Ben burdayım

Bazen içimde kopan fırtınaları anlatacak kelime bulamıyorum. Sanki herkes bir şeyler söylüyor, herkes bir şekilde devam ediyor ama ben… sustukça daha da kayboluyorum. Kimse fark etmiyor bunu, değil mi? Gülümseyen bir yüzün ardına saklanmak o kadar kolay ki. Belki de bu yüzden kimse derinlere bakmaya zahmet etmiyor.

İçimde biriken kelimeler var, bazen bağırmak istiyorum, "Beni duyun!" diye. Ama kimse gerçekten dinlemez diye vazgeçiyorum. Çünkü insanlar, hikâyenin yüzeyine bakmayı sever. Derine indiklerinde boğulmaktan korkarlar. Halbuki benim içimde bir deniz var, evet, dalgalı ve karanlık bir deniz. Ama yine de, belki bir gün, birisi o dalgalara kapılmaktan korkmaz.

Sahi, bu kadar birikmiş hisle ne yapar insan? Affetmekten yoruldum, unutmaya çalışmaktan bıktım, ama yine de elimden gelen sadece beklemek. Beklemek… neyi bekliyorum, bilmiyorum. Bir el mi? Bir kelime mi? Yoksa her şeyin bir anda geçip gitmesini mi?

Kendimden kaçmaya çalıştım yıllarca. Kendi hislerimden, kendi karanlığımdan. Ama ne zaman kaçmaya kalksam, beni durdurup kendime döndüren bir şey oldu. Aynadaki gözlerime bakıyorum bazen, bir yabancı gibi. Orada neyi görmek istediğimi bilmiyorum, ama gördüğüm şey beni ürkütüyor.

Belki de en büyük hata, insanlara fazla şans vermekti. Çünkü her verdiğim şansta, biraz daha eksildim. Ve her eksilişimde, içimde daha büyük boşluklar bıraktılar. İşte şimdi buradayım: Dolu bir boşluğun içinde sıkışmış, nefes almak için çırpınırken kimsenin bunu görmediği bir yerde.

Ama yazıyorum, en azından bunu yapabiliyorum. Çünkü yazmak, içimde kalan kırıntıları toplamak gibi geliyor. Eğer biri, bir gün bu satırları bulursa… bil ki, sadece duyulmak istedim.

Sadece bir kez, "Ben buradayım" diyebilmek istedim.

E🍂

✨️E.N.K. BAHAR✨️