Belliydi

Başından belliydi aslında…

Her gülüşünde, her bakışında hissettiğim o ince sızı.

İçimde bir ses, hiç susmayan bir fısıltı: “Bir gün gidecek.”

Çünkü mutluluklar hiç bir zaman uzun sürmedi, sevgilim.

Ama insan, sevgilim, bazen en büyük yalanlara inanmayı seçiyor.

Kendi yarattığı masala tutunuyor, çünkü başka türlü nefes alamıyor.

Ama bile bile bağlandım sana.

Her şeyimi senin üzerine kurdum, sevgilim.

Küçücük umut kırıntılarından dağlar inşa ettim.

Her dokunuşunu, her bakışını kalbime kazıdım.

Oysa bilmek... bilmek beni hiç terk etmedi.

Bir gün gideceğini hep biliyordum.

Gideceğini bilmek bir şeydi,

ama kalmayacağını kabul etmek başka bir şey…

Ben bunu yapamadım.

Benim aptallığımdı, kusura bakma.

Biliyordum, ama inanmak istemedim.

Kendimi kandırdım, yalanlara sarıldım.

Belki, dedim. Belki bu kez kalır, belki bu kez gitmez.

Her "seni seviyorum" dediğinde,

o sözlerin ardında bir veda gizliydi sanki.

Biliyordum.

Ama inanmak istemedim.

Ve ben buna rağmen sevmeye devam ettim.

Her gün kendi ellerimle büyüttüm o ihtimali, o ayrılığın gölgesini.

Belki de hak ettim sevgilim.

Aptaldım.

Çünkü bile bile sevdim seni, sonu belli bir hikâyenin kahramanı oldum.

Ama yine de... seni sevmek en güzel aptallığımdı.

Sonunda, o hep bildiğim gerçekle yüzleştim:

Sen gittin.

Ardında sadece sessizlik bıraktın.

Ve ben…

Ben hâlâ seni suçlayamıyorum.

Çünkü seni sevmek, sevgilim,

bile bile kaybolmayı göze almaktı.

Evet, aptaldım.

Ama seni sevmek,

en güzel hatamdı.

En derin kırıklığım,

ve en büyük cesaretimdi.

Şimdi ne zaman sessiz bir rüzgâr esse,

ne zaman bir yıldız kayıp gitse gökyüzünden,

seni hatırlıyorum.

Ve anlıyorum, sevgilim:

Sen her zaman bir vedaydın.

Ama ben, seni hep bir başlangıç sanmıştım.

U🏵

✨️E.N.K. BAHAR✨️