Affet

Özür dilerim sevgilim,

Papatya yapraklarını kopardım bu gece—

Bu, saçma bir tahmin için değildi;

İçimde patlayan, dumanı tüten nefretten,

Yüreğimin en karanlık köşelerindeki öfkemden öldürdüm onları.

Kırgınlığım yüzünden ellerimde solmaları için.

Yüreğimi kirleten nefretten kopardım onları.

Kopardım,soldurdum,katlettim Papatyaları;

Kokuları avuçlarımda kaldı,

Kopardığım o yapraklara sarıldım,sarmaladım,

Kırık dökük hayallerimi, paramparça kalbimi.

Ve her nefeste biraz daha eksildim.

Katlettim papatyaları, tıpkı sevgimiz gibi…

Her kopan yaprak, kalbimin kırık çığlığıydı;

Sensizliğin, boşluğun en acımasız yankısıydı.

Affet beni, çünkü bazen en derin acılar,

en parlak sevgileri bile sessizce paramparça eder;

ve sensizlik, yüreğimin en narin izlerini siler.

Affet beni,

Çünkü bazı çiçekler,

sevgiyle değil, ihanetle ölür.

Affet beni,

Çünkü bazı çiçekler,

Sevgisizlikten değil,

Fazla sevmekten ölür.

Ve yine,

Affet beni,

Papatyaları öldürdüm...