SONSUZ TEŞEKKÜRLER

Teşekkürlerimle...

Bu kitabı yazarken kan, ter, gözyaşı... tamam belki kan yok ama bolca gözyaşı vardı. Kelimeler kimi zaman elimden kayıp giderken, kimi zaman parmaklarıma yapışıp kalırken, yanımda olan, sesime ses katan, yüreğime dokunan herkese minnettarım.

Öncelikle, Pelin'e, Elif'e, Taha'ya, Lival'e, Eylül'e, ve Semra'ya... Siz olmasaydınız, bu hikâyeyi tamamlamak değil, başlamak bile cesaret isterdi. Geceler boyu süren konuşmalar, aniden gelen fikir patlamaları, "bunu sil, çok kötü" diye gözümün yaşına bakmadan yaptığınız acımasız ama haklı eleştiriler... Hepsi için minnettarım. İyi ki varsınız, iyi ki benimlesiniz! Sizi kalbimin en güzel köşesine yazdım, artık oradan silemezsiniz.

Aileme; her zaman yanımda olmasalar da, bu yolda ihtiyaç duyduğum bazı adımları atabilmem için sağladığınız destekle ilk kitabımı tamamladım. Katkınız sessizdi ama yerini buldu.

Ve beni bu süreçte destekleyen, yanımda olan herkese... Kimi zaman tek bir cümlenizle güç verdiniz, kimi zaman bir yorumunuzla gözlerimi doldurdunuz. Kalemimin ucundaki o ince sızıyı sizin desteğiniz dindirdi. Beni okuyarak, paylaşarak, bir satırda durup "Bu benim!" diyerek yanımda olduğunuz için teşekkür ederim. Siz olmasaydınız, bu satırlar belki de hiç yazılmazdı.

Bu kitabın içinde vatan sevgisi, bayrak aşkı, milletime duyduğum tarifsiz bağlılık var. Türk olmak bir kimlikten öte, bir ruh hali, bir yürek yangınıdır. Ve ben, işte o yangınla yazdım. Kalemim bazen titredi, bazen isyan etti ama asla durmadı. Çünkü bu toprakların geçmişine olan borcumuzu, kelimelerle bile ödemek boynumuzun borcudur. Şehitlerimizin hatırasına, bu topraklar uğruna dökülen kanın her damlasına saygıyla…

Ve elbette, Başkomutanımız, Başöğretmenimiz, Ulu Önderimiz Gazi Mustafa Kemal Atatürk... Eğer bugün bu satırları özgürce yazabiliyorsam, senin sayendedir. İlke ve devrimlerin, fikri hür, vicdanı hür nesillerin yolunu aydınlatmaya devam ediyor. Senin izinde yürümek, bu kalemi taşımak benim için en büyük onurdur. Minnetle, saygıyla ve sonsuz teşekkürle...

Ve tabii ki, her şeyi daha iyi yapmam gerektiğini hatırlatan o "aşırı yapıcı" eleştirileriyle beni hem güldüren hem de düşündürenlere... Beni daha iyisini yazmaya zorladığınız için teşekkür ederim! Gerçekten bazılarınızı çerçeveletip duvara asmak istiyorum, ama neyse…

Son olarak, sevgili okur... Eğer bu satırlara kadar geldiysen, demek ki bu hikâye seni bir şekilde içine aldı. Belki bir sahnede hüzünlendin, belki bir karakterin acısına ortak oldun, belki de son sayfayı kapattığında derin bir nefes aldın. Ne hissettiysen, bil ki yalnız değilsin.

Bu hikâye hepimizin...

Portreyle kalın, hoşça kalın! Yeni maceralarda görüşmek üzere...