35. Bölüm

tanımadığım birinin olmasi ister istemez huzursuz etmişti beni bu yüzden az önce kavga etmek için indiğim iki abimin arasına sakince oturdum ve gözlerimi karşımda bulunan adama diktim kafam da deli sorular vardı

kimdi bu çam yarması? neden evimdeydi? ve abimler nasıl bu kadar sakindi? evde tanımadığımız biri var yahu ne sakinliği ben böyle düşünürken abilerimin bana geçirdiği dirsekle kendime gelip bakışlarımı onlara çevirdim

o zaman Batu'nun da aşağı da olduğunu gördüm "bu kim ve neden burda?"dedim çirkin bir üslupla biliyorum ayıptı ama hiç umurumda değildi ben abimlerden bir cevap beklerken karşı da ki adam güldü ve abimler yerine o cevap verdi

bu da kafamı ona çevirmeme sebep oldu "Ben Karan,Karan Ateş Parskan senin yeni psikolog adayinim"dedi ve elini uzattı bi uzattığı ele sonra da yüzüne baktım

ve uzattığı elini sıkmadan "ben psikolog istemiyorum defol"dedim sinirle sadece gülümsedi Allah'ım çattık ya kolundan ittirip "gitsene kardeşim defol demedim mi sana"diye tekrarladım yine birşey yapmadı sinirle Batu ve Arda'ya döndüm

"nolur çıkarın şunu"dedim Batu ve Arda anında ayaklandı ama Aras abimin dur işaretiyle durdular sinirle bakisimi ona cevirdim "Nehir psikolojik tedavi almak zorundasın Mert öldü kabullen artık geceleri içince gelmeyecek odadan çıkmayınca gelmeyecek öldü anlıyor musun öldü"dedi sinirle

hiçbirşey diyemedim boğazıma binlerce düğüm atılmıştı sustum ve gözyaşlarım benden bağımsız aktı abim ne yaptığını fark etmişti saçlarını karıştırdı ve elini koluma uzattı ama geri çekildim "Nehir.. öyle demek istemedim"dedi

cevap vermeden yukarı çıktım ve kapıyı kilitleyip yere çöktüm ağlıyordum ama neden Mert'in öldüğünü kabullenemediğim için mi yoksa hala onu sevdiğim için mi? bilmiyordum düşündüm ama bir cevap bulamadım

dakikalar sonra kapı calinmisti gelen Karandı "Nehir konuşmak ister misin?"dedi cevap vermedim onunla konusmak istemiyordum kimseyle konusmak istemiyordum ozellikle Aras abimle sonra Arda'nın sesini duydum kapının önündeydi

"nehiriskom ac kapiyi hadi sadece ben geleceğim kimse gelmeyecek"dedi bir iki saniye dusundukten sonra kapiyi actim Arda girdikten sonra da geri kilitledim Arda hüzünle kollarını bana açtı

ağlayarak Arda'ya sarıldım "Arda canım çok acıyor"dedim hıçkırıklarım arasından Arda saçlarımın arasına öpücük kondurup mırıldandı

"atlatacağız nehiriskom bende özlüyorum komutanimi çok özlüyorum her gece ahu ve senin aglayislarini duymak beni kahrediyor mermi kalbime girse daha az canım acırdı ama alışmak zorundayız hayata geri dönmek zorundayız"dedi ve derin bir nefes aldı

sonra da devam edip "çok zorluklarla okudun Nehir doktor olma yolundasın ve bunu birakamazsin cok istiyordun dershane de deli gibi calisiyordun bazen bana bile anlatiyordun bu kadar emeğin bosa mi gidecek bunu Mert de istemezdi güzelim"dedi

hiç olmadığı kadar haklıydı dershane de herkesten çok çalışırdım üniversite sınavında tıp kazanabilmem içindi hepsi ama 1 sene kala salmıştım kendimi böyle tıp'ı birak hicbirseyi kazanamazdım

küçüklüğünden beri tıp istiyen küçük Nehir'i hayal kırıklığına uğratırdım küçük Nehir için biricik sevgilim için toparlanmalıydım bu yüzden psikologa gitmeyi kabul edeceğim

"tamam toparlanacağım sizin için Mert için"diye mirildandim Arda kafa sallayıp daha sıkı sarıldı bana sonra çekildi bende gidip kapıyı açtım gözlerim ilk Karanla buluştu beni görünce yüzünde bi gülümseme belirdi ona doğru birkaç adım attım

ve "tamam psikoloğum ol kabul ediyorum toparlanacağım"dedim kendimden emin bir sesle memnuniyet ile kafa salladı "hay hay o zaman yarın ben gelirim buraya?"diye sordu bende kafa salladım ve odama döndüm

-yazarın anlatımıyla-

Nehir odasina dondukten sonra karan kendinden emin adimlarla evden cikti ve bir numara tuslayip aradı karsida ki kisinin acmasini cok beklemedi saniyeler icinde açmıştı "ikna ettim"dedi karan sigarasını yakarken ve sigarasindan derin bir nefes cekmisti

"nasıl olduğunu sorma ikna ettim iste ama çok çökmüş abisi delirmek üzere olduğunu söyledi bana dostum"dedi karan hararetle kimle konusuyordu? ve kimden bahsediyordu?

Nehir ise kimseyle konusmayip Mert'i dusunmeye devam ediyordu onu unutmak en son istiyecegi seydi ama toparlanmasi da gerekiyordu kendi için olmasa bile arkadaşları için toparlanmalıydı

ama bu seanslardan sonra Mert'i gorememekden de korkuyordu en azından onu hayali olsa da görüyor acısı diniyordu ya ona tekrar veda etmesi gerekirse bu onu daha fazla uzmez miydi ne yapmaliydi Nehir?

Abileri ise sadece o iyi olsun istiyordu Aras kardeşine kurduğu cümleler için yeterince üzgündü ama bu onun iyiliği içindi bunu o da biliyordu