Yüzleşme(10.bölüm)

😍 Ateş döndü, Yeliz evden atıldı, şimdi sırada aile içinde yıllardır biriken acılar ortaya çıkıyor, uzun bir bölüm geliyor 💔🔥

---

❝ Yüzleşme❞

Yazardan:

Aynı Çatının Altında, Farklı Yangınlarla

Ateş geri dönmüştü. Ama bu dönüş bir kucaklaşma değildi.

Bu, bir mahkeme gibiydi.

Herkes yargılanacak, herkes kendi suçunu aynada görecekti.

Sabahın ilk ışıkları henüz camdan süzülürken, Kayaalp ailesi mutfakta toplandı. Melis Kuzey abisinin yardımıyla oday

Sessizdi herkes. Sanki biri nefes alsa camlar kırılacak gibiydi.

Masada kahvaltı değil, gerilim vardı.

Ve sonunda, Ateş konuştu. Gözleri tek tek hepsinin üzerinde gezdi.

> “Siz, benim yokluğuma alıştınız mı gerçekten? Yokluğumu unuttunuz mu?”

Kuzey ilk cevap veren oldu. Gözleri doluydu ama sesi sertti:

> “Unutmadık Ateş. Ama sen bizi unuttun. Bir sabah yok oldun. Bizi bırakıp gittin. Cevapsız sorularla yaşadık yıllarca. Gerçeğin ne olduğunu bilmeden”

Ateş başını eğdi, ama pişmanlık değil; öfke vardı yüzünde.

> “Ben gitmedim. Gönderildim Babamın bir sözüyle silindim.”

Murat sessizce başını öne eğdi. Ama Deniz ayağa kalktı:

> “O zamanlar farklıydı oğlum.Hepimizde yara bıraktı, Senin gidişin....”

> “Yara mı?!” Ateş ayağa kalktı. “Ben iyiki gitmişim yani öyle mi?!”

Rüzgar dayanamayıp yumruğunu masaya vurdu:

> “Herşeyi yanlış anlamayı kes abi.Herkes hata yaptı. Ama senin yaptığın da masum değildi! Gittin, hiç aramadın! Bize sen de sırt çevirdin!”

> “Aramam mı gerekiyordu Rüzgar? Telefonu açtığınızda ‘Arhan’ın ikizi Yeliz değil, melis’ dediğinizde mi aramalıydım? Yoksa ‘Ateş’i hatırlamıyoruz’ dediğinizde mi?”

"Kız kardeşimi bile başkalarından öğrendim.."

Bakışlarını bir anda melise çevirince kız korku ve endişe ile ne yapacağını bilemez hale geldi, zaten ayağının ağrısı artıyordu. Mutfakta bulunan balkonun tarafındaki koltukta oturuyordu.

Arhan sessizliğini ilk defa bozdu. Gözleri Ateş’le buluştu.

> “Ben seni hiç unutmadım abi. O gece… gittiğin gece ben pencere başında sabaha kadar bekledim. Kaç kere anneme ‘Ateş ne zaman dönecek?’ diye sordum biliyor musun?”

Ateş’in sesi titredi ilk defa. Bir adım geri attı. Melis ise hala masum masum olan biteni sessizce izliyordu.

O bu evde hep eksikti, hep yalandı.

Ama artık her şey değişiyordu.

Ve son söz, Kaan’dan geldi. O genelde konuşmazdı ama şimdi kalktı, abilerine baktı:

> “Siz birbirinize hesap soruyorsunuz ama... hiçbiriniz beni anlamıyor. Hepiniz gereksiz konuşuyorsunuz aslında. Herkes kendi savaşına çekildi. Ben küçükken hep şunu düşündüm: ‘Bir gün Ateş dönerse her şey düzelir… ve -ve bugünde abim döndü”

Ateş onun sözleri ile Ellerini başına götürdü.

> “Ben sadece kardeşimi görmek için geri gelmek istedim…”

Herkes bir anda Melise baktı Kuzey onun yanına oturmuş ayağına buzluktan çıkarttığını buzu tutuyordu.

Deniz sessizce yaklaştı oğluna. Gözleri yaşlıydı.

Elini omzuna koydu, ama Ateş irkildi.

> “Anne… bana neden inanmamıştın? O zaman neden benimle değil, onlara (sizce kim ehehheheh) inandın?”

Deniz cevap veremedi. Ama oğlu bilmiyordu ki annesi ne acılarla onu beklemişti

Ve o anda sessizlik, herkesin içine çökerek dağıldı.

Bu ev, artık sadece geçmişle değil; endişeyle de doluydu.

Ama bir şey daha vardı…

Gerçekler artık dışarıdaydı. Melis buradaydı ve abisi onu görmek için gelmişti....

Spoiler bölümüyle birleşik bu arada

Ehehehhehehehe yeni bölüm akşam gelebilir. Bir anda üst üste bölüm atasım geldi

---