Sesim

Bazen kendi sesimi bile tanıyamıyorum. Sanki konuşan ben değilim de, benden ayrı bir varlık. Söylediğim her kelime yabancı geliyor kulağıma. İnsan, kendinden bu kadar uzaklaşabilir mi gerçekten?

Ne zaman böyle oldum bilmiyorum. Belki de sürekli susmak zorunda kalmaktan, belki de her şeyimi içime atmaktan… Bir noktada, kendi sesimi kaybettim. Şimdi konuştuğumda, kelimeler dudağımdan dökülmeden önce bir başkasına aitmiş gibi geliyor.

Kendimi hep birilerine anlatmaya çalıştım. "Beni anlasınlar," dedim. Ama insanlar sadece duymak istediklerini duyuyor. Sana değil, kendi hayallerine bakıyorlar. Ve sen, bir süre sonra, anlaşılmaktan vazgeçiyorsun. Daha az konuşuyorsun. Daha az paylaşıyorsun. Çünkü kimse anlamak istemiyorsa, çaba sarf etmenin ne anlamı var?

Ama sonra fark ettim, aslında sesimi kaybetmemişim. Sadece yanlış insanlara anlatmaya çalışmışım. Kendimi, beni anlamayan kalabalıkların ortasında boğmuşum. Oysa insan, kendini önce kendine anlatmalı. Kendi sesini önce kendi duymalı.

Şimdi yavaş yavaş kendimi dinlemeyi öğreniyorum. Söylediğim her kelime, bir başkası için değil, benim için olsun istiyorum. Çünkü kendi sesimi bulmak, dünyadaki en büyük özgürlük. Kimseye anlatmasam da olur. Yeter ki ben, kendimi duyabileyim.

E🍂

✨️E.N.K. BAHAR✨️