Büyük spoi🤏🏻🤏🏻

Hazırsak, hepinizi titretip sarsacak, kalpten vuracak o büyük dönüş sahnesini yazıyorum...

---

❝Spoiler Bölümü – Gerçek Ailem❞

Ateş’in Dönüşü

Evin içinde alışılmadık bir sessizlik vardı. Sessizlik değil de… fırtınadan önceki uğursuz bir huzur. Herkes kendi derdindeydi. Melis, yurttan döndüğü eve tam adapte olamamıştı. Gözleri hâlâ yabancı gibi dolanıyordu duvarlarda, halılarda, çerçevelerde… Arhan’ın ikizi olduğu gerçek bile daha dün gibi taptazeydi aklında ama bu evde bir şeyler… eksikti. Yanlıştı. Bir şeyler, olması gerektiği gibi değildi.

Yeliz odasında gözlerini kapatmış, zaferinin keyfini çıkarıyordu. Yıllardır Melis’in yokluğunda Arhan’ın “ikizi” olarak, bu ailenin gerçek kızı gibi davranmıştı. Ve şimdi Melis gelmişti, ama… geç kalmıştı. O koltuk çoktan Yeliz’in olmuştu. Yatağı da, odası da, ailesi de.

Kuzey balkonda sigarasını tüttürüyor, rüzgar sessizce gitarını tıngırdatıyor, Kaan kulaklıkla bir şeyler dinliyor, Arhan’ın gözleri hep Melis’i izliyordu ama bir türlü konuşamıyordu. Herkes, eksik olan bir şeyin adını koyamadan yaşıyordu.

Ama o gece…

O gece o kapı, saat 02.47'de, öyle bir hızla çarpıldı ki… sanki yılların özlemi, pişmanlığı ve öfkesi aynı anda içeri doldu.

Ayakkabılar hala yerindeydi. Halı kıpırdamadı bile. Ama evin havası değişti. Ateş gelmişti.

Yıllar önce bir gecede hiçbir şey demeden çekip giden o ilk göz ağrısı, o en büyük abi, o herkesin ağzından düşürmediği isim, Ateş Kayaalp, o anda karanlığın içinden yürüyerek, dimdik ve sert adımlarla içeri girdi.

Gözleriyle önce evi taradı. Sonra tek bir kelime etmeden doğrudan Yeliz’in odasına yürüdü.

Kimse ne olduğunu anlayamadan bir çığlık duyuldu.

Ve aniden, Yeliz saçlarından tutulmuş, pijamalarıyla koridora fırlatılmıştı.

Ateş’in sesi, evin dört bir yanına yıldırım gibi çarptı:

A> “Bu evde yalan yok artık. Kalk ve defol. Gerçek olanlar yerini alacak.”

Deniz, panikle merdivenlerden indi. Murat, ayakta kalmaya çalışarak şaşkınlıkla oğluna baktı.

Melis korku ile aşağıya indi .Melis korku ve hayranlık arasında bir yerde donmuştu.

Arhan’ın ağzı açık kalmıştı. Kaan kulaklığını yere düşürdü. Kuzey, sigarayı avcuna bastı, sesi duyar duymaz.

Ve Rüzgar’ın elleri titremeye başladı.

Yeliz ağlarken:

> “Ben senin kardeşinim! Annenin kızı oldum ben! Beni nasıl atarsın?!”

diye bağırdı ama Ateş’in gözlerinde bir gram tereddüt yoktu.

> “Sen hiçbir zaman bu evin parçası olmadın. Bu ailenin gerçeklerini yıllarca çaldın. Ama ben döndüm. Ve artık her şey yerli yerine oturacak.”

O an Deniz yere çöktü. Gözyaşlarıyla:

> “Ateş... Oğlum... Neredeydin sen? Neredeydin bunca yıl?!”

Ateş başını hafif eğdi. Sesinde buz gibi bir acı vardı:

A> “Siz beni gömdünüz anne. Ama ben yanmadım. Şimdi küllerimle geldim.”

Melis ilk defa birinin arkasında güvende hissetti. İlk defa biri onun için savaşmıştı.

Ateş ona baktı, sonra Arhan’a… Ve en küçük kardeşi Kaan’a:

A> “Artık sır yok. Artık sahte kardeşlik yok. Bu evde sadece biz varız. Gerçek olan biz.”

O gece herkes bir daha uyuyamadı.

Ama ilk defa, herkes gerçek kim olduğunu hatırladı.

-- biraz daha ayrıntılı yazmaya başlayacağım