2. Bölüm

Ertesi gün Karmen, Yasemin’in ailesinin verdiği adrese doğru yola koyuldu. Şehrin biraz dışındaki bu büyük, bahçeli malikane, dışarıdan bakıldığında oldukça etkileyiciydi. Kapının önünde bir an durdu, derin bir nefes aldı ve zilin düğmesine bastı.

Kapı hızla açıldı ve karşısına zarif görünümlü, orta yaşlı bir kadın çıktı. Kadın, yorgun ama nazik bir ifadeyle, "Hoş geldiniz, siz Karmen olmalısınız," dedi. "Ben Yasemin’in annesi Selin. Buyurun, içeri geçelim."

"Teşekkür ederim," dedi Karmen, gülümseyerek. Kadının yönlendirmesiyle geniş bir oturma odasına geçti. Oda, eski tarz mobilyalarla ve kitap raflarıyla doluydu, duvarlarda aile fotoğrafları asılıydı. Burası sıcak ve samimi bir yerdi, ama aynı zamanda ağır bir atmosfer hissediliyordu.

Selin Hanım, "Çay içer misiniz?" diye sordu, Karmen'e oturması için işaret ederken.

"Memnuniyetle," dedi Karmen, kibarca.

Selin Hanım, çay doldururken, "Yasemin'in durumu için endişeliyiz," diye başladı. "Son birkaç yıldır içine kapanık. Pek dışarı çıkmıyor, çoğu zaman odasında kalıyor. Sizinle çalışması belki ona iyi gelir diye düşündük."

Karmen, Selin Hanım’ın cümlelerini dikkatle dinledi ve profesyonelce bir tonla cevap verdi. "Elbette elimden geleni yapacağım. Bazen farklı bir ortamda konuşmak, insanlara daha rahat hissettirebilir."

O sırada odaya Yasemin girdi. Biraz gergin gözüküyordu. "Sakıncası yoksa odamda konuşalım, Karmen abla?" Dedi kısık bir sesle.
Karmen" tamam" dedi ve Yasemin’in yönlenlendirmesiyle onun odasına gittiler.

Karmen, Yasemin’in odasına geçtiğinde, odanın sade ama oldukça düzenli olduğunu fark etti. Duvarda birkaç poster, raflarda kitaplar ve köşede bir çalışma masası vardı. Yasemin kapıyı kapatır kapatmaz, hızla Karmen’e döndü. Yüzünde açıkça okunabilen bir endişe vardı. Sesi hafif titreyerek ama kararlı bir şekilde konuşmaya başladı.

"Dinle, Karmen abla," dedi, sesini alçaltarak. "Fazla zamanımız yok. Burada konuştuğumuz her şey önemli."

Karmen kaşlarını hafifçe çatarak, "Neden bu kadar acele ediyorsun Yasemin? Rahat olabilirsin," dedi, sakinleştirmeye çalışarak.

Yasemin, derin bir nefes aldı ve gözleri Karmen’in gözlerine kilitlendi. "Ben bir kurt kızım," dedi, kelimeleri dikkatlice seçerek. "Bu yüzden ailem ve doktorlar şizofren olduğumu düşünüyor. Ama bu doğru değil. Gerçekten bir kurt kızım."

Karmen, Yasemin’in cümlelerini duyduğunda içinden bir ürperti geçti. Yasemin’in bu açıklaması, kendi geçmişiyle ilgili benzerlikler taşıyordu. Yine de profesyonel bir duruş sergileyerek, sakin bir ifadeyle, "Bunu nasıl anladın? Ne zamandır böyle hissediyorsun?" diye sordu.

Yasemin, kendini rahatlatmak için bir an duraksadı, ardından devam etti. "Çocukluğumdan beri farklı olduğumu hissediyorum. Ama son birkaç yıldır bu hissiyat daha da yoğunlaştı. Özellikle dolunay geceleri... Kendimi kontrol etmekte zorlanıyorum. Vücudumda bir şeylerin değiştiğini hissediyorum."

Karmen, Yasemin’in anlattıklarını dikkatle dinlerken, kendi deneyimlerini hatırladı. Yasemin'in sözleri, onun için tanıdık ve acı verici anıları canlandırıyordu. Yasemin’in yaşadıkları, Karmen'in geçmişte kurt adamlarla ilgili karşılaştığı gerçeklerle örtüşüyordu.

Yasemin, gözlerini Karmen’den ayırmadan devam etti, "Sana güveniyorum, Karmen abla. Senin de benim gibi olduğunu biliyorum. Bunu hissediyorum. Bize kimse inanmayacak, ama sen beni anlayabilirsin."

Bu sözler, Karmen’i hem şaşırttı hem de etkiledi. Yasemin’in bu içtenliği ve güveni, Karmen’in içinde bir koruma ve yardım etme isteği uyandırdı. "Yasemin," dedi, sesi yumuşak ama kararlı, "ben buradayım ve sana yardım edeceğim. Ama öncelikle, bu durumu daha iyi anlamamız gerekiyor. Bana her şeyi anlatmanı istiyorum, en küçük detayına kadar."

Yasemin, Karmen’in bu yaklaşımı karşısında rahatladı ve derin bir nefes aldı. "Tamam," dedi, "her şeyi anlatacağım."

Karmen, Yasemin’in açılmasını beklerken, onunla nasıl bir yol izleyeceğini planlamaya başladı. Yasemin’in yaşadıkları sadece onun için değil, Karmen için de yeni bir mücadele anlamına geliyordu. Ama bu sefer, yalnız değildi.

Yasemin derin bir nefes aldı, sonra elini boynundaki kolyeye götürdü. Kolyenin ucundaki hilal şeklindeki taş, odadaki loş ışıkta hafifçe parlıyordu. Gözlerini yere dikti, sanki içinde biriken duyguların ağırlığı altında eziliyormuş gibi.

"Ben... Ninmah'ın soyundan geliyorum," dedi, sesi alçak ama kararlıydı. Karmen’in kaşları hafifçe kalktı, dikkatle dinlemeye devam etti. Yasemin, boynundaki kolyeyi göstererek, "Bu kolye anneannemindi ve o da bir kurt kadındı," dedi, taşın üzerinde parmaklarını gezdirirken. "Ölmeden önce bana bu kolyeyi verdi ve ailemizin şu anki kurt soyunun benden devam edeceğini söyledi."

Karmen, Yasemin’in sözlerini duyduğunda içindeki şaşkınlık dalgasını gizlemeye çalıştı. Ninmah efsanesini daha önce duymuştu, ama bu efsanenin Yasemin’in gerçek hayatıyla bağlantılı olabileceği aklının ucundan bile geçmemişti. Yasemin, kolyenin sembolik anlamını ve ailesinin ona yüklediği sorumluluğu anlatırken, gözlerinden sessiz gözyaşları süzülüyordu.

"Nasıl olmuşsa," dedi Yasemin, gözlerini yeniden Karmen'e kaldırarak, "annem kurt kadından insana dönüşmüş, ama kurt özellikleri bana geçmiş." Sesi titriyordu ama içinde bulunduğu durumu kabul etme çabası açıkça görülüyordu. "Bu yüzden her dolunay gecesi kendimi farklı hissediyorum. Annem bu durumu hiçbir zaman kabul etmedi ve benim de sıradan biri olmamı istedi. Ama içimdeki bu güç, bana hep farklı olduğumu hissettirdi."

Karmen, Yasemin'in yaşadığı bu içsel çatışmayı ve taşıdığı yükü anlamaya çalışıyordu. Ona destek olma isteği, her geçen dakika daha da güçleniyordu. "Yasemin, bu çok büyük bir sorumluluk," dedi yumuşak bir sesle. "Ama yalnız değilsin. Ben buradayım ve seni destekleyeceğim."

Yasemin, Karmen’in sözleri karşısında rahatladı ve başını hafifçe salladı. "Sadece ne yapmam gerektiğini bilmiyorum," dedi, çaresizlik içinde. "Bu güçle nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum."

Karmen kararlı bir ifadeyle" Sana yardım edeceğim."

Yasemin, Karmen'in verdiği sözü duyunca gözlerinde bir umut ışığı belirdi. "Gerçekten bana yardım edebilir misin?" diye sordu, gözlerinde minnetle.

Karmen "Evet, Yardım edebilirim." Dedi, samimiyetle