geçti önümden…
Sesindeki sızı, kalbimi tırmalıyordu.
“İzini kaybettiğim o ilk gece…
Çünkü artık susmak acıtıyordu.
Söylenen her kelime ise biraz iyileştiriyordu, biraz daha yaralıyordu.
“Onları öldürmek istedim Vera…
Sana dokunan her eli, seni korkutan her sesi susturmak istedim.
Tanrı’ya, sana bir şey olmasın diye yalvardım.”
Aynı sessizliğin içinden gelen iki yangın gibi.
Biri gözümden, biri onunkinden aktı.
Ve bu beni her gün biraz daha öldürdü.
Her sabah seni bulamadan uyanmak…
Sana seslenip cevapsız kalmak…
Bir insanın kaldıramayacağı bir şeydi.”
Ve avuçlarımın içinde, yılların yükü, dört ayın çığlığı titredi.
Ama suskunluğu anlatmaya devam etti.
Çünkü o anda kelimelerin değil,
o gözyaşlarının bir kadını nasıl susturup sarstığının
aynı acının ortasında birbirini bulan iki soluk gibi.
Omuzları ağır ağır kalkıp iniyordu,
sanki her nefeste bir dağ yıkılıyordu içinde.
Yaşamım boyunca hiç duyamadığım bu sarsıntıyı
şimdi dizlerimde hissediyordum.
sesi artık sanki kendi kulağına bile yabancıydı.
sanki bir parçam eksiliyordu Vera.
Sanki o odada sadece sen değil, ben de tutsaktım.
çünkü sen yoksan, hiçbir yer benim için dünya değildi.”
O an,
o başını eğmiş adamın saçlarına uzandım.
onun kalın, dalgalı siyah saçlarında usulca dolaştı.
Bir anne gibi, bir kadın gibi, bir yaralı gibi…
Her telinde bir zamanın, bir susuşun izini arar gibi…
gözüm, o simsiyah saçların arasında
bir avuç kar tanesi gibi parlayan birkaç beyaza ilişti.
Sanki zamana yenilmiş bir umuttu o beyazlık…
Bir bekleyişin, bir arayışın izi.
bu adamın içindeki dağların da çığ aldığını gördüm.
Adar da… yaşlanmıştı belki o dört ayda.
Ya da sadece zaman değil, acıydı onu ağartan.
Onun, başını eğmiş hâlini görmenin
kalbimde açtığı derin yarığa aktı gözyaşlarım.
“o yatağın boşluğuna her dokunduğumda…
biraz daha inandım artık seni bulamayacağıma.
Ve ne zaman pes edecek gibi olsam…
kanın içinden geçmiş, ateşin içinden yürümüş,
bir kadının dizine başını yaslamış bir çocuk kadar kırgındı.
Parmaklarımı o beyaz tellere doladım.
sözler dilimden değil, ciğerimden dökülüyordu.
Sanki içimdeki bir mezar açılıyor da
orada yatan çığlığı yükseliyordu nihayet.
benim dizimde, benim suskunluğumun gölgesinde kalmaya devam etti.
Ama artık onun suskunluğu değil,
benim kelimelerim yankılanıyordu odada.
“Yemek getirdiler bir gün… hatırlıyorum.
Zamanı sayarak kendimi unuttum.
Biri gelip zorla ağzıma tıktı o yemeği.
Bir daha getirmezlerse… dedim.
Ağzım değil, içim kanadı o an.”
Adar gözlerini kapattı, gözyaşı yanağından düştü.
Oysa benim gözlerim şimdi açıktı,
dört ayın karanlığında kapanmayan tek ışıkla konuşuyordum:
‘Bir doktor… lütfen… bir doktor istiyorum…’”
O soğuk, küf kokulu odadaydım.
Beton duvarların, metal kapıların ardındaydım.
‘Doğuracaksan doğurursun…’ dedi.
içimdeki o minik hayat için korktum.”
Sanki onu tutarsam düşmeyecek gibiydi,
senin sesini duymaya çalıştım.
Ama gün geçtikçe sesin kısılıyordu içimde.
Seninle birlikte umut da kayboluyordu.”
Sonra parmaklarım bir kez daha saçına indi.
O beyaz tellere yeniden dokundum.
seni nasıl anlatacağımı bilemedim.
kanla çizilmiş bir yolun yürüyeni.
belki o yolu ben değiştirebilirim.”
O an odada konuşan hiçbir kelime yoktu.
şimdi her saniyesi dilimden kanıyordu.
başını göğsüme yasladı yükselerek.
o sadece “özür dilerim” diye mırıldandı bir kez daha.
dört ayın bütün sessizliğine yoldaş olmuştu artık.
“Kim yaptı bunu bize? Kim bizden ne istiyor Adar?”
sorunun içinde hem korku, hem öfke vardı,
hem de tarif edemediğim bir kaybolmuşluk.
Sanki adını verdiğim her şey, onun içinde bir mayın gibi patlıyordu.
Ellerini dizlerinde yumruk yaptı.
karşısındaki kadının tek sorusundan ürktü.
sesi düştü dudaklarından, neredeyse bir gölge gibi:
sonra beynim birden parçaları birleştirdi.
Ali.
kanın gölgesinde büyüyen, gözleri her daim kinle yanan çocuk.
“S-sen ciddi misin?” diye fısıldadım.
Kelimelerim değil, kalbim ürpermişti.
Adar’ın gölgesi kadar karanlık bir adamdı artık.
Ve içimde, Adar’ın o karanlığa geri dönme ihtimali buz gibi ürpertti beni.
ve gözümdeki yaşlar bu kez korkudan parladı.
Gözlerim onunkilere kilitlendi.
Ona değil, içindeki o karanlık adama bakıyordum.
elleri yeniden kana bulanacak o adamın gölgesine.
başını yavaşça iki yana salladı.
bu sefer ki savaşı dışarıyla değil, içindeki o gaddarlıkla verecekti.
Çünkü bazen bir adamın “bilmiyorum” deyişi,
bilmemenin, bilmekten daha çok korkutabileceğini öğrendim.
Adar gözlerini yere dikti, dudaklarının kenarı hafifçe titredi. Derin bir nefes aldı, ama kelimeleri sanki göğsüne saplandı da çıkamadı. Sonra bakışlarını bana çevirdi,öyle derin, öyle paramparça…
“Bunu düşünme,” dedi kısık bir sesle. “Lütfen… Şimdi değil.”
Sanki o kelimeler, üzerime bir battaniye değil, ağır bir taş gibi örtüldü. Kaçıştı bu. Gözümde sakladığı fırtınayı gizlemeye çalışıyordu. Biliyordum. O suskunluk bir suskunluk değildi. Altında gürleyen bir karanlık vardı, bildiğim, tanıdığım, Adar’ın içini zamanla kemiren o soğuk, o acımasız taraf.
Yanağımda hâlâ gözyaşlarının nemi, içimde titreyen o eski korku…
Ona dönüp bakarken içimde bir çocuk gibi ürktüm.
“Ben…” dedim, sesim çatladı. “Ben senin… yine o karanlığa dönmenden korkuyorum, Adar.”
Gözlerim gözlerindeydi ama o başka bir yere bakıyordu sanki, uzaklara, karanlık bir geçmişin eşiğine.
“Oraya geri dönme…” dedim neredeyse bir dua gibi.
“Beni değil, çocuğumuzu değil… kendini bile kaybedersin orada.”
Sözlerim onun sırtını bıçaklamış gibi gerildi.
bir adım ötesi dipsiz uçurum olan o çizgide…
bir kadının en büyük cesaretiyle,
onu o uçurumdan tutmaya çalışıyordum.
Ellerim usulca yanaklarına uzandı. O sert çenesi, hep dik duran başı, şimdi ellerimin arasında titriyordu. Yüzünü kendime çektim… biraz daha, biraz daha. Bak bana, diye geçirdim içimden, gözlerime bak. Orada hâlâ bir ışık varsa… karanlığına yetişsin istedim.
“Yapma…” dedim, neredeyse fısıltıyla ama yüreğimden taşıp gelen bir çığlık gibiydi. “Ne olur… yapma…”
Göz göze geldik. Gözbebeklerinde o tanıdık şey vardı… dalgaların kayayı döverken çıkardığı ses kadar eski ve tanıdık bir öfke. Bir yudum nefes gibi, geçmişten gelen bir fırtına.
Yutkundu. Gür sesi, boğazında düğüm oldu.
“Bize… çok acı çektirdi,” dedi. Sesi karanlık bir mağaradan yankılandı sanki. “Çocuğuma… sana… bana...”
Kelimeleri öyle bir döküldü ki ağzından, sanki her biri bir yemin gibi, bir intikam gibi yere çarpıyordu. O an anladım… kalbindeki yara hâlâ kanıyordu. Ve Adar’ın kanla konuşmaya alışmış bir yanı vardı. Ben o yanı tanıyordum.
Başımı sağa sola salladım. “Hayır,” dedim. “Hayır Adar, böyle değil… böyle iyileşemeyiz.” Sesim kırıldı, ama kararlıydı. “Senin karanlığına dönmenden korkuyorum.”
Onun gözlerinde bir gölge kıpırdadı. Dizlerinin üstünde, önümde öylece duruyordu. Heybetli bir dağ gibiydi, ama o dağın içinde, çığ düşmek üzereydi.
Ellerimi onun yüzünde tuttum, parmaklarım yanaklarının çizgilerini takip etti, orada sakladığı hırçınlığı bastırmak istercesine.
“Ben, seni seviyorum,” dedim, “ama karanlığını değil…”
Çünkü sevgi bazen söylemek değil, sustuğunda da içinde büyür ya… O an, ikimiz de yalnızca sustuk. Ama içimizdeki fırtınalar birbirine çarptı.
Ve ben, o fırtınada... onu kaybetmekten delicesine korktum.
Dizlerinin üzerinde, tam karşımda, hâlâ gözlerime bakmaya cesaret edemeyen bir dağ gibi duruyordu Adar. Güçlüydü, ama güçsüzdü işte… İnsan en çok sevdiklerinin önünde yıkılır.
“Beni… affettin mi?” diye sordu.
Sesi… sanki bir çocuktu. Korkmuş, üşümüş, yanlış yaptığını bilen ama hâlâ bir şans isteyen bir çocuk.
Sözcükler o kadar ürkekti ki... bana değil, havaya söylenmiş gibi. Bir dua gibi, bir korku gibi.
Gözlerim doldu. O an ne cevap vereceğimi bilemedim. Dudaklarımı araladım ama ses çıkmadı.
İçimde bin kelime vardı ama hepsi birbirini susturuyordu.
Sessizliğim uzadı… ve Adar o sessizlikte küçüldü.
Baktım yüzüne, titreyen kirpiklerine, çatılmış kaşlarına…
Ama artık titremekle kalamazdım.
Başımı hafifçe eğip derin bir nefes aldım.
“bir şartla… boşanmayacağım,” dedim.
Sözlerim keskin bir bıçak gibi indi aramıza.
Adar başını kaldırdı, gözleri soruyla doldu.
“Ali’ye… bir şey yapmayacaksın.”
Sözlerim buz gibi çıktı. Ne bağırdım, ne haykırdım. Ama her harfi içime batan bir diken gibiydi.
Çıkmaz bir sokağa girmiş gibi bakıyordu bana.
Kaçmak istese kaçamazdı, çünkü sokağın sonu bendim.
Yüzünde kıpırdayan o ifade… öfke değil… teslimiyet değil… sadece çıkışsızlık.
“Yemin et bana, çocuğumuz için… içimdeki acı için… o adama dokunmayacağına.”
Ve ben, o sessizlikte kalbimin nasıl attığını duydum:
İşte o an anladım… bazen sevgi, birini serbest bırakmak değil, onu savaşsız tutmaktı.
Ama bu savaş… henüz bitmemişti.
Ve ben Adar’ı sevmeye, onu durdurabildiğim sürece devam edecektim.
O boşlukta yankılanan suskunluk, kelimelerin dolduramayacağı bir şeydi artık.
kıpırdamadı. Ne başını çekti, ne beni itti.
Bir suçlunun mahkûmiyetiyle, bir sevgilinin ümidiyle.
Gözleri gözlerime değdiğinde, o karanlık uçurumun kenarından baktığını gördüm.
Bir adım daha atsa, geri dönüşü olmayacak bir yerden düşecekti.
Ama ben... o uçurumun ucunda ona uzanan eliydim.
İkimizin içinden geçen onca acıya rağmen, hâlâ birbirimize uzanabiliyorduk.
Avuçlarımı yanaklarından çekmedim.
Baş parmaklarımı gözlerinin altından geçirdim yavaşça…
O yorgunluk çizgilerini, dökülmeyen gözyaşlarını okşar gibi.
Alnını yeniden alnıma yasladı.
Karanlıktan değil, yorgun bir sevgiden gelen bir yakınlıktı bu.
Çünkü bazı şeyler anlatılmamalıydı.
Bazı şeyler, sadece yaşanmalıydı.
Ve biz o an... konuşmadan birbirimizi anlamanın eşiğindeydik.
Kollarını yavaşça bana doladı.
Sadece kalbimi onun göğsüne yasladım.
Ve içimdeki korkular, sessizce gözyaşına dönüştü.
Adar o yaşları hissettiğinde, biraz daha sıktı beni.
Sanki yeniden kırmaktan korkar gibi.
Omuzlarındaki gerginliği okşadım, boynundaki nefesin ritmini dinledim.
Ve ilk defa… aylar sonra ilk defa…
İçimdeki savaş yavaş yavaş sustu.
Beni, beni anladığı için değil…
Ona rağmen beni bırakmadığım için seviyordum artık.
Kırık yerlerimiz birbirine yaslanıyordu.
Yasaklara, kanlara, suskunluklara rağmen.
Karanlığın içinden çıkan o yaralı adamı…
Ve şimdi... o karanlığın kıyısında duran kadınım ben.
Belki bu defa, birlikte gün doğar üzerimize.
Aylar sonra yeniden kavuşmuş gibiydi tenime.
Ama aslında dokunan ten değildi.
İçimde kabuk tutamamış o dört ayın izleriydi.
“Çok özledim seni…” dedim neredeyse sessizce.
Kalbinden duymuş gibi sıkıca sarıldı bana.
Kolları bedenime değil, içimdeki o boşluğa doldu sanki.
Sesindeki kırıklar, gözlerindeki yıllar kadar derindi.
“Delirecek kadar özledim Vera…
Uyanıp nefesimi tuttuğum her sabah,
Kendime tek bir cümle söylüyordum:
‘Bir yerde yaşıyor olmalı… bir yerde nefes alıyor olmalı…’”
Gözlerimiz birleştiğinde, zaman yoktu artık.
Aylar, yıllar, bütün o hasret tek bir bakışın içinde toplandı.
Gözlerinin kenarına sığınmış o ince kırışıklıklara dokundum.
“Bir yerlerde hâlâ beni sevdiğini söyledim kendime.
Her bebeğin ilk kıpırtısında…”
Ve o an, ilk kez onu ağlarken gördüm.
Bir adamın içinin boşalması gibi…
O içinden geçen tüm çığlıkların yorgunluğuyla.
“Elini tutmayı özledim,” dedi.
Sonra uykuda elini yine benim koluma koymanı…
Sesini… kızmanı… susmanı… her şeyini özledim…”
Benim de gözlerimden yaşlar dökülüyordu artık.
Çünkü bazen hasret de sevilir.
Çünkü o gözyaşları bile kavuşmanın bir parçasıydı.
“Beni affet…” dedi Adar boğuk bir sesle.
Parmaklarımı dudaklarına götürdüm.
Çünkü ben de seni özledim Adar…
🦋
R
Adar’ın göğsüne yaslanmış hâlde,
sessizce süzülen sabahın ilk ışıklarını izliyordum.
İlk başta ne çok direnmiştim ona.
Sırtımı döndüğümde, aslında ruhum dönmüyordu.
Onun gözlerinin derinliğinde kaybolmaktan,
O karanlığına dokunup kendimi yitirmekten.
Ve ben artık kanamak istemiyordum.
bir battaniyenin altına sığınmış,
karnımdaki minicik hayatla birlikte nefes alırken…
O içimdeki savaşın yerini başka bir sessizlik aldı.
Adar, saçlarımın arasından yüzüme eğildi usulca.
Sanki her biri, geçmişte susturulmuş bir cümlenin telafisiydi.
Sırtım sıcacık gövdesine yaslanmışken,
Sanki “buradayım, gitmeyeceğim” der gibi.
Karnımdaki bebek kıpırdadı o an.
Ve Adar hemen ellerini belime sarıp,
Gülümsemem dudağımın kıyısında belirdi.
bir barış anlaşması gibiydi aramızdaki sessizlik.
gözlerimi manzaradan ayırmadan,
kalbimdeki karmaşayı usul usul susturuyordum ki…
İçimde bir şey bıçak gibi kıvrıldı.
Sanki karanlığın içinden biri elimle tutup karnımı çekti.
İnce bir çığlık dudaklarımın arasından kaçtı.
Karnıma aniden saplanan o sancı…
Ama öyle aniydi ki… nefesimi bile çaldı.
Adar hemen toparlandı, yüzünü bana çevirdi, gözleri büyüdü:
Sesinde korkunun titreşimi vardı.
O güçlü adam, şimdi sadece endişeydi.
sancının yerini avuç içimde ezberlemeye çalışır gibi.
“Bilmiyorum…” dedim kısık bir sesle,
Adar’ın eli hemen belime uzandı,
gözleri telaşla gezindi üstümde,
“Tamam, tamam… hemen hastaneye gidelim, hadi Vera, kalk…”
dedi, sesi artık iyice titriyordu.
Ama ben hâlâ ayırt edemiyordum
bu sancı doğumun habercisi mi,
yoksa sadece bir korku mu bedenime saplanan.
Elimi uzattım, ‘Geçer şimdi…’ dedim.
Adar’ın bacağına tutunarak doğrulmaya çalıştım.
“Adar…” dedim bu sefer daha ürkek,
beni battaniyenin içinden sıyırıp kaldırdı.
Yüzüme bakarken dudakları dua gibi kımıldıyordu,
O heybetli adam, şimdi bir çocuk gibi dua ediyordu içinden.
Hastaneye gidiyoruz, sıkı tutun bana…”
Onun kollarında evin merdivenlerini hızla inişini hatırlıyorum.
Ayağındaki terlik bile düşmüştü…
Anahtarı eliyle değil, dişiyle çevirdi.
Kapıyı neredeyse tekmeyle açtı.
Ve arabanın kapısını bana değil,
kalbimin her atışında yankılanıyordu.
Gerçekten anne olacağımı fark ettim.
Ve Adar’ın, bütün karanlığına rağmen,
bana değil, bebeğe sarıldığını…
o an gözlerimin buğusunda gördüm.
Arabanın motoru öfkeyle bağırıyor,
Adar direksiyonu elleriyle değil, kalbiyle kavrıyordu sanki.
Bir yandan yola, bir yandan bana bakıyordu.
Karnıma sarılmış, dizlerimi karnıma çekmeye çalışarak
şoför koltuğunun yanında kıvrılmıştım.
Hayır, içimden biri uzaklaşıyordu sanki.
“Çok küçük…” dedim fısıltıyla.
Gözüm dışarıdaki karanlığa takıldı,
ama aslında içimdeki korkuyu izliyordum.
Daha nefesini bile duymadım ki…”
Adar'ın eli hemen karnıma uzandı,
direksiyondan bir an bile çekmemesi gereken eli…
karın boşluğumda kalan boşluğu sarmalamaya çalışıyordu.
Buradayım…” dedi, sesi çatladı.
çünkü sancılar konuşuyordu artık içimde.
“Doğum değil… bu doğum olamaz…
sanki yeterince tekrarlarsam gerçek değişir diye.
Adar gözlerini yoldan ayırmadan,
elini biraz daha bastırdı karnıma.
seni bırakmadım, onu da bırakmayacağım…”
Kendi kendine konuşmaya başladı.
Fısıltıyla, öfkeyle, pişmanlıkla:
“Niye geldim ki bu kadar uzağa…
Dağın başında ne işimiz vardı…"
Virajları kırarken, arabayı neredeyse uçarcasına sürüyordu.
Koltukta terlemişim, titriyordum.
ama Adar’ın gözleri hep önümdeydi.
Direksiyonu tutan elleri titriyordu,
Karanlık yollar, dar geçitler…
hastanenin solgun ışıkları güne değdi.
O arabayı daha park etmeden kapıyı açtı,
sanki o sancının önüne bedenini siper edecekti.
Adar’ın kollarında gökyüzünü yitirmiş bir yıldız gibi titriyordum.
Ayaklarım yerden kesikti ama kalbim yerin altına batmıştı sanki.
Sedyeye yatırıldığımda, her şey bir film gibi akıyordu.
“Gebelik kaçıncı haftasında dediniz?”
Adar yanımda yürüyordu, sedyenin bir yanından hiç ayrılmadan.
“On altı… on altıncı hafta,” dedi titrek bir sesle.
Ben sadece onun parmaklarını hatırlıyorum.
Sedyenin kenarına uzanmış parmaklarını…
Sanki o parmaklar orada durmasa, ben düşüp parçalanacakmışım gibi.
“Sol alt kadran ağrısı… bilinci açık… fetal hareket yok…”
Karnıma çöreklenmiş bir sancı vardı.
Bir pençe gibi çekiyor, içimi burkuyordu.
Ve işte en çok bu suskunluk korkutuyordu beni.
“Ultrason! Acil! Nabız, tansiyon takibi başlatın. Öyküsünü alın!”
“Vera…” dedim, ama sesim bile benden utanmış gibiydi.
“Yirmi yedi yaşındayım… on üç haftalık gebeyim…”
Ultrason probu karın bölgemde dolaşırken
‘Lütfen… Lütfen… Gitme… Gitme… Daha hiçbir şeye başlamadık bile…’
Doktor, monitörün başında birkaç saniye daha sustu.
ben de dudaklarımı ısırıyordum.
Sedyenin üzerinde hâlâ biraz titriyordum ama içimde bir yer,
artık sancının ötesini duyabiliyordu.
“Fetal kalp atımı güçlü… hareketleri de iyi.
Sakin olun, Vera Hanım. Her şey yolunda.”
Round ligament pain… Rahim büyüdükçe bağ dokular gerilir ve bazen bu ağrı oldukça şiddetli olur. Özellikle ikinci trimesterde sık görülür.”
“Yani bu, bebeği riske atan bir durum değil.
Ama annenin dinlenmesi, ani hareketlerden kaçınması,
gerekirse hafif ağrı kesicilerle desteklenmesi gerekiyor.”
Hemşire bir battaniye örttü bacaklarıma.
Adar hâlâ başımdan ayrılmıyordu.
“Bir daha korkma olur mu…” dedi.
“Seni de, onu da kaybetmeye tahammülüm yok.”
doktor tekrar hareket ettirdi cihazı.
Bir an ne yaptığını anlayamadım.
“Cinsiyetini biliyor musunuz?”
Ben hafifçe başımı hayır anlamında salladım.
O an, sancıdan sonra en büyük korkumdu bu:
Eğer şimdi bir ismi olacaksa, daha gerçek olacaktı her şey.
Doktor hafifçe gülümsedi, monitöre bir kez daha baktı.
“Küçük hanımınız gayet iyi,” dedi.
odadaki bütün ışıkları bir anda güneşe çevirdi sanki.
Gözyaşlarım yanaklarıma süzüldü,
bana ait olduğunu bildiğim bir isim:
Kulağıma doğmamış bir melodiyi fısıldayan,
beni anneliğe çağıran bir ses…
o sesi ilk kez bu kadar kırılmış duydum:
“Bizi terk etmeyecek… değil mi?”
Karnıma daha sıkı bastı parmakları.
Sedyenin beyaz çarşafında bir hayat kıpırdanıyordu artık.
Ve ben ilk kez sancının içinden
Çünkü artık adını koyabileceğim bir umut vardı:
Gece hastane koridorlarına usulca çökmüştü. Ne olur ne olmaz diye bu gece burada kalmaya karar vermiştik. Işıklar loştu, sessizlik ara ara geçen hemşire adımlarıyla bölünüyordu. Odamızın içinde sadece monitörün ritmik bip sesi vardı ve damarımdan süzülen seruma eşlik ediyordu bu yankı.
Yastığın kenarından başımı kaldırdım. Adar pencerenin önünde bir sandalyeye çökmüş, gözleri uzak bir noktaya dalmıştı. Her zamanki gibi içine kapanmıştı sancılarımla birlikte… Gözlerinin altında yorgunluk halkaları, yüzünde geçmeyen bir suçluluk vardı.
Başını yavaşça bana çevirdi. “Uyuyamadın mı?”
“Gel… yanıma gel,” dedim elimi uzatarak.
Yerinde kıpırdandı ama çekingenliğini hissedebiliyordum. “Yer dar,” dedi. “Bebeğimize zarar gelmesin…”
Gülümsedim hafifçe, gözlerim dolu ama sesim yumuşaktı. “Biz sığarız… Kalbine sığabildiysem, bu yatağa da sığarım.”
Bir an durdu. Sonra ağır adımlarla yanıma geldi. Yatağın kenarına eğildi, elimden tutup avuçlarının arasına aldı. “Emin misin?”
“Adar… sadece sarıl bana. Başka hiçbir şey istemiyorum şu an.”
Usulca uzandı. Gövdesi dikkatle yerleşti, karnımı kollayarak sarıldı bana. Başımı göğsüne yasladım, kalbinin sesini duymak… onun gerçekliğini hissetmek istiyordum.
“Çok güzel bir baba olacaksın,” dedim bir anlık bir sessizliğin ardından.
Yutkundu. Elini karnıma koydu, parmaklarıyla o minik kıza dokunur gibi yavaşça gezindi. “Bilmiyorum…” dedi boğuk bir sesle. “Bazen o kadar karanlık hissediyorum ki içimi… ya ona dokunursam, ya istemeden bir parçama benzetirse kendini…”
Başımı kaldırdım. Ellerimle yanaklarını tuttum. “Sen karanlıktan çıkmayı seçen bir adamsın, Adar. Korkun da sevgin gibi büyük. Bu yüzden iyi bir baba olacaksın.”
Gözleri doldu. Gecenin o tenha saatinde, bir hastane yatağında, kaybetme korkusuyla sınanmış bir adam ağlamaktan utanmadı. Ben de alnımı onun alnına dayadım.
“Ve o kız,” dedim, “sana benzeyecekse eğer… güçlü, dirençli, ama içi yumuşacık biri olacak. Ben bunu isterim.”
Adar sadece başını salladı. Sonra karnıma biraz daha yaklaştı, parmaklarını sıktı orada.
“Ne olursa olsun, karanlığa dönmeyeceksin.”
Bu kez başını sallamadı, sadece gözlerini kapadı. Belki bir dua gibi tuttu içinden. Belki de o söz, o gece bir bebeğin kalp atışıyla mühürlendi.
Elimi yanağına götürdüm. Parmaklarım, sakalının o gün boyunca uzayan sertliğine ilişti. Gözlerini araladı o an. Bakışlarımız çarpıştı, yorgun ama dürüst bir yerde buluştular.
“Adar,” dedim sadece. Bir çağrı gibi. Bir teşekkür gibi. Bir kabulleniş.
O da elini usulca yanağıma koydu. Parmak uçları, saçlarımın kenarında gezinirken başını biraz eğdi. Nefesi tenime değdi önce ılık, çekingen ama kararlı. Sonra dudakları, benimkine küçük bir rüzgâr gibi dokundu. Sessiz, sade, ama bir ömürlük.
Öylece kalakaldık. Öpücük bitmişti ama etkisi içimize akıyordu, damarlarımızdan geçip kalbimize çöken bir huzur gibi. Ne acele vardı, ne arzu. Sadece “buradayım” diyen bir yakınlıktı bu. Savaşlardan, sancılardan, ölümlerden sağ çıkmış iki yorgun yüreğin birbirine dayanmasıydı.
| Okur Yorumları | Yorum Ekle |
