Operasyon sonucu timi ile beraber Kars’tan çıkıp Giresun bölgesindeki patlamaya giden ninja timi herkesi kurtarmaya çalışır taki o manzarayı görene kadar…

(Aşiret kurgusu) Avlu`nun duvarına yaslanmış, sigarasını çiğerlerine çekip bir ölü gibi çıkan dumanları arasında siyah gözleri uzaktan gözlerime tutundu. Her şey, oydu. Zorla evleneceğim adamdı. Rüzgarın yönü hep değişir. Kader ipliğini bağlandı parmaklarımıza. "Kim bilir. Çark her zaman döner." Ayna gibiydi. Lakin bakmak, ona böyle bakmak bağımlılık yapan maddeler kadar çekiciydi. "Kaldıramıyorum, gururum önümde öldü. Kendime kalmadım ben." "İçimde sönen kelebekleri kafese koyma. Bırak gideyim, bir silah ver öleyim." Kara gözleri kadar karanlık sesi kalbimi titrertti. "Bana kal. Benimle savaş." "Yaşanmış birşeyler olarak kalsın bizim ki. Kısa sürsün ama yaşansın."

Habil ve Kabil`in hikayesinde bir kötü vardı ama bu hikaye melek maskesi takan iblislerle doluydu. Sonunda hepsi de cehennemlik oldu. Ama en çok ben yandım. Gidenler kurtuldu, kalanları acı içinde bıraktı. Ölen bir kere öldü, kalanlar her gün ölmeye devam etti. Günahlarımızın bedelini ödemek için yanacağımız o cehennem başka bir gerçeklikte değildi. İçimizdeydi. Hiç bulamayacağımız kadar derinde; ve kaçamayacağımız kadar bize aitti. Yine de, tüm bu acı ve kedere rağmen küllerimizden doğan bir sabırla en sonunda biz de kurtulduk. Ve bu defa kurtulanlar gidenler değil, kalanlar oldu.