yüzleşme

selam canlarım kısa bir bölüm ile karsinizdayim umarım seversiniz iyi okumalar yorumlarınızı bekliyorum🤍🤍

hiçbirşey hissedemiyordum adeta uyuşmuştu tüm vücudum sadece hıçkırıklar eşliğinde ağlıyordum öldü sandığım kocam yaşıyordu..evet yaşıyordu

duymuştum sesinden nefes alışverişinden tanımıştım onu bana neden böyle iğrenç bir yalan söylemişti bilmiyordum ama kalbimi adeta söküp almıştı

daha fazla o evde durmayıp dışarı attım kendimi bilmiyordum hicbirseyi ne yapacağımı ne yapmam gerektiğini bile bilmiyordum ayaklarım beni yine o parka götürdü Merte kırılıp kosa kosa geldiğim parka

buruk bir gülümseme ile banka oturdum ve dizlerimi kendime çektim ağlıyordum ama bu mutluluk mu yoksa hüzün muydu bende bilmiyordum içimde birşeyler yanıyordu

o park da kaç saat durdum bilmiyorum ama birinin omzuma degmesi ile başımı dizlerimden kaldirdim ve hava kararmisti kim olduğuna baktığım da onu gördüm

Mert'i..buradaydı dün mezarda sandığım adam buradaydı duran gözyaşlarım tekrar akmaya başladı ayağa kalktım ağlayarak "neden" diye fısıldadım güçsüz sesimle ayaklarım daha fazla tasiyamadi beni

ve dizlerimin üzerine düştüm yanıma yaklaştı ellerimle durdurdum "Nehir bırak yaklaşayım en azından şuan sonra istediğin kadar kovarsin"dedi birşey diyemedim birşey dememem kabul ettim anlamina geldiği için Mert yanıma çöktü

beni kendine çekti kollari arasına aldi o hasret kaldığım kokusu burnuma kadar geldi aynıydı degismemisti dakikalarca kolları arasında ağladım çok yorulmuştum çok özlemiştim uğruna delirdigim adam ölmemişti

yanıbaşımdaydı..yaşıyordu sonra Mert konuştu "özür dilerim meleğim"dedi ses çıkarmadım anlatmasına izin verdim saçlarımı okşayarak konuşmaya devam etti

"seni yalnız bırakmak istemedim ama zorundaydım Nehir o gün görev de Ateş ben ve abini esir aldı bana silah tuttu o sırada Arasi bayilttilar Aras kendinden gecmeden saniyeler önce bacağıma sıktı sonra da bayılttı

uyandığımda Aras yoktu Ateş de yoktu yaralıydım harabe bi evdeydim bir şekilde birliğe ulaştım beni aldılar ve öldüm süsü verdiler bu beni ve sizleri ateşden koruyacaktı korudu da ateş vazgeçti ve birkaç hafta önce yakalandı

yanınıza gelmeyi düşündüm gelemedim sana ne diyecegimi bilemedim yanına sadece uyurken ve sarhoşken gelebildim"dedi şaşkınlıkla ondan uzaklaştım

"ben deli değilim sen gerçekten yanimdaydin"dedim kafa salladı ve ayağa kalktı ardından bende ayağa fırladım ve tokatı suratına geçirdim "ben kendimi deli sandim! yoklugunla kavruldum alkole bağlı yaşadım! neler yaşattın sen bana şimdi çıkmış özür mü diliyorsun Mert? lan ben öldüm öldüm dirildim canımdan can gitti paramparça olduk biz seninle öldük Ahu? canı gitti gülmedi yüzü Arda onu zar zor topladı kız ailesinde ki herkesi kaybetti

ama sen bizi korumak icin siktir olup gittin neymis iyiligimiz icinmis yere batsin öyle iyilik sen artık benim için ölüsün! şimdi geldiğin yere geri git tamam mı!"dedim sinirle ve arkamı dönüp koşarak uzaklaştım peşimden geldiğini hissediyordum ama arkamı dönmedim donemedim

dönsem sarılırdım yapamazdım eve geldiğimde kapıyı neredeyse tekmeyelerek çaldım Aras abim açtı sıkıca ona sarıldım ve ağlamaya başladım "güzelim? ne oldu"dedi ve o da bana sarıldı "Mert yaşıyormuş" dedim hıçkırıklarım arasında

abim sustu şoka girdiğini hissedebiliyordum sonra arkadan Mert'in sesi geldi "Aras"dedi abim şoktan çıkıp gece yengeme seslendi gece yengem gelince "Yenge Nehiri götür burdan odasına çıkar sende yanında kal"dedi

yengem beni kolumdan destekleyerek odama çıkardı ve sıkıca sarıldı bir anne gibiydi benim için annemden çok annelik yapiyordu