30.Bölüm: Alev Çemberi

Gece olup da herkes odalarına çekildiğinde, akademi birkaç saat boyunca huzurlu bir sessizliğe bürünmüştü. Sadece şöminenin çıtırtısı ve dışarıdaki kar fırtınasının hafif uğultusu duyuluyordu. Bu sakin atmosfer, eskiden olsa Ethan’ın anında uykuya dalmasını sağlardı. Ama bu gece farklıydı. İçinde tarif edemediği bir huzursuzluk vardı. Sanki bir şey olacakmış gibi hissediyordu. Akademi, fazlasıyla sessizdi… Fazla huzurlu.

Yerinde dönüp durduktan sonra, biraz dolaşmaya karar verdi. Belki böylece uykusu gelir ve kendini daha iyi hissederdi. Yatağından kalkıp hızlıca gün içinde giyeceği kıyafetleri üzerine geçirdi. Gümüş hançerini ve ona sonradan verilen kılıcını da yanına aldı. Herhangi bir tehlike beklemiyordu ama “Ne olur ne olmaz,” diye mırıldandı kendi kendine.

Kimileri kendi kendine konuşmayı delilik olarak görüyordu. Ama Ethan için bu, düşüncelerini toplamaya yardımcı oluyordu.

Odasından çıktığı anda burnuna keskin bir yanık kokusu çarptı. Birkaç saniye duraksadı. Akademide şömineler her zaman yanardı ama bu koku odun kokusuna benzemiyordu. Havadaki isli ve ağır koku, ona farklı bir şeyi hatırlatıyordu. Yanıyordu. Bir yerler yanıyordu!

Birkaç adım attı ve gözleri meşalelerle aydınlatılan koridorlarda bir ışık parıltısı aradı. Sonra, ileride bir noktadan süzülen turuncu ve kırmızı yansımayı fark etti.

Yangın çıkmıştı.

Ethan'ın kalbi hızla çarpmaya başladı.

“HERKES UYANSIN! YANGIN VAR!”

Bütün gücüyle bağırdı. Sesi koridorlarda yankılandı. “KALKIN VE AKADEMİYİ BOŞALTIN!”

Kapılar birer birer açılmaya başladı. Uykulu ve ne olduğunu anlamayan öğrenciler, Ethan’ın panikle bağırmasını duyunca hızla ayaklandılar. Akademi çalışanları ve profesörler, alarm verilmiş gibi odalarından çıkıp kalabalığı yönlendirmeye çalıştı.

Yangının giderek yayıldığını hissedebiliyordu. Nasıl bu kadar hızlı ilerlemişti?

Ethan hızla arkadaşlarını aradı. Kısa sürede, Pamela ve Lidya’yı buldu. İkisi de birbirlerine sıkı sıkıya sarılmıştı. Pamela'nın gözleri korkuyla büyümüş, Lidya ise titriyordu. Harry de yanlarındaydı. Yüzünde endişe vardı ama belli etmemeye çalışıyordu.

Ethan hızlıca çevresine baktı ve herkesin dışarıya çıkıp çıkmadığını kontrol etti. Akademi öğrencilerini sayarken fark etti ki… üç kişi eksikti.

Ve o sırada Harry, sesi neredeyse bir fısıltı kadar kısık ama dehşet dolu bir tonda konuştu:

“Ethan? Draconis varisleri ortalarda yok.”

Ethan’ın içi buz kesti. Kaida, Elvis ve Jüpiter… İçerideydiler.

Onlardan nefret ediyordu. Onların planları yüzünden akademi ve Ravenna Krallığı tehlikedeydi. Ama yanarak ölmeyi kimse hak etmezdi.

Onları kurtarmalıydı.

Ethan bir an bile tereddüt etmeden alevlerin içine daldı.

Arkasından Pamela, Lidya ve Harry’nin çığlıklarını duydu ama onları dinlemedi.

İçeri girer girmez nefesi kesildi.

Koridorun içi ateşten bir cehenneme dönüşmüştü. Duman, gözlerini yakıyordu. Yanan tahtaların çatırtısı kulaklarında yankılanıyordu. Etrafındaki hava o kadar sıcaktı ki nefes almak bile zordu.

Yangın nasıl bu kadar çabuk yayılmıştı?!

Bir adım attı. Sonra bir tane daha. Draconis varisleri… Neredeydiler?

Ama o sırada Harry, aniden arkasından yetişti ve onu kollarının altından yakalayıp dışarıya doğru sürükledi.

“HARRY! BIRAK BENİ! İÇERİDE KALDILAR!”

Ethan çırpınıyor, direniyordu. Ama Harry onu sıkıca tutuyordu.

“Ethan, zorluk çıkarmayı bırak ve yangını söndürmeye yardım et!” diye bağırdı Harry, sesi alevlerin gürültüsüyle boğulurken.

Ethan bir an donakaldı.

Draconis varislerini kurtaramıyordu. Ama yangını söndürebilirdi.

Çırpınmayı bıraktı ve Harry ile birlikte tüm gücüyle yangını söndürmeye odaklandı.

Dışarıda herkes ellerinden geleni yapıyordu. Profesörler, Öğrenciler ve çalışanlar, su kovaları taşıyor, ne yapabileceklerse onu yapıyorlardı. Ama alevler çok güçlüydü…

Zaman, hem yavaşladı hem de hızlandı.

Alevler nihayet sönmeye başladığında, geriye yalnızca harap olmuş bir yapı kaldı.

Akademinin bir kısmı yıkılmıştı. Küller havada uçuşuyordu. Yanmış tahta kokusu her yeri sarmıştı.

Ama en kötüsü…

Draconis varisleri içeride kalmıştı.

Onlar ne olmuştu?