“Defne…” diye fısıldadı. Sesi bile titriyordu.

Yavaşça dizlerinin üzerine çöktü. Gözleri kadının yüzünde, sonra karın bölgesine takıldı. Bakışları dondu. Nefesi kesildi.

Karnı… yuvarlaktı.

“Hamilesin…” diye fısıldadı, kelime ağzından dökülürken bir yandan acıyla boğuluyordu. “Benim… benim bebeğim…”

Avuçlarıyla Defne’nin yüzünü kavradı. Parmakları, kadının solgun yanaklarını yokladı. Gözyaşları süzülüyordu.

"Defne… ne olur… uyan… lütfen…defnem güzelim benim.”

Defne’nin kirpikleri kıpırdadı. Yavaşça gözlerini araladı. Donuk bakışları bulanık bir netlik kazandı. Karşısında diz çökmüş, perişan olmuş adamı gördü.

“Barlas?” diye fısıldadı. Gözleri hemen doldu. Dudakları titredi. “Ölmemişsin…biliyordum....seni hissettim.”diyebildi.